Morgunblaðið - 21.05.2004, Blaðsíða 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. MAÍ 2004 31
✝ RagnhildurMagnúsdóttir
myndlistarmaður
fæddist í Álasundi í
Noregi 22. mars
1973. Hún lést á
heimili sínu í
Reykjavík 11. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Magnús Garðarsson
tæknifræðingur, f.
23. febrúar 1950,
og Barbara María
Geirsdóttir svæf-
ingahjúkrunarfræð-
ingur, f. 23. janúar
1952. Móðuramma Ragnhildar er
Aníta Björnsson, f. 17. septem-
ber 1929.
Systkini Ragnhildar eru a)
Geir, f. 28. júní 1975, b) Hildi-
gunnur, f. 13. maí 1981, unnusti
hennar er Kjartan Smári Hösk-
uldsson, f. 22. mars 1980 og dótt-
dvaldi í einn vetur hjá móður
sinni sem var þar í framhalds-
námi. Síðar bjó hún með Geir
bróður sínum í New York um
nokkurra mánaða skeið. Haustið
1995 hóf hún nám við málunar-
deild Myndlistaskólans á Akur-
eyri sem lauk vorið 1999. Á þeim
námsárum var Ragnhildur gesta-
nemandi í Listaháskóla Íslands,
auk þess fór hún sem skiptinemi
til Lahti í Finnlandi veturinn
1998. Ragnhildur hélt nokkrar
einkasýningar á verkum sínum
ásamt fjölda samsýninga. Á
námsárum sínum vann Ragnhild-
ur mikið með fötluðum, hún
starfaði á sambýlum og í sum-
arbúðum fyrir fötluð börn, bæði
hér heima og í Danmörku. Að
náminu loknu vann Ragnhildur
að verkum sínum og hóf jafn-
framt störf í Álverinu í Straums-
vík, þar sem hún kynntist Gunn-
ari. Ragnhildur vann auk þess
við sérkennslu og sem stuðnings-
fulltrúi barna í Foldaskóla og
Öskjuhlíðarskóla.
Útför Ragnhildar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ir þeirra er Júlía
Karín f. 21. febrúar
2000 og c) Aníta, f. 5.
desember 1987.
Unnusti Ragnhild-
ar og sambýlismaður
er Gunnar Gunnars-
son, f. 14. janúar
1977. Ragnhildur
flutti tveggja ára
gömul heim til Ís-
lands að loknu námi
foreldra sinna og
settist fjölskyldan að
á Akureyri.
Ragnhildur gekk í
Barnaskóla og Gagn-
fræðaskóla Akureyrar. Hún fékk
snemma mikinn áhuga á listum,
m. a. tónlist, söng og sérstaklega
myndlist. Ragnhildur lauk stúd-
entsprófi af náttúrufræðibraut
Menntaskólans á Akureyri vorið
1994. Eftir útskriftina hélt
Ragnhildur til Álasunds og
Það er heiðríkja yfir minningu
Ragnhildar Magnúsdóttur bróður-
dóttur minnar, en lát hennar bar að
höndum eftir langt sjúkdómsstríð.
Hún lagði allt sem hún átti í þá bar-
áttu uns hún örfáum dögum fyrir
andlát sitt horfðist í augu við hið
óumflýjanlega. Framganga hennar
og æðruleysi við þessar erfiðu að-
stæður eru lýsandi fyrir hana. Hún
bar mikla persónu og henni fylgdi
jafnan kyrrlát en gamansöm glettni.
Hún lagði aldrei í mín eyru illt til
nokkurs manns og var í því lík Hildi-
gunni ömmu sinni. Hún var hins veg-
ar óhrædd við að segja skoðun sína,
en gerði það sem annað með einkenn-
andi festu og kyrrð. Hún var fróð og
skemmtileg í tali og var oft glatt á
hjalla þar sem hún var.
Það var fyrir tæpum þrem árum að
fyrst dró blikur á loft varðandi heilsu
hennar. Í fyrstu stóðu vonir til að
með aðgerð þeirri sem þá var gerð
hefði tekist að komast fyrir mein
hennar. Svo fyrir um ári kom í ljós við
skoðun að mein hennar höfðu tekið
sig upp að nýju. Þá hófst sú sjúk-
dómsganga sem nú hefur leitt hana
til þessa ótímabæra aldurtila.
Enginn skilningur getur sætt
mann við það að manneskju af henn-
ar gerð, skuli vera kippt í burtu rétt
þegar dagsverk hennar er að hefjast,
þar verður annað að koma til.
Hún var í sambúð til nokkurra ára
með Gunnari Gunnarssyni, en þau
áttu mjög vel saman og höfðu búið
sér sameiginlegt heimili í Reykjavík.
Gunnar stóð sem klettur við hlið
hennar í þessu stríði og bilaði aldrei.
Ragnhildur átti að baki áralangt nám
í myndlist og hafði haldið sýningar á
málverkum sínum nokkrum sinnum.
Mér féll list hennar vel í geð og var
stoltur af því að hér skyldi frænka
mín vera á ferð. Ragnhildur var svo
heppin að eiga góða að og auk Gunn-
ars naut hún stuðnings styrkra for-
eldra sinna og systkina í þessari
raun. Ég trúi því að ég eigi enn eftir
að hitta Ragnhildi frænku mína aftur,
glaða og hressa, og að hún laumi þá
að mér frásögn af einhverju skondnu
atviki. Ég og mínir sendum Gunnari,
foreldrum hennar og aðstandendum
hennar öllum, samúðarkveðjur.
Minninguna um hina góðu stúlku
Ragnhildi Magnúsdóttur geymum
við í hjarta okkar.
Jóhannes Óli Garðarsson.
Elsku Ragnhildur.
Mikið var sorglegt að fá fréttirnar
af andláti þínu, en við trúum því og
treystum að nú líði þér loksins vel. Þú
varst alltaf rosalega hugrökk og dug-
leg í veikindum þínum og þið Gunni
hjálpuðuð okkur mikið til að halda í
vonina og bjartsýnina alveg fram á
síðustu stundu. Það lýsir þér líka
best, því þú varst alltaf dugleg, bros-
mild, atorkusöm og góður félagi.
Þegar þú komst að vinna með okk-
ur hér á vakt 1 í steypuskála Isal, lifn-
aði vaktin aldeilis við. Þú varst alltaf
brosandi og valhoppaðir oft um sal-
inn. Þú varst nú líka pínu stríðin og ef
einhver hrekkur var í gangi, þá kom
eitthvað lymskulegt glott á þig. Þá
var nú vissara að líta vel í kringum sig
og athuga að hverju okkar hrekkur-
inn beindist. Það voru alltaf mein-
lausir hrekkir sem lífguðu helling
upp á starfsandann. Þú bauðst okkur
á málverkasýningar sem þú varst
með og komst einnig með sýningu
hingað. Þú og vinkona þín komuð
með muffins til að selja á vaktinni og
fór arðurinn í skemmtanasjóð sem
var svo notaður í frábæra óvissuferð
sem þið skipulögðuð. Það væri hægt
að telja upp mikið í viðbót og við eig-
um eftir að geyma það allt í huga okk-
ar um ókomna tíð. Við eigum þér
mikið að þakka en viljum sérstaklega
þakka fyrir að hafa fengið að kynnast
þér. Minning okkar um þig mun ylja
okkur um hjartarætur.
Elsku Gunni, við vottum þér okkar
dýpstu samúð í þessari miklu sorg og
þú veist að þú átt okkur alltaf að.
Fjölskyldu Ragnhildar vottum við
einnig okkar dýpstu samúð, megið
þið hafa styrk og trú til að takast á við
þennan mikla missi.
Kærar kveðjur
Vakt 1, Steypuskála Isal.
Það er gott að eiga góðar minn-
ingar, og fáar minningar eigum við
jafn skemmtilegar og þær sem tengj-
ast Ragnhildi vinkonu okkar. Á fram-
haldsskólaárum okkar á Akureyri
vorum við sex vinkonurnar sem héld-
um hópinn og deildum saman allri
okkar gleði og sorgum. Fyrst og
fremst deildum við þó skemmtileg-
heitum, og þar fór Ragnhildur fremst
í flokki, þegar hún birtist askvaðandi
með bros á vör og hrópaði „stelpur,
gerum eitthvað“. Margt var brallað
og mikið hlegið, mjög fyrir tilstuðlan
Ragnhildar sem var óþrjótandi upp-
spretta sniðugra hugdettna og
óborganlegra athugasemda. Ekki var
nóg með að Ragnhildur fengi góðar
hugmyndir, heldur hrinti hún jafnan
hugmyndum sínum í framkvæmd.
Var þá sama hvort henni datt í hug að
eyða sumri í Danmörku eða hausti í
New York, baka köku um miðja nótt,
halda málverkasýningu, eða fara fót-
gangandi til Dalvíkur. Það sem
Ragnhildur vildi gera var gert og
heppnaðist ávallt stórvel.
Þótt við vinkonurnar allar færum
hver sína leiðina í lífinu og dreifðumst
út um allar jarðir, þá hafa leiðir í raun
aldrei skilið fyrr en nú. Það er skrýtið
að eiga aldrei eftir að sitja á Kaffi
Karólínu með Ragnhildi um jólaleyt-
ið, eða drekka te, hlusta á músík og
skoða listaverkabækur heima hjá
henni. Það var búið að vera gaman að
fylgjast með drifkrafti og sköpunar-
gleði Ragnhildar í gegnum árin, og
hversu hamingjusöm hún var eftir að
hún kynntist Gunna sínum.
Ragnhildi var mjög umhugað um
að við ræktuðum vinskapinn og hún
lét stundum í sér heyra ef henni virt-
ist við gefa okkur of lítinn tíma til að
gera eitthvað saman. Nú þegar
Ragnhildur er farin frá okkur hefur
hún enn einu sinni minnt okkur á hve
vináttan er okkur mikils virði. Saman
eigum við minningarnar um Ragn-
hildi og þær eigum við eftir að rifja
upp á komandi árum.
Við vottum Gunna og fjölskyldu
Ragnhildar okkar innilegustu samúð
á þessari erfiðu stundu.
Anna, Helga, Kristín og Sigríður.
Fallega hugdjarfa vinkona mín er
horfin á braut, elsku Ragnhildur,
mikið á ég eftir að sakna þín. Þú
hringir ekki oftar og glaðleg rödd þín
segir: „Hæ! þetta er Ragnhildur.“
Við kynntumst haustið 1995 í
Myndlistaskólanum á Akureyri og
fylgdumst að í gegnum námið, það
var gott að eiga þig að sem vinkonu
og ég get ekki sætt mig við að þú sért
horfin, svo ung, svo hæfileikarík, svo
góð.
Við ákváðum að fara sem skipti-
nemar til Finnlands og ég fór á undan
þér. Þegar ég var að leggja af stað
réttir þú mér smápakka sem á stóð:
„Opnist í flugvélinni“ og ég gat varla
beðið en það kom ekki til mála að fara
ekki að fyrirmælum þínum. Svo kom í
ljós örlítið málverk sem er og verður
ein af mínum kærustu eignum. Þann-
ig varst þú svo oft, réttir smágjafir til
að gleðja, hugvitsamlega innpakkað-
ar og áritaðar með fallegu rithönd-
inni þinni.
Þú varst frábær myndlistarmaður
og mikil synd að þú skyldir ekki getað
málað meira, ég er sannfærð um að
þú hefðir getað náð langt því þú varst
svo einlæg í list þinni, þar kom allt
beint frá hjartanu.
Elsku Ragnhildur, þetta er svo
sárt og ekki síst fyrir Gunnar þinn og
foreldra þína og systkini og alla þá
sem þekktu þig og elskuðu.
Vertu sæl, kæra vinkona. Guð
geymi þig ætíð.
Anna S. Hróðmarsdóttir.
Þó loftin fylli sætur engla hljómur
og þeyttir séu himna lúðrar allir í
gleði yfir uppstigningu þinni, fær mig
enginn heimsins kraftur huggað.
Ég kynntist Ragnhildi í Flugleiða-
vél. Bæði vorum við á leið til Dan-
merkur á vinabæjamót. Skapanorn-
irnar leiddu okkur saman til sætis og
það leiddi til mikils hláturs sem varð
að magakrampa miklum og strengj-
um eftir flugferðina.
Þú sem brostir blómabreiðu brosi
og allt óx betur í birtu augna þinna,
hefur kvatt oss jarðarbúa alla og vor-
ið hefur hætt við komu sína.
Hún Ragnhildur var traustur vin-
ur og húmoristi fram í fingurgóma.
Hún var öðrum konum handóðari og
seint gleymi ég aðförum hennar að
logandi kertum eða þegar hún henti
Zippo kveikjara Jóhannesar Dags-
sonar í augað á mér.
Ég lít svo á að þú hafir flutt í burtu
en ekki dáið hér á jörðu niðri og land-
ið heiti Himnaríki og þú hafir ferða-
frelsi þaðan.
Ég vona að þér líði vel á hinum
staðnum og það er enginn vafi á því
að þú átt eftir að njóta vinsælda og
trausts og málverkin þín eiga eftir að
hanga á veggjum fínustu heimila
himnaríkis.
Þitt nýja starf er arkitekt og yf-
irmaður lita og stjórnarformaður
himnesks fjörs og gleði.
Þórhallur Barðason.
Elsku besta vinkona mín. Ég trúi
því ekki að ég sé að kveðja þig í síð-
asta sinn. Ég vildi að ég hefði náð að
segja þér hversu þakklát ég er fyrir
að hafa fengið að vera vinkona þín öll
þessi ár. En sennilega vissir þú
hvernig mér leið, orð eru ekki alltaf
nauðsynleg og við skildum hvor aðra
svo vel.
Ég man daginn sem ég kynntist
þér. Ég var nýflutt til landsins og var
„nýja stelpan“ í bekknum. Mér
fannst það mjög erfitt og hafði
áhyggjur af því að ég myndi ekki
eignast vinkonur. Kennarinn lét mig
sitja við hliðina á þér og eftir að hafa
kynnt okkur sagði hann okkur að við
ættum sama afmælisdag. Þetta
fannst okkur mjög merkilegt og við
horfðum feimnar en forvitnar hvor á
aðra. Strax í frímínútum fórum við að
spjalla og þá kom í ljós að við áttum
margt annað sameiginlegt. Þetta var
upphafið að löngum og góðum vin-
skap. Í gegnum þig kynntist ég svo
hinum „stelpunum“, en við sex vorum
nær óaðskiljanlegar öll unglingsárin
og höldum enn vinskapinn.
Ragnhildur mín, ég á svo ótrúlega
margar góðar minningar um þig. Ég
vil minnast þín eins og þú varst áður
en þú veiktist; þú varst hraust og allt-
af svo náttúruleg, bæði í útliti og
framkomu. Þú varst mikill fagurkeri;
þú tókst eftir smáatriðum sem marg-
ir aðrir tóku sem sjálfsögðum hlut,
eins og óvenjulegum formum eða fal-
legum litasamsetningum. Það var
alltaf gaman að elda með þér því þér
fannst jafn mikilvægt að maturinn liti
vel út eins og að hann bragðaðist vel.
Þú varst sönn listakona. Þú varst allt-
af til í að prófa eitthvað nýtt og varst
ekki hrædd við að vera öðruvísi en
aðrir.
Það sem við upplifðum saman.
Mallorca-ferðin sem við fengum í
fermingargjöf, sumarið á Ísafirði,
Ítalíuferðin, sumarið í Grenimelnum
og vikurnar í New York. Þetta eru
ógleymanlegar stundir. Bara það að
sitja og drekka kaffi með þér úr fal-
legu kaffibollunum þínum er dýrmæt
minning.
Elsku Barbara, Magnús, Geir,
Hildigunnur, Aníta og Aníta eldri; ég
bið Guð um að blessa ykkur og veita
ykkur styrk í sorginni.
Elsku Gunni; ég er svo fegin að
Ragnhildur hafi átt þig að, þú ert bú-
inn að vera eins og klettur við hlið
hennar allan tímann. Guð blessi þig.
Elsku Ragnhildur, frá því ég var 13
ára hef ég kallað þig bestu vinkonu
mína. Við höfum alltaf átt náið sam-
band, meira að segja þegar við höfum
verið sín í hvoru landinu. Ég er samt
fyrst núna að gera mér fulla grein
fyrir því hvað þú hefur verið stór
partur af lífi mínu; á sama hátt og þú
málaðir fallegu listaverkin þín á
striga, þannig litaðir þú mína tilveru.
Án þín hefði líf mitt verið ansi litlaust.
Takk fyrir allt, Ragnhildur, ég elska
þig.
Þín vinkona,
Hanna.
Þeir sem guðirnir elska deyja ung-
ir. Ragnhildur var nemandi minn í
Myndlistaskólanum á Akureyri, hún
innritaðist í fornámsdeild skólans
1995 og síðar í málunardeild 1996 og
þaðan útskrifaðist hún 1999. Hún var
einstakur nemandi, óskanemandi
hvers kennara, hugmyndarík, metn-
aðarfull og ávallt tilbúin að takast á
við verkefni með opnum huga. Hún
var kröfuhörð um vönduð vinnu-
brögð, bæði til sjálfrar sín og einnig
til kennarans, þannig að það var
krefjandi og lærdómsríkt að kenna
slíkum nemanda. Mér er minnisstætt
hvaða lokaverkefni og lokaritgerð
hún valdi að gera, þar kom fram
metnaður hennar, áræði og þor. Hún
valdi að rannsaka og skrifa um ein-
angrunar- og bindihlutverk líms í
málverki, þetta viðfangsefni sem er
mjög mikilvægt atriði í þeirri viðleitni
myndlistarmanna að undirbúa mál-
verk sín af kostgæfni bæði út frá end-
ingu, tækni svo vel sem hugmynda-
lega. Þessi níundi áratugur hefur
ekki beinlínis verið sá tími sem tækni
í myndlistarnáminu hefur verið í for-
grunni. Þess vegna þurfti til kjark en
um leið mikinn metnað og það var eitt
af því sem einkenndi Ragnhildi og
alla hennar framgöngu í náminu. Það
er erfitt að sjá af svo ungu fólki sem
átti svo mikið eftir að gera en fékk
ekki tækifæri til að koma sínum fögru
hugsjónum í framkvæmd. Mestur er
söknuður ástvina, þeim sendi ég sam-
úðarkveðjur, foreldrum Ragnhildar
þeim Barböru og Magnúsi, systkin-
um hennar og sambýlismanni, Gunn-
ari.
Guðmundur Ármann
Sigurjónsson.
RAGNHILDUR
MAGNÚSDÓTTIR
Í dag kveðjum við ástkæra vin-
konu sem er látin langt fyrir aldur
fram. Ragnhildur var einstök og
kraftmikil kona sem veitti gleði og
birtu inn í líf okkar skólafélaga
hennar. Minningin um dillandi
hlátur og ýmis uppátæki hennar
mun ylja okkur um alla tíð og
hennar verður sárt saknað á stúd-
entsafmælinu okkar í júní næst-
komandi.
Við vottum unnusta hennar og
fjölskyldu innilega samúð.
Stúdentar frá MA 1994.
HINSTA KVEÐJA
Í dag hefði Jón Frí-
mannsson orðið 64 ára.
Því þykir mér viðeig-
andi að minnast þessa
góða vinar míns á
þessum degi. Mín
fyrstu kynni af Jóni
voru í kringum tvítugsaldurinn þeg-
ar við vorum bæði að giftast inn í
sömu fjölskylduna. Okkur varð
strax vel til vina og þau vinabönd
okkar og maka okkar styrktust og
efldust stöðugt eftir því sem árin
liðu.
Hver myndin af annarri birtist
þegar blaðað er í bók minninganna.
Alla og Jón ung og hamingjusöm að
byrja búskapinn á Laugateignum.
Alla og Jón með dæturnar Þóru og
Ásdísi á fallega heimilinu sínu í
Sandgerði. Og svo Alla og Jón í
JÓN
FRÍMANNSSON
✝ Jón Frímannssonfæddist í Reykja-
vík 21. maí 1940.
Hann lést á heimili
sínu 8. apríl síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Keflavíkur-
kirkju 20. apríl.
Keflavík, dæturnar
orðnar fullorðnar og
fjölskyldan hefur
stækkað. Það er komið
fullt af barnabörnum
sem öll eiga sinn stað í
hjörtum afa og ömmu.
Fleiri myndir birtast.
Allar ferðirnar þeirra
Öllu og Jóns með okk-
ur hjónunum bæði inn-
anlands og utan. Veiði-
ferðir, sólarlandaferðir
og menningarferðir.
Heimsóknir á báða
bóga og alltaf var um
nóg að ræða. Skipst á
skoðunum um allt mögulegt t.d.
bókmenntir, listir, menningu hinna
ýmsu landa og þjóða.
Þegar ég missti manninn minn
fyrir níu árum reyndust Alla og Jón
mér ákaflega vel.
Umhyggjusemi þeirra og góð vin-
átta var mér mikils virði og fyrir
það skal hér þakkað.
Dagarnir lengjast. Megi birta
þeirra og ylur hins vaknandi vors
umvefja ykkur öll sem Jóni voru
kær. Blessuð sé minning hans,
Kristín.