Tíminn Sunnudagsblað - 25.07.1971, Blaðsíða 5

íillt í elnu svo dapurlega., ,Vafa
laust munuð þér ekki trúa mér —
frú Bellows trúði því ekki — þeg-
ar ég segi yður, að ég hef aðeins
verið hér sjö mánuði eða þar um
bil.“
„Hvers vegna ætti ég ekki að
trúa yður, þegar þér segið það,“
svaraði ég.
Hann gekk nokkur skref í átt-
ina til mín og rétti mér höndina.
Ég tók seinlega í hana, þykka,
slappa og kalda hönd. Handtakið
hafði óþægileg áhrif á mig. „Þökk
fyrir, herra“, sagði hann. „Þér er-
uð sá fyrsti, áreiðanlega sá
fyrsti. . . “
Ég sleppti hönd hans og hann
lauk ekki við setninguna. Það var
eins og hann hefði gleymt bæði
stund og stað. Svo tók hann aftur
til máls:
„Vafalaust hefði allt farið, vel,
ef frænka hefði ekki — ef gamla
frænka fyrirrennara míns hefði
ekki arfleitt hann að þessu húsi.
Hann var betur kominn þar sem
hann var. Hann var prestur".
Hann hreyfði hendurnar eins og til
að vekja athygli á sér. „Þetta eru
fötin hans“.
Aftur varð hann utan við sig.
Það var eins og líkaminn innan í
prestfötunum væri lífvana. Allt í
einu spurði hann: „Trúið þér á
skriftrr?“
„Á skriftir?“ svaraði ég. „Þér
meinið á trúarlegum grundvelli?"
Hann færði sig nær mér óg var
nú kominn fast að mér. „Það sem
ég meina,“ sagöi hann, lækkaði
röddina og horfði hvasst á mig,
„það sem ég meina er þetta: Trú-
ið þér að játning, að játa synd —
eða glæp, trúið þér að slík játn-
ing veiti fróun?“
I-Ivað ætlaði hann að segja
mér? Ég hefði helzt viljað svara
neitandi til að koma í veg fyrir
nokkra frekari játningu af vörum
þessa vesalings, en hann hafði
spurt svo einlægnislega, að ég gat
ekki fengið af mér að vísa spurn-
ingunni á bug. „Ég hugsa, að
mörgum létti við að segja öðrum,
það sem þeim liggur á hjarta“,
svaraði ég.
„Þér hafið sýnt mér svo mikla
samúð, herra,“ sagðí liann og
hneigði sig enn einu sinni, „að mig
langar til að nota mér góðvild
yðar“. Hann lyfti annarri hendinni
rneð hirðuleysislegu látbragði og
lét hana svo síga aftur. „Munið
þér hafa þolinmæði til að lilusta?"
Mér fannst hann vera lík-
astur sýningarbrúðu í fataverzlun,
þar sem hann stóð við hlið mína.
Hann kom við annað hnéð á mér.
Mér fannst nálægð hans mjög
óþægileg. „Vilduð þér ekkj setjast
þarna?“ sagði ég og benti á annan
enda bekkjarins, sem ég sat á.
„Þá mundi mér ganga betur að
hlusta“.
Hann leit við og horfði alvar-
lega á bekkinn, settist síðan niður
klofvega. sneri sér að mér og liall-
aði sér áfram. Þegar hann var að
því korninn að hefja frásögnina,
hikaði hann við og leit til dyranna
og gluggans. Svo tók hann pípuna
út úr sér, lagði hana á borðið, leit
svo aftur á mig og sagði: „Leyndar-
mál mitt — hið hræðilega leynd-
armál mitt er, að ég er morðingi".
Þessi játning skelfdi mig, eins og
við var að búast, og þó held ég, að
hún hafi ekki komið mér á óvart.
Öfgafull óheilbrigðin í framkomu
hans vakti hjá mér hugboð um
eitthvað óvenjulegt, eitthvað and-
styggilegt. Ég hélt niðri í mér and-
anum og starði á hann og hann
starði á móti með skelfingarfullu
augnaráði. Hann sýndist bíða eftir
því, að ég talaði en mér varð orð-
fall í bráð. Hvað gat ég sagt, sem
nokkurt vit var í? Það, sem ég loks-
ins sagði, var einfeldnislega fjar-
stæöukennt. „Og þetta hvílir þungt
á samvizku yðar?“ spurði ég.
„Hugsunin um þetta ásækir
mig,“ sagði hann og kreppti allt
í einu hnefana, áður lágu hend-
urnar máttlausar á bekknum fyrir
framan liann. „Munduð þér hafa
þolinmæði til að hlusta?“
Ég kinkaði kolli. „Segið mér,
það sem yður liggur á hjarta“.
„Ef liinn maðurinn, fyrirrennari
minn, hefði ekki keypt þetta liús,
hefði aldrei komið neitt fyrir.
Hann hefði þá dvalið áfram á
prestsetrinu sínu, og ég . . . ég
hefði aldrei komið fram á sjónar-
sviðið. Þó skal það viðurkennt, að
hann, fyrirrennari minn, var ekki
hamingjusamur, þar sem liann var
áður. Hann átti við ósanngirni og
tortryggni að stríða. Það var þess
vegna, sem hann flutti hingað
fyrst — aðeins til reynslu. Honum
var ánafnað tómt húsið, aðeins hús-
ið — engin húsgögn, engir pen-
ingar — og liann flutti hingað tvo
eða þrjá húsmuni — þetta borð,
þennan bekk, fáein eldhúsáhöld og
rúmstæðl upp á loftlð. Hann ætl-
aði aö reyna það fyrsrt. Honum féll
vel, hvað húsið var afskekkí, ?n
hann þuríti að kynnast því aS
öðru leyti. Sum hús eru hættuleg,
en önnur eru hað ekki, og hann
þurfti að fullvissa sig um, að
þetta hús væri ekki hættulegt, áð-
ur en hann flytti í það alfarinti.“
Hann þagnaði snöggvast og sagði
svo mjög einlægnislega: „Ég vil
ráðleggja yður að fara alltaf mjög
varlega, þegar þér flytjið í ókunn-
ugt hús, vegna þess að sum hús
eru mjög hættuleg."
Ég kinkaði kolli. „Mjög svo. Rak-
ir veggir, slæmt frárennsli og svo
framvegis11.
Hann hristi höfuðið. „Nei, ég á
ekki við það, heldur annað miklu
þýðingarmeira,“ sagði hann. „Ég
á við sál hússins. Finnið þér ekki“
— starandi augnaráðið varð
nístandi — „að þetta er hættulegt
hús?“
Hann velti þessari skýringu fyr-
ir sér. „Og þér hafið tekið eftir“,
sagði hann að lokum, „hvað það
er, sem er svo kyniegt við þeíta
hús?“
Ég fann það, er hann spurði
þessarar spurningar, að húsið var
kynlegt. En það var hann, sem
olli því með þessari andstyggiiegu
óheilbrigði í tali sínu, svo að ég
svaraði: „Ekki kynlegra en önnur
hús, herra“.
Hann blíndi tortryggnislega á
mig. „Skrýtið“, sagði hann. „Skrít-
ið, að þér skulið ekki finna það,
Þó var það svo, að hinn maðurinn,
fyrirrennarj minn, fann það ekki
í fyrstu. Jafnvel þessi stofa —
þessi stofa herra, er hættulega
stofan — kom honum ekkert und-
arlega fyrir sjónir í byrjun, jafn-
vel þótt ýmislegt einkennilegt væri
auðsætt hverjum manni“.
Ef veðrið hefði. verið orðið gott,
hefði ég slitið talinu og farið, því
að umræðuefni o« framkoma
gamla mannsins varð mér alltaf
meira og meira á móti skapi. En
veðrið var sízt betra. Það rigndi
nú meira en nokkru sinni fyrr og
nú var orðið dimmt. Það var auð
sjáanlega þrumuveður í aðsigi.
Gamli maðurinn stóð upp au
bekknum. „Ég hugsa, að ég geti
sýnt yður núna, það sem er ein-
kennilegt við þetta herbergi“,
mælti hann. „Það kemur aðeins
fram í myrkri, en ég lield, að nú
sé orðið nógu dimmt“.
Hann gekk að litla borðinu í
liorninu og fór að sýsla við lamp-
ann. Er hann liafði kveikt ljósið
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
653