Tíminn Sunnudagsblað - 07.03.1971, Blaðsíða 7

ÞÓR'HALLUR BJARNARSON
— biskupinn i Laufási, sem vildl ná burtu súrnum og kuldanum úr
þjóðfélagsakrinum, og gat líka sem bezt skrifað um túnyrkju 04
áburðarnýtingu í Kirkjublaðið.
il og vegleg bygging, og raest var
þó um vert, að við það voru þær
vonir bundnar, að herhlaupi hvíta-
dauðans yrði hnekkt. Það var orð-
in lenzka að tala heldur háðulega
um kransana, sem hrúgað var í
líkkisturnar, og víða viðkvæðið, að
nær væri að verja andvirði þeirra
til minningargjafa til þarflegra
fyrirtækja. Þess hafði Vífilsstaða-
hæli notið. Ártíðaskrá heilsuhælis-
ins var mikið áhugamál Gruðmund-
ar Björnssonar landlæknis, og því
barst orðið talsvert af minningar-
gjöfum.
En ekki voru bændur úr hinum
gróðursælu sveitum Suðurlands
alls kostar sáttir við Vífils-
staði. Þeim fannst þar æði
bert og naikið og óyndislegt.
Þess vegna varð gildum bónda
að austan það að orði, er
hann var staddur í Svínahrauni,
að sér fyndist ,,-eitthvað svo heilsu-
hælislegt" þar um slóðir. Það fylg-
ir sögunni, að þetta væri orðtak
eystra um blásið land og gróður-
vana. En lí'klega hefur fleiri þótt
berangurslegt á Vífilsstöðum í þá
daga, því að minningargjöfunum
var þegar í upphafi varið til þess
að græða og prýða í kiringum hæl-
ið og gróðursetja þar hríslur.
Berklaveikin var mikill vágest-
ur, sem nú hafði verið snúizt gegn
fyrir ötula framgöngu Guðmund-
ar Bjömssonar 0g margra liðs-
manna hans, er ekki gátu lengur
horft upp á það hvernig liún kvist-
aði niður landsfólkið og sló þar
breiðasta skárama, er sízt skyldi:
Meðal æskuifólksins.
En annað mál var líka að kom-
ast á dagskrá: Slysfarirnar. Við at-
hugun kom á daginn, að nálega
2100 íslendingar höfðu drukknað
síðustu þrjátíu árin, að meðaltali
um sjötíu manns á ári. Það var
ferfalt meira en gerðist í Noregi.
Hættulegust virtust þilskipin, því
að fimm fyrirfarandi ár höfðu
fimmtán menn af hverju þúsundi
sjómanna á þilskipum drukknað
ár hvert tiT jatfnaðar. Það var að
minnsta kosti tífalt meira en á
þilskipum Norðmanna. Árabát-
amir vora viðsjárverðir, en þó
ekki nándarnærri eins hættulegir
og þilskipin. „Þáð er ægilegt,
hversu marga menn hefur tekið
út af þeim“, sagði Guðmundur
Bjömsson um skúturnar, „og enn
ægilegra, hversu margar þær hafa
farizt í rúmsjó“.
Hann neitaði því, að stormarnir
við strendur landsins ættu alla sök
á þessu, heldur héldu menn að
sér höndum í þeirri blindu örlaga-
trú, að fiskveiðarnar yrðu ekki
stundaðar án mikils mannfalls, og
hirtu þess vegma ekki um að leita
orsakanma. Og enn varð þess nokk-
uð langt að bíða, að farið væri að
gefa slysavörnum, s©m að haldi
komu, verulegan gaum.
X
Og svo voru eilífðarmálin á dag-
skrá. Vestur á ísafirði var James
L. Nisbet og hafði komið þar upp
ofurlitlum söfnuði skírara. Hanm
sagði, að bamaskírn væru ógild og
ætti sér enga stoð í helgri skrift,
og yfirleitt kæmi skím ekki öðr-
um að gagni en trúuðu fólki, sem
væri rækiTega kaffært. Þetta þótti
prestunum, sem aldrei höfðu iát-
ið leka nema fáeina vatnsdropa úr
holum lófa sór á koll ómálga
barna, hastarleg kenniing — það
hefði aðeims verið á fyrstu tímum
kristninnar, að „þeim, sem skíra
átti, var dyfið niður í vatn“.
Norður á Akureyri var Gook og
gaf út tölusett rannsófcnarrit ura
veru Jónasar í kviði hvalsins, sól-
ina í Gíbeon og tunglið í Ajalon-
dal. Þann dag, er drottinn gaf Am-
óríta á vald ísraelsmönmum, talaði
sem sé Jósúa í áheyrn ísraels:
„Sól, statt þú kyrr í Gíbeon, og
þú, tungl, í Ajalondal. Og sólin
stóð kyrr, og tunglið staðnaði, unz
lýðurinn hafði hefnt sín á óvinum
sínum“. Trúðu menn þessu — eða
trúðu þeir því efcki? Þar á valt,
sagði Gook.
Sóknarpresturinn á ísafirði vest-
ur gat ebki orða bundizit. Hann
kom athugasemdum sínum á fram-
færi í Kirkjublaðinu, sem biskup
•landsins gaf út. „TJmdrið það er
svo prófsteinninn. Sé farið að efa
þá frásögn eða það undur, þá er
allt farið — allt lygi og svik
Fraitvhald á 212. síðu
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
199