Íslendingaþættir Tímans - 16.08.1968, Blaðsíða 3
I
\
I
MINNING
JÓN LEIFS
tónskáld
Með fnáfalli Jóns Leifs tónskáldis
er lokió mikilll hetjusögu, nýrri ís-
Íendingasögu. Enginn íslenzkur
tónlistarmaður var nokkru sinni
íslenzkari. Trú hans á land og
Þjóð var óhifanlega sterk. Hug-
sjónir hans voru óslökkvandi. Hlut
— Þaim hjónum varS tveggja
barna auðið. Dóttirin, Anna, er gift
Matthíasi Daníelssyni frá Skálpa-
stöðum, og búa þau í Múlakoti.
Börn þeirra eru 4, og elzt þeirra
er Anna Björk. — Sonurinn, Hall-
grímur, er múrari í Reykjavík, gift
ur þingejskri konu og eiga þau 0
börn. Dvaldist Anna stundum um
tíma á heimili þeirra, og var einkar
kært með þeim mæðginum. En í
Múlakoti átti hún sitt heimili, og
bún lifði það að sjá litla kotið sitt
Verða eina bezt setnu jörð sveitar-
lnnar, sem hún unni svo mjög og
helgaði alia krafta sína.
Anna var einlæg trúkona, og
sýndi það < verki alla ævi, að trú
hennar var ekki aðeins varanna 1
játning. Enginn mun nokkru sinni
hafa hugsað til hennar öðru vísi
en með hlýju og innilegu þakk-
tæti. Verður hennar því sárt sakn-
að af samferðamönnum hennar,
sem allir standa í þakkarskuld við
hana. — Auk barna hennar og
uiðja þeirra syrgja hana 4 öldruð
systkini, bræðurnir Gunnar og
Sveinn í Bra-utartungu og Guð-
friundur á Akranesi, og systirin
Sigríður á Hóli. Einnig tvær upp-
eldisdætu- foreldra hennar, Marta
Jónsdóttir á Akranesi og Ingibjörg
Bjarnadóttir í Reykjavík.
Þessar fátæklegu línur eiga að
yera þakKlætisvottur frá mér og
etínu fólki, fyrir allt það góða, sem
hin látna gerði okkur, en móðir
ftiín og hún voru fermingarsystur
°g ævi-vinkonur.
Blessuð sé minning Önnu Einars
öóttur.
Sólveig Guðmundsdóttir,
frá Snartarstöðum.
verk íslands var honum heilagt í
glæsileik sínum. Hann sá gullöld
íslendinga í ritlist ^ðeins sem vakn-
andi vísi. Fiugi'ð var ekki hafið til
þeirra hæða, er riyrkur stóð til.
Hér átti hann sanúeið með Einari
Benediktssyni.
Hugsjónir valda árekstrum.
Tregðan verður farartálmi, því
meiri sem eldur hugsjónanna
brennur heitar. F.n liugsjónamaður
hvorki hikar né hvikar. Stefnumið
er eiitt, og að því skal sótt úr öll-
um áttum. Tækifærisbundin tillits-!
semi leitar aldrei á hugann, né
heldur raskar hún endanlegri á-
kvörðun. Vænst er þá að vera sjálf- j
um sér samkvæmur og líklegast til i
sálarheiilar. í
Það er þessi sjálfssamkvæmni |
sem einkennir allan æviferil Jóns \
Leifs, bæði sem tónskáld og félags >
frömuð. Fvrir hana var hann dáð-
ur mest af þeim, er skildu hann
ÍSLENDINGAÞÆTTIR