Tíminn Sunnudagsblað - 02.05.1971, Side 9

Inni þyirfti að vera, svo sem sög og
öxi, til að ná sundur timbri í eld-
inn. Þrjá hesta æitlu-ðuim við að
hafa í föri-nni, þar af einm undir
farangri okkar. Við ákváðum að
fara Krýsuvíkurleiðina, fremur en
Grindaskarðaleiðina. Krýsuvíkur-
leiðin var mér, fyrrum heima-
manni á þeim slóðum, bæði kunn-
ari og fegurri.
Þótt allgóður vegur væri á köfl-
um, gátum við aðeins farið venju-
íegan lestagan-g. Við ko-mum því
síðari hluta dags til Krýsuvíkur og
höfðum þar klukk-ustundar töf hjá
fyrrverandi húsbændum og vin-
um.
Farið var að bregða birtu þegar
við komum í hlað í Herdísarvík.
Þegar við höfðum losað hestinn
við bag-ga sína og hafurtask, tók
ég fram lykilinin að bænum, og
bárum við farangur ofckar í bæj-
ardyr. Bærinn var vitanlega auður
og tómur, en prýðilega viðskilinn.
Við opnuðum glugga á báðum
stöfnum baðstofunnar, því að loft-
ið var þungt eftir meira en mán-
aðar innilokun. Eftir að hafa litið
yfir innan-bæjar, lokuðum við
gluggum og bæ og ákváðum að
fara austur til Stakkavíkur og fá
að liggja þar um nóttina. Er sú
leið um þriggja stundarfjórðunga
lestagangur, einkanlega eftir að
birtu er tekið að bre-gða. Þegar við
kom-um til Stakkavíkur, var fólk
þar gengið til náða. Við gengum
því frá hestum okkar, án þess að
gera vart við okkur, og héldum
svo til heyhlöðu og bju-ggum þar
um okkur í dúnmjúkri töðunni og
sváfum vel um nóttina. Þegar við
sá-um reykinn ko-nia upp á bænum,
gerðum við fyrst vart við okfcur,
og þarf ek-ki að lýsa fögnuði hjón-
anna yfir, að við vorum komin til
að verða nágrannar þeirra næstu
árin.
Mér er það enn í minni, að þeg-
ar við komum í hlað í Herdísar-
vík þennan morgun, sagði ég við
konu rnína, að ekki vantaði nema
fjóra daga upp á, svo að rébt tíu
ór væru liðin frá því við fyrst stig
Sm fæti á þetta sama hláð, og mér
aug í hug, hver yrði til að búa
ihér næst, að Þórarni hættum, lífs
éða liðnum. Þá h-efði mér líklega
fundizt það alger fjarstæða að Iáta
ijnér detta í hu-g, að eftir svo til
irétt tíu ár stæðum við á þessu
Sama hlaði ábúendu-r þessarar ja-rð
ar. Svo skammt sjáum við fram.
Þar „skyggir skuíld fy-riir sjón“.
Þegar við komum heim að Her-
dísarvik, fór ég að leysa upp far-
angur okkar og Sigirún að talka upp
el'dinn, hita kaf-fivatn og sjóða mat.
Við bárum í bæinn fatnað ok-kar,
rúmföt og eldhúsáhöld. Að máltíð
lokinni gengum við austur og vest-
ur að sjó á nálæga staði og hirt-
um sprek upp af rekanum. Hestar
okkar voru hinir spökustu í góð-
uni og kjarnmiklum högum, og
nóg var vatnið. Við fórum í öll
útihús, svo se-m geymsluhús fyrir
kornmat og fleira af. forða heimil-
isins, svo og smíða'hús í öðrum
enda, fjós, hesthús, heyhlöðu, fjár-
hús og fleira. Öll voru hús þessi
mjög vel frágengi-n og lýstu þrifn-
aði og snyrtimennsku viðskiljenda.
Við litum inn í fjárhúsin á Gerð-
i-nu, svo og sjóbúðir, sem bændur
í Selvogi áttu — þeir gerðu þaðan
út fyrrum, en þegar við komum
þangað var öll útgerð niður lögð,
það er ekki hafði verið gert út
frá Herdísarví-k síðustu fimm árin.
Uppi af lendingunni settumst við
niður og virtu-m -fyrir okkur vík-
in-a. Stafalogn var á og heiður
himinninn, en þó var stórveltu-
brim á víkinni og með öllu land-
i-nu. Ég held, að í annan tíma hafi
ég ekki séð meira brim í Herdís-
arví-k í þau ár, sem við bjuggum
þar, enda mun logn-brim verða þar
stórfenglegasta brimið. Á Eyrar-
bakka hafði ég Tíklega einu sinni
áður séð svo mi'kið hrim, en síðar
aldrei. Við hjónin sátum þarna
lan-gar stundir, undrandi yfir hinu
mikla hafróti.
Þegar að hænum kom aftur, var
dagur langt að kvöldi kominn. Ég
tók fram ljái og klappaði þá, bjó
imig þannig undir næsta dag. Þar
eð þá var laugardagur, bárum við
út um kvöldið — losuðum bæinn
úr grasinu.
Eldsnemma á mánudagsmorgun
var Kristmundur kominn með sitt
iið, son sinn ellefu til tólf ára og
kaupamanin, Jón að nafni, fyrrum
bónda í Litla-Leðri í Selvogi. Jón
vair þá orðinn allroskinm tnaður,
bagaður á fæti, og lá hann því við
hjá oklkur, þótt Kristmundur og
sonur hans færu heim að kvöldi.
Jón var fróður rnaður og skemmti-
legur og alllesinn. Bezta verk Jóns
var að slá, bilaður fóturinn bagaði
hann við aðra heyvinnu, og bagaö-
uir var Jón við slátt, en varnn þó
undravel. Og nú stóðu fjórir að
slætti á Herdísarvíkurtúniniu og
Sigrún mín sú fimirut-a, þar eð
sýnilega var þurrfcur flramundíip. 1
Þessar heyannir okkar í Rer-
dísarvík stóðu í tvær vifcur, >á
var túnið sl'egið, alhlrt og í hlöð-
ur komið. Vorum við öll hln
ánægðustu. Túnið hafði sprottið
undaravel, þegar þess er gætt, að
ald-rei hafði verið unnið á túninu,
utan það, að fráfarandi hafði lát-
ið róta vel úr öllum hlössum, sem
honum bar þó ekki skylda til.
Við Sigrú-n bjuggumst til ferð-
-ar heim að Hvaleyri daginn eftir
túngjöldin. Heima á Hvaleyri var
vinnustúlka okkar og tveir ung-
lin-gar, dóttir okka-r, fimmtán ára,
og drengur litlu yngri, sem stúlk-
an átti. Þau voru þar með tvær
eða þrjár kýr og mjólkin se!d til
k-aupstaðarins. Á heimleið lá leið
o-kkar ekki um Krýsuví-k sem í
austurleiðinni. Völdum held-ur
hina fornu alfaraleið Selvogs-
manna, Grindaskarðaleið, norð-
vestur yfir fjölli-n um Kerlingar-
skarð. Eftir útliti lofts var sýni-
legt, að þerrikaflanum, sem svo
lengi hafði varað, myndi lokið í
svipinn, og var sannarlega búinn
vel að gera.
Mest af því, sem við flubtum
með okkur austur, svo sem rn-at-
ar- og kaffiáhöld, skild-um við eft
ir, svo og annað, sem við mátbum
án vera, en þurftum að nota við
haustsmalanir og í rétturn, því
hvað sem um fé Þórarins yrði, þá
varð að hreinsa heimahagana.
Um dagmálaskeið fórum við úr
hlaði í Herdísarvík, litu-m aðeins
inn í Stakkavík til þess að kvéðja
og þa-kka fyrir samveru og sam-
vinnu. Veður var úrkomulaust, -en
drunga-legt. Kristmundur gekk
með okk-ur upp að Selstíg, sem
liggur upp fjallið. Við vorum ekki
komin langt norður á fjallið, er
fór áð rigna og hvessa. Svo skyndi-
lega kom rigningin og var mikil,
og rokið eftir því, að við urðum
næstu-m gegndrepa áður en við
komum hlífðarfötunu-m uban á
okk-ur, og ekki bætti það úr Skálc,
a-ð þokan varð svo hnausþykk, að
yarla sá fram af eyrum hestanna.
Ég hafði aðeins ein-u sinni áður
farið þessa leið, og það í
björtu og heiðskíru veðrl fyr-
ir rösku ári, og m-undi því 1-eið-
ina allvel. Vegurinn eða götubroðn-
ingaimir norðan og inn á fjallið
lágu á greiðfærri leið milli
hvamm-s og beiðar. Ég vissi því
þ&gar við fórum fram hjá stæfStu
hnjúkum og ásum, svo sem
TfMlNN - SUNNUDAGSBLAÐ
369