Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1973, Qupperneq 3

J ónsmessunótt
Þegar ég var,lítil^ hugsaði ég oft
um það, að Jónsmessunóttin virtist
eitthvað svo töfrandi. Þetta orð bjó
yfir svo mikilli dulmögn, að ég hét
að vaka eina Jónsmessunótt.
Ég hafði drukkið í mig öll þau
kynstur af ævintýrum og sögum,
sem fram áttu að koma þessa nótt.
Þá vaknaði hjá mér spurningin: er
þetta allt skáldskapur eða ævín-
týraþrá einhvers skýjaglóps? Það
gat ekki verið. Jæja, nú kom að þvi
að ég ætlaði að vaka.
Um kvöldið gekk ég fra bænum,
ég var úti i sveit, út um holt og
móa. Það fyrsta sem ég varð var
við, var það, hversu mikill urmull
af jurtum var farinn að blómstra.
Það leið á kvöldið, sem var skin-
andi fagurt. Kyrrðin var úndra-
verð. Móðuskuggi hvildi yfir öllu.
Fiðrildin, sem setið höfðu á stein-
unum um daginn, hófu sig á loft og
svifu yfir blómabyggðina. Ég ósk-
aði bara að geta skilið þau og greint
hugsanir þeirra. En það varð að
vera eins og var. Kyrrðin var eitt-
hvað svo unaðsleg. Maður þorði
varla að anda. Mér, fannst ég heyra
undra hljóð neðan frá vatninu niðri
i móunum. Ég labbaði þangað.
Hvað var þetta? Hljóðið skýrðist.
Ég stanzaði við vatnsbakkann og
hlustaði. Ég sá ekkert, en heyrði
hljóðið við og við. Mér virtist hálf-
gerðum ótta slá yfir mig. 1 hugan-
um vöknuðu sögurnar um
vatnanykrana, dýrin, sem áttu að
lifa i vötnum og komu mjög
sjaldan á land. Nei, það gat ekki
verið, hugsaði ég. Við vatns-
ströndina lagu nokkrir smásteinar.
Ég beygði mig óg tók einn i lófann.
Er þetta óskasteinn? Steinninn var
hálfur blágrýti og hálfur glær með
holu i endanum. Þannig var óska-
steinninn, hann átti að vera með
holu. Það var engin von til þess að
ég gæti óskað. Ég kunni ekki óska-
bænina eða neina umsögn við
steininn. En steinninn er til ennþá
Geta þvi þeir sem kunna á slika
steina haft gott af honum ennþá.
Nú heyrðist hljóðið aftur. Ég
stökk niður með vatninu. Kom ég
þar að jarðkeldu. Kikti ég niður i
holuna og sá lamb þar niðri. Ég gat
seiizt i lambið og náð þvi og hélt af
stað heim með það.
Það var komið yfir miðja nótt,
þegar ég kom heim. Þessari Jóns-
messunótt gleymi ég aldrei. Ég
varð miklu glaðari að finna lambið
én þó ég hefði séð r.ykur við vatniö.
Flestar Jónsmessunætur hafa
eitthvað nýtt i för með sér, bara ef
maður er nógu athugull og rólegur.
J.A.
Þessi mynd er frá Mývatni , þar sem kænunni hefur verið brýnt við kjarri vaxinn vatnsbakkann. — Hún
gæti veriö tekin á Jónsmessunótt, þegar albjart er, en sólin ekki komin upp noröur undan Kinnarfjöllum, sem
sjást i vestri.
Sunnudagsblaö Tímans
531