Tíminn Sunnudagsblað - 06.06.1971, Síða 13

Þctta hús nefnist Kofl og stendur á tanga, sem Reyðarhlein heitir. Enginn veit með vissu aldur Kofans, en svo
mikið er víst, að hann var orðinn gamall árið 1856. Líklegt þykir, að hann sé frá síðari hluta átjándu aldar. Guð-
mundur á Dröngum bað Eirík son sinn að þyrma kofanum. Það gerði Eiríkur, en byggði hann einu sinni upp, ná-
kvæmlega í þeirri mynd, sem hann hafði verið. — Hjá Kofanum eru bátar Eiríks bónda á Dröngum.
þyrfti að ganga á blautum og
sleipum flúrum, ýmist laus eða
með byrði, og alltaf þótti mér
það erfitt og óþægilegt — nema
í þetta skipti. Það vil ég taka skýrt
fram, að ég bað guð að gefa mérs
styrk til þess að framkvæma verfe
ið, og áreiðanlega hefur það fólk,
sem þarna var statt og horfði undr
andi á aðfarir mínar, hugsað eins.
En hvort sem það hefur verið fyr-
ir utanaðkomandi styrk eða aðeins
vegna sjálfs mín geðshræringar,
þá er það víst, að mér veittást
þetta léttara einum en þótt tveir
menn eða fleiri hefðu hjálpazt að
við að bera hana út í bátinn.
— Hvernig reiddi þessu af?
— Mamma var meðvitundarlaus
í fjóra klukkutíma. Læknirinn kom
um nóttina og gerði að sárum
hennar, eftir því 'sem í hans valdi
stóð. Síðan lá hún rúmföst í sjö
vikur, að mig minnir. Þegar fram
liðu stundir, náði hún sér þó
í höfðinu, en varð aldrei jafngóð
af síðubrotinu. Trúlega hafa rifin
ekki gróið vel. Auk þess settist allt-
af gigt að þessum gömlu meiðsl-
um. Móðir mín var 57 ára, þegar
hún varð fyrir þessu áfalli.
En þetta vor einkenndist ekki
aðeins af óhöppum. Við urðum
líka fyrir óvæntu happi. Það var
hvalreki í bókstaflegri merkingu.
Hvalbátur frá Hesteyri hafði misst
frá sér afarstóran -steypireyðar-
hval í Hornsröstinni, og rak hann
nú upp á Bjarnarnes. Vegna
slæmra skilyrða að ná honum það-
an, gaf útgerðarstjórinn hreppn-
um hvalinn, og má nærri geta, að
ekki var fúlsað við slíku. Boð var
látið ganga um allan hreppinn, það
er að segja Grunnavíkurhrepp, og
allt austur að Dröngum. Var þar
öllum boðið á hvalfjöruna og tek-
ið fram, hvað hver og einn gæti
vænzt mikils í sinn hlut. Við fór-
um út eftir á sexræðingnum og
tókum svo mikið, sem við gátum
fengið, en talsvert varð það nú
minna, þegar til kom, • en tekið
hafði verið fram í bréfinu. Þó var
það verulegt búsílag, sem í okk-
ar hlut kom.
Þá var hvalur vigtaður og seld-
ur eftir gömlu Venjunni. Hún var
þannig, að stykkin (rengið) voru
vegin á reizlu, og alltaf vietað
upp á heila og hálfa fjórðunea.
Fjórðungur var, eins og kunnugt
er, tíu pund. fimm kílógrömm. Ef
nú stykki var til' dæmis 45 pund,
4V2 fjórðungur, þá voru skornar
fjórar þriggja til fjögurra þuml-
unga langar skorur þvert inn í
í’öndina á stykkinu og lítil snið-
skora til þess að tákna hálfa fjórð-
unginn. Verðið var líka yfirleitt
alls staðar hið sama: Fjórar krón-
ur vættin. En hvalvættin var tólf
fjórðungar, sextíu kílógrömm.
Annars voru vættir þrenns konar:
Hvalvætt var 120 pund, kornvætt
hundrað pund, feitmeti, smjör,
tólg, kæfa og víst eitthvað fleira
matarkyns áttatíu pund. Ég er
ekki að rifja upp þessi gömlu
þyngdarmörk af því, að ég haldi
mig vera að segja fólki eitthvað,
sem það ekki veit eða getur lesið
um annars staðar. Þessi vigtunar-
aðferð var svo samgróin búskapn-
um á Ströndum í uppvexti mínum,
og lengi áður og siðar, að ég gat
ekki stillt mig um að nefna hana
TlMlNN — SUNNUDAGSBLAÐ
493