Tíminn Sunnudagsblað - 25.07.1971, Blaðsíða 4

MARTIN ARMSTRONGi
Maðurinn,
Að jaínaði finnst mér ekkert
óþægilegt að ferðast í rigningu. Ég
átti ófarnar tíu mílur á ákvörðun-
arstað, þegar vatnið fór að fossa
svo mjöig úr loftinu, að tæpast var
hægt að kalla slíkt venjulega rign-
ingu. Þess vegna stanzaði ég við
fyrsta hús, sem varð á leið minni.
Húsið stóð um mílu vegar frá
næsta þorpi. Ég horfði yfir grind-
ina í garðshliðinu. Húsið var ekki
ásjálegt við fyrstu sýn, og ég þótt-
ist strax sjá, að það stæði autt.
Allir gluggar voru lokaðir og
hvergi sáust gluggatjöld fyrir
þeim. Gegnum glugga á neðstu
hæð sá ég bera veggi, auða arin-
hillu oig tómt eldstæði. Garðurinn
var í órækt, blómabeðin voru full
af illgresi. Þér hefði varla dott-
ið í hug, að þetta væri blómagarð-
ur, hefði ekki girðingin, leifar af
gömlum gangstígum og blómstr-
andi sýringar, sem hristu af sér
vatnið, er vindurinn bærði lauf
þeirra, borið þess glöggt vitni.
Þú getur þess vegna imyndað
þér, hvað ég varð undrandi, þegar
ég sá mann koma eftir gang-
stignum milli sýringanna og ganga
í áttina til mín hægum skrefum.
Ekki kom mér þó mest á óvart, að
þarna skyldi vera maður heldur
hitt, að hann skyldi vera. á lil-
gangslausu rjátli í slíkri hellirign-
ingu, berhöfðaður og kápulaus.
Þetta var fremur feitlaginn mað-
ur, sköllóttur, skegglaus og klædd
ur eins og prestur. Kvap-
kennt yfirbragðið var þrungið
ákefð og minnti á gamlar litmynd-
ir af William Blake. Ég veitti því
strax athygli, hvað handleggirnir
héngu máttlausir niður með síðun-
um. Hann var mjög skringilegur,
vegna þess hvað hann var renn-
andi blautur. Hann virtist ekkert
taka eftir úrkomunni. En ég tók
eftir henni. Vatnið var byrjað að
seytla gegnum hárið og niður á
hálsinn á mér. Ég herti því upp
hugann og ávarpaði manninn:
„Afsakið ónæðið, herra. Gætuð
þér ljáð itét húsaskjól?'4
sem reykti pípuna
Hann hrökik við og leit ráðvillt-
um augum á mig. „Húsaskjól?"
spurði hann.
„Já, meðan á regninu stendur",
svaraði ég.
„Ó, meðan rignir. Já, herra, það
er velkomið, gerið þér svo vel“.
Ég opnaði hliðið og fylgdi mann-
inum eftir heim að aðaldyrunum.
Hann hneigði sig lítið eitt um leið
og hann bauð mér að ganga inn
á undan sér. „Ég er hræddur um,
að þér getið ekki látið fara veru-
lega vel um yður hér“, mælti
hann, þegar inn í forstofuna kom.
„Gangið samt inn, herra, gerið þér
svo vel, fyrstu dyr til vinstri".
Stofan var stór og á henni var
fimmskiptur bogagluggi. Þar voru
ekki önnur húsgögn inni en furu-
borð og bekkur á miðju gólfi og
lítið borð í horninu næst gluggan-
um. Á því stóð ljóslaus lampi.
„Gerið þér svo vel að fá yður sæti
herra", sagði maðurinn og hneigði
sig í annað sinn og benti mér með
látbragði sínu á bekkinn. Kurteis
framkoma hans og orðfæri var dá-
lítið gamaldags. Hann settist ekki
niður sjálfur, en gékk út að glugg-
anum og horfði út í rennvotan
garðinn. Handleggir hans héngu
enn aflvana niður með síðunum.
„Regnið veldur yður auðsjáan-
lega minni óþægindum en mér“,
sagði ég til að reyna að koma aí
stað samræðum.
Hann sneri sér við. Ég tók eftir
því, að hann sneri ekki höfðinu,
heldur varð að snúa sér alveg við
til að geta horft á mig.
„Nei, nei,“ svaraði hann. „Alls
engum. Sannast að segja hafði ég
ekki veitt regninu neina eftirtekt,
fyrr en þér vöktuð athygli mína
á því“.
„En þér hljótið að vera mjög vot-
ur. Væri ekki skynsamlegra að
hafa fataskipti?"
„Að hafa fataskipti?“ Augnaráð
hans varð Tannsakandi og tor-
tryggnisfullt við þessa spurningu.
„Fara i þurr föt“.
JFara í þurr föt? ó, nei. Svo
sannarlega ekki, herra minn. Ef
þau eru vot, þorna þau sjálfsagt
með tímanum. Það rignir ekki hér
inni, er það?“
Ég leit framan í manninn.
Hann var í raun og veru að spyrja
í einlægni. „Nei,“ svaraði ég. „Það
rignir ekki hér inni, guði sé lof“.
„Ég er hræddur um, að ég geti
ekki boðið yður neinar góðgerðir,“
sagði hann kurteislega. „Hingað
kemur kona úr þorpinu kvölds og
morgna, en þess á milli hef ég
enga hjálp“. Hann var alltaf að
kreppa og rétta hendurnar á víxl.
„Nema þér vilduð fara fram í eld-
húsið og búa yður til tesopa, ef
þér kunnið það,“ bætti hann við.
Ég afþakkaði boðið, en baðst
leyfis að mega reykja vindling.
„Gerið þér svo vel“, sagði hann.
„Ég er hræddur um, að ég hafi
enga að bjóða yður. Hinn maður-
inn, fyrirrennari minn, var vanur
að reykja vindlinga, en ég reyki
pípu“. Hann tók pípu og tóbaks-
pung upp úr vasa sínum. Það var
hressandi að sjá hann hreyfa hand-
leggina.
Þegar við vorum búnir að
kveikja í hjá okkur, hélt ég áfram
samtalinu. Ég fann, að ég þurfti
að halda samræðunum vakandi.
Ef ég þegði, mundi þessi einkenni-
legi gestgjafi minn ekki rjúfa þögn
ina, heldur standa kyrr með mátt-
lausa handleggina niður með síðun-
um og horfa beint fram fyrir sig,
annað hvort út um gluggann eða á
mig.
Ég hvarflaði augunum um tóma
stofuna. „Þér eruð nýlega fluttur
hingað, býst ég við?“
, Muttur?“ Hann sneri sér hægt
við og beindi áköfu, óþægi-
legu augnaráði sínu að méf aftur.
„Fluttur í þetta hús, á ég við“.
„O, nei“, sagði hann. „Svo sann-
arlega ekki, herra minn. Ég hef
verið hér nokkur ár, eða réttara
sagt tæplega eitt ár, en hinn mað-
urinn var hér fimm ár á undan
mér. — Já, nú eru sjö mánuðír
síðan hann fór héðan.“ Hann brostí
<652
T t M I N N — SUN NUDAGSBLAÐ