Tíminn Sunnudagsblað - 23.11.1969, Blaðsíða 17

Hér sitja þau i rö8( Sölvi Sigurðsson, sem í þrjátíu ár var bóndi á Undhófi i
SkagafirÖi, Jóhannes Dósóþeusson úr Reykjarf jarðarhreppi við ísaf jarSardjúp
og Blrna Kristín Hallgrimsdóttir. Sölvl hefur verið alblindur í sex ár og ies-
bllndur í heilan áratug. — Jóhannes sér aðeins móta fyrir glugga um hádag-
inn, ef bjart er upp yfir. Hann er enn meS hugann vestur við Djúp, gamii
maðurinn, og skroppið hefur hann vestur flest sumur og meira að segja
aðeins borið Ijá í jörð, þangað til fyrir fjórum árum en hann er nú áttafíu og
þriggja ára. — Birna Kristín Hallgrímsdóttir hefur unnið hér í sex ár.
Hún er fötluð á fœti og öryrki frá faeðingu af þeim sökum.
dór Brynjólfsson, þann sem ég gat
um hér áðan. Hann var úr Ve&t-
inannaeyju-m og var blindur frá
unglin-gsárum, en stundaði þo-sjó
fram á efri ár. Þegar ég kynntist
honum, átti hann heinia í Hafnar-
firði og vann þar margvíslega
vinnu, meðal an-nars niðri í lest á
t-oguru-m. Oft bar hann fisk á hand-
börum með öðrum, en var þó víst
jafnan á eftir, en lét hinn ganga
fyrir, og hann var víst ekki lakari
verkmaður í því starfi en hver
ann-ar. Seinna lærði hann körfu-
gerð hijá mér, og þá sagði h-ann
m-argt skemmtilegt. Til dæmis var
það oft, ef eitt-hvað nýtt var á ferð-
i-nni, að hann kallaði til mín og
sagði: „Lof mér sjá“, og bætti svo
við hlæjandi: „0, hvað ætli ég svo
seim sjái, blindur karlinn“.
— H-ann hefur sem sagt ekki
verið neitt að vol-a yfir kjörum sín-
um?
— Nei. Ekki nú aldeilis. Lifs-
gl-eði h-ans og bjartsýni gætu verið
mörgum manninum holl fyrir-
mynd, hvort sem menn eru blind-
ir eða sjáandi.
★
Heimsókn okkar ti-1 Blindravina-
félag-sins er lokið. Við vitum það
nú, e-f okfcur hefur ekki verið það
Ijóist áður, að blindir menn eru
ekki og þ'urfa ekki að vera ne-inn
ölmusulýður, heldur geta þeir vef-
Ið fullgildir þegna-r þjóðfálagslns,
aðeins ef þeir fá verkef-ni við sitt
hæf-i. Þeir hafa aðlagazt aðs-tæðum,
sem okkur hinum sýnast v-art bæri
1-egar: að lifa í kol-svarta myrkri
svo á nóttu se-m degi og sjá aldrei
þá hl-uti, sem í krlngum þá eru.
Því fer »vo fijarri, að bl-inda fólk-
ið á fsl-andi sé b-aggi á þjóðféla-g-
ínu, að miklu fremur mætti segja,
áð þjóðfélagið hafi verið því fjöt-
ur -um fót og ek-ki greitt götu þess,
svo sem verðugt otg sjálisagt væri,
og gert er við niarga aðra
starif-semi í þessu la-ndi, se-m á vafa
sarnari rétt á sér en lífsbarátta
hinna blindu manna. Maðnr, sem
m-issir sjón á unga aldri, en leit-
ar sér síðan verfcefna við sitt hæfi
og sérhæfir sig til þess að gegna
þeim, hann vinnur sltot afrek, að
i rauninni er hann alveg séi-stakra
verðl-auna verður, og æt’ti að njóta
stórra frfðinda umifra-m þá, sem
heilsky-gg-nir eru og fullvinnandi
að öðru leyli.
Því hefur veiið haldið fram, og
líklega m'eð réttu, að þegar eitt
ski.lniingar.vit sljóvgist, skerpist
annað að sa-ma sk-api. Þetta leiðir
hu-gann ei-nnig að öðru. Ég man, að
ag-amall maður, sem 1-as og skrifaði
gleraugnaiauist, sagði einu sinni við
mig, að 'hann gæti ek'ki skilið, að
nokkur maður gæti þolað þá raun
að vera blindur, nem-a að hann
ætti innra ímeð sér þá dagsbirtu,
sem skærari væri en sjálft sólar-
Ijósið. Það er líkiega þetta, sem
Guðmundur Böðvarsson skáld á
við í sínu ágæta k-væði, Blindir
m-enn, en þar er meðal a-nnars
þetta erdndi:
Sjá þín augu inn
í opin-n himininn,
gamli maður minn?
Máske átt þú fríð,
þann sem þráum við,
þreytt í dagsins fclið.
Á því er auðvitað enginn eii, að
blindir menn losna við margan ys
og fánýta smámunasemi okkar da-g
lega lífs, þótt flestum mundi að
Vísu þykj-a það of þungur sikáttur
að lá-ta sjón sína í staðinn. En við,
sem alsjáandi erurn, æltum þá að
hafa þann manndóm til að bera að
misbjóða ekki þessari dýr-mætiu
eign okkar með því að þræla henni
út á því að gliápa á ýmsa hluti,
Framhald á 958. sl&u*.
r t M 1 N N — SUNNUBAGSBLAÐ
953