Tíminn Sunnudagsblað - 21.06.1970, Blaðsíða 5
', . 4
„í fimmta bekk græddi hann til muna á bréfdúfu. ÞaS var alltaf sama dúfan, sem hann seldi'.
OG vildi etoki veröa hagfræðing-
u-r. Homum var skapfðiidara að
hugsa um sjálfan sig. I-Iami ætlaði
að leggja stund á arðvænlega
veralun. Hann hugleiddi með sjálf-
um sér, að húsaleiga var horguð
áyrirfram, -en vextir af skuldabróf-
um komu ekki fyrr en efti-r á. Það
var auðvitað mikill munu-r að f-á
penin-gana strax í he-ndur. Ef hann
œtti nægjanlega mör-g leiguhús —
ef hann héldi viðhaldskostnaðinum
niðri, þá ætti það að gef-a af sér
talsverða pe-ninga, að minnsta kosti
í bi-li. Og han-n var f-ramkvæmda-
samur. Hann var ekki orðinn full-
myndugur, er hann hafði eignazt
sex hús í Málmey og eit-t í Lundi.
Á öllum þessum húsum hvíldu
eius mifclar sfculdir og orðið gat,
og hann h-afði líka eignazt þau,
án þess að reiða af höndum elna
einustu fcrónu. Hann sóttist eftir
húsum, þar sem leigjendurnk voru
handverksmann. Leiguna hækkaði
hann smám saiman, og hann dauf-
heyrðist við öllu tali um viðhald
og viðgerðir. Leigjendurnir kross-
bölvuðu, en hjálpuðu svo hvex
öðr-um -að mála og veggfóðra og
g-etra við hurðir, þegar niðurníðsl-
a-n gekk úr hófi fram.
ÓG lauk lögfræðiprófi og -ót
prant-a fyrsta nafnspjaldið: Óska-r
G. Jónsson, cand. jur. — lögfræði-
störf, samningagerðir. Iíann átti
nú um tuttugu fasteignir í Málm-
ey og sú rá-nyrkja gaf sífellt meiri
arð. Sjálfur t-ók hann á leigu d-á-
litl-a fcompu, þar sam liann gat
haft næði á kvöldin, því að hann
þorði ekki að láta sjá sig í þeim
húsum, sem hann átti sjálfur. Á
daginn liafði ha-nn ritara sinn í
skrifstofun-ni, heyrflariau-san og ó-
læsan fca-rl, sem st-arði tómlátlega
út í loftið með dæmafáu jafnaðar-
geði, þegar bálvondir leigjendur
húsbóndans helltu yfir hann
skömmum og formælingum.
Svo kom þetta ógæfunnar ár,
1907, þegar bæði tók fyrir pen-
in-ga og nýby-ggingar. Lánum var
sagt upp, og bankarnir heimtuðu
Skuldaskil — ný lán fengust ek-ki
einu sinni hjá okrurunum. Bygg-
ingameistarar höfðu færzt of mik
ið í fang og sátu fasti-r í -gildr-
unni, kransarnir e ftir reisugildin
ví-suðu á þa-klau-sum húsum, ný
og íburðarmik-il hús stóðu mann
laus, og lei-gjendur gátu -sett hús-
eigendunu-m stóli-nn fyrjr dyrnar.
ÓG v-ar meðal þeirra, sem fyrstir
sáu leigjendur sína hafa sig á
brotf í skárra húsnæði. Tekjur hans
rýrnuðu óðfl-uga, og fljótieg-a
hu-rf-u þær með öllu. En samtímis
hækkuðu vexti-r jafnt og þétt eins
og því væri stjórnað með klukku.
Loks leitaði ÓG í vandræðum sín-
um til föður síns. En -gamli veð-
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
485