Tíminn Sunnudagsblað - 26.10.1969, Blaðsíða 7
klæd'dur mógráum vormeldúksföt-
uim. Poka hafði hann bundinn um
öxl. í honum hafði hann hversdags
iklæði sín og nærfatnað. Staf hafði
hann úr askviði með hnúð
á efri enda og hvössum
broddi. HeOigi var hverjum manni
þrifniari og sáust aidrei á honuoi
óhreinindi. Hring bar hann gildan
á baugfingri hægri handar iir gull-
blendinigi, sean einhveir kunningi
hans hafði gefið honum, og var
hann ætíð skínandi fágaður. Væri
hann spnrður, hver væri kærastan,
svaraði hann jafnan:
„Gröfin og moldin".
Vandaðri mann hef ég aldred
þekkit. Hann talaði aldrei lastyrði
um nokkuirn mann, og blótsyrði
kom aldrei úr hans munni. En
væri honum þungt í skapi, sigu
brúnir hans, og djúpar og margar
hruikkur rákuðu hans breiða og
mikla enníi.
Bænrækinn var hann langt um-
fram aðra menn, sofnaði aldrei
fyrr en hann hafði haft yfir marg-
ar bænir, Sigm-di sig, þegar hann
fór í hreina slkyrtu. Og ekki var
hann fyrr kominn út á morgnana
en hann tæki ofan húfurna, liti í
sólarátt og signdi sig og hefði yfir
bænarorð. Aldrei neytti hann svo
flnatar, að hann signdi sig ekki áð-
ur og bæði guð að blessa matinn.
Þetta var barnsvani og honum
fylgdi trúara'Tvara. Hann fann mjög
til vanimiáttar síns, og hann lifði í
þeirri öruggu trú, að fyrir handaii
gröf og dauða þyrfti hann ekki að
dragast með þennan lasburða lík-
ama. HeTgi var einkar barngóður.
Ég heyrði hann aldrei tala styggð-
airyrði tifl nokkurs barns. Hjartans
barn, var mijög venjulegt ávarps-
orð, þegair hann talaði til harns
og gerði sig þá mjög blíðan í mál-
rómi. ÖlTum börnuim, sem tekin
voru að vitkast, svo að þau hefðu
yndi af sögum, var hann mjög
kær, því að hann kunni fjölda
sagna og ævintýra: Útilegumanna-
sögur, huldufólkssögum og trölla-
sögur. Var þetta sótt að mestu
lieyti í Þjððsögur Jóns Árnasonar.
Aldrei heyrði óg hann se-gja börn
uim draugasögur, þvi að hann viídi
eldki velkja hjá þehn ótta.
Sögurnar sagði liamn í rökkrinu
og á sunnudögum, og mátti enig-
inn fuliorðinn ve-ra áheyrandi.
Einu sinni kom faðir minn inn
frá skepnuhirðingu í röbkrinu, og
þegar hann heyrði, að Helgi var
að segja sögu, fór hann hljóðlega.
rtlUINN
SUNNUDAGSBLAÐ
847