Tíminn Sunnudagsblað - 26.10.1969, Blaðsíða 9

Fyrirliði Kalmúkka í Ludwigsfeld, Danzan Bembejev. Hann velktist af berkl-
um á hungurárunum í Þýzkalandi upp úr styrjöldinnl.
Kalmúkkarnir
í Ludwigsfeld
Eitt úitihverfi Múnchenar nefnist
LudwigaMd. í þessuim bæjarhluta
hefur síðustu áratugina búið dálít-
11 hópur Mongóla, sem fullyr'ða,
að þeir séu niðjar Gengis Iíhans og
Stríðsmanna hans. Menn ráða
hvort þeir treysta þeirri ættfærslu.
Óvefengjanliegt er hibt, að þetta
tfólk er komið langt austan úr Asíu.
Þetta eru Kalmúkkar, og þeir, sem
í Ludwigsfeld búa, settust þar að
eftir heimsstyrjöldina síðari. Þeir
fylgdu nazistahernum þýzflca, • er
hann lét undan síga fyrir þunga
rússneskrar gagnsóknar, og bárust
mieð honum aiHa leið til Þýzlka-
lands.
Fyrírliði Katoiiúkbanna í Lud-
wigsMd heitir Danzan Bembejev.
Hann segir svo frá, otg er þar á
sama mJáOli og sagnfræðingar, að
forfeður þeirra hafi endur fyrir
Löngu búið í Vestur-Mongólu og
SínMamg. Þjóðflultningarnir hófust
í byrjun seytjándu aldar, og sagn-
íræðingar telja, að ófriður með
Mongóium hafi hrundið þeim af
stað. Danzan Bembejev segir aftur
é móti, að landþrengsli hafi verið
orsök þeirra. Að hans sögn var
þetta „also eine ganz einfaohe Leb
enraum-Wanderung, bitte“.
Fólkið streymidi veStur á bóginn
— hundruð þúsunda. Leiðin Dá
mánuðum og misserum saman yfir
sltormbarðar hæðir, sanda og eyði-
merkur og meðfram söltum vötn-
um- Stundum var dokað við, þar
sem gróðurvinjar voru og beiti-
land, en þó aBtaf lagt af stað á
ný. Hver flóðbylgja kom af annarri
— skarar fólks, sem stefndu í vest-
ur.
Eftir rnörg ár sló fólkið þó loks
tjöldum sínum á Stað, þar sem það
vildi vera til framlbúðar. Þá var
það komið á slétturnar við ósa
Volgu, norðvestur af Kaspiahafi.
Þar voru ágæt beitilönd handa bú-
fénaði þess, nægt svigrúm fyrir þá,
er lifðu mikinn hluta ævi sinnar
á hestbaíki.
Kaflimúkkarnir héldiu mongólslbri
tungu sinni og áltrúnaðd sínum á
Búdda, og rómað var, hvöíkir
hestamenn og tamningamenn þeir
voru. Þeir léku sér að því að hafa
hestaskipti á harðaspretti, og það
var gaman þeirra að kippa upp
hníf, sem 'stungið hafði verið í jörð-
ina, um lleið og þeir riðu hrj'á. Þessi
f'rægð vai’ð þeim iað féþúfu. Hest-
ar þeiirra þóttu frábærir, <yg þeir
seldu þá dýrum dórnum á mörkuð
um víða um lönd, jafnvel vestur í
Fólamdi.
Aftur á rnéti samdi þeim ekki
ætíð sem bezt við keisarann í Pét-
urshorg og embættismienn hans.
Keisaranum urðu þeir þó oftast að
þjóma þeigar mi'kið lá við- í styrj-
öldum krafði hamn þá til dæmis
um riddaralið, og Beníbejev seg-
ir, að í norrænu 'sityujöldunum hafi
Kalmúkkar á hneiggjandi graðhest-
um umkringt sænSkan her langt í
vestri.
Kálmúkkar voru harS'gerðir
m.enn og hirtu ekki um liífsþæg-
indi. Þeir voru sífeQit á faralds
fæti mieð fó'Ik sitt, sváfu um næt-
ur í litluim t'opptjöldum, átu hrossa
kj'öt, jafnveil hrátt, drukku merar-
mijólk cg létu börmin tína hrossa-
tað, svo að þeir gætu kveikt eld
till þess að yflja sér við. Annað elds-
neyti þ&kkitu þeir ekki. Þegar. upp
úr sauð með þeim og öðrum þj'óð-
um í grenndinni, gerðu þeir her-
hflaup, hrenindu þorp og bæi og
rændu konum frá öðrum þegnum
sarsins. Stundum höfðu þeir þræla
í ánauð, útlenda menn.
Auðvitað höfðu þeir ekki alltaf
sigur, og upp úr miðri átjándu öld
sneri stríðsigæfan við þeim bakinu.
Kósakkar tóku að leita á og
þremgja að þeflm. Það ge'kk á beiti-
löndin, og þeir voru eiklki sjáflfir ó-
hufltir. Upp kom ®ú ráðagerð að
ifcveðja sléttulandið við Kaspíahaf
og leiita aftur austur á bóginn t;l
fyrri heimlkynna.
Að öfllu islkylid'i þó farið m-eð gát.
Öldungar þjóðflokksins sendu er
indreka til Lassa til þess að spyrja
Dali Lama, hina heilögu forsjá
þeirrar greinar Búddatrúar, er þeir
aðhyll'tust, hivaða dag ferðin skyldi
hiafin. Sendimennirnir komusit til
Lassa og þaðan aftur til þjóð-
bræðra sinna með svarið.
Ferðin átti að hefjaSt snem'ma
Vors 1771. Nóttina áður en lagt
síkyidi af stað, skafll á sltonmur og
iregn og ísion á flljótunum brotn-
aði. Fj'órðumgur þjóðflofeksins bjó
fyriir vestan Vollgu og bomst ekki
yfir hana sfökutn vaitnavaxita og ís-
reks. Hinir, 9em bjuggu austan
fljótsins, lögðu ótrauðir af stað.
Þefcta var rnikið fjölmienni, en ara-
grú.i fólks dó á leiðinni austur
Asíu.
Asíuför þeirra, seia eikki komust
T í Rl I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
849