Íslendingaþættir Tímans - 26.02.1969, Blaðsíða 4

ára, er hann lézt, þann 16. janúar
8.1. Foreldrar Finns, Guðbjörg Ein-
arsdóttir og Jónatan Davíðsson
ibjuggu á Reykjum nærfellt allan
sinn búskap og sama ættin hefur
setið staðinn yfir 200 ár. Ættrækni
og óðalstryggð er þeim Reykja-
mönnum í blóð borin og mætti
nefna um það mörg dæmi, þó að
ekki verði slíkt gert á þessum vett-
vangi.
Finnur var næstyngstur af sjö
börn-um þeirra Reykjahjóna. Hann
ólst upp á reglusömu og traustu
myndarheimili, sem mótað var af
rótgróinni sveitamenningu þess
tíma. Hann eignaðist öruggt þrek
og stæltan vilja, varð knár og
harðfylginn og í hvívetna hinn
Ibeztf starfsmaður. Hann var gædd-
ur hagleiksgá'fu og kom hún, á-
samt rík-ri 'snyrtimennsku giögg-
le-ga fram í störfum hans.
Finnur dvaldist heima á Reykj-
um fram til ársins 1914 að hann
f-ór aö Snæbjarnarstöðum. Þar og
ó Bakka og Sörlastöðum dvaldist
hann síðan í tuttugu og eitt ár —
fyrst starfandi hjá öðrum, síðar í
sjálfsmennsku. Arið 1920 gekk
hann að eiga Jónasínu Fálsdóttur
vel gefna konu, en með s-vo
brostna heilsu að varla bom til
mála, að þau gætu tekið jörð til
ábúðar og stofnað sjálfstætt heim-
I ili á þeim grundvelli.
Skammt var og liðið aif samvistar
í tíma þeirra hjóna, er Finnur varð
j fyrir því áfalli að fá blóðeltrun í
- hægri höndina með þeim afleið-
I ingum að hann missti hana. Var
j þetta mikil raun og hefði orðið
einhverjum ærið efni tii uppgjafar.
En Finnur st-óðst reynsluna. Hann
kom af sjúkrahúsi Akureyr-ar,
heim að Sörlastöðum með eina
hönd en óbugað sólarþrek. Æðru-
la-us gekk hann til móts við örlög
j sín, háði hart stríð og varð sigur-
vegarinn. Af einstakri elju og ó-
sérplægni, vann hann, þrátt fyrir
vöntun handarinnar, fyrir h-eilsu-
lausri konu sinni og heyrðist ekki
mæla möglunaryrði.
i Jiónasína Pálsdóttir lézt síðla árs
1934 eftir þungbær veikindi og
langa dvöl á sjúkrahúsi. Við það
varð mikið tóm í lífi hinnar hand-
, arvana hebju. En hið andiega þrek
I brast ekki fremur en fyrr. Starfs-
þrá og viljaffesta sigruðu. Nóg var
að vinna fyrlr — vini, ættmenn og
i ættaróðal. Vorið 1935 Æluttist Finn-
ur frá Sörlastöðum og heim að
Reykjum til bróður síns, Gunnars
MINNING
Guðmundur Kr. Guðmundsson
bóndi á Kvígindisfelli
Guðmundur á Felli er látinn.
Hann hét Guðmnd-ur Kristján
Guðmundsson og bjó á Kvígindis-
felli í Tálknafirði í hálfa öld.
Hann var fæddur í Stóra-Laug-
ardal í Tálknafirði 8. maí 1890 og
ólst þar upp. Tuttugu og fjögurra
ára gamall kaupir hann Kvígind-
isfell, sem þá var ein bezta jörð-
in í sveitinni, þótt ekki væri hún
stór. Þar hóf hann búskap með
móður sinni, en faðir hans hafði
þá misst heilsuna. Hálfu öðru ári
síðar giftist hann Þórhöll-u Odd-s-
d-óttur í Stóra-Laugardal, sem þá
var aðeins 16 ára að aldri. Bjuggu
þau síðan á Kvígindisfelli, þar til
Magnús, sonur þeirra, tók þar við
jörð og búi fyrir nokkrum árum.
Elgnuðust þau hjónin seytján börn
sem ölT eru á Mfi, fyrir löngu upp
komin og flest gift. Guðmundur
gekk ekki heill til skógar síðustu
árin og andaðist í elliheimilinu í
Reykjavík þann 6. febr. s.l., 78
ára að aldri. Hann var jarðsettur
M Fossvogskapellu þann 14. febr.
J-ónatanssonar og fjölskyldu hans.
í þágu þess heimili-s vann hann,
svo fatiaður sem hann var af sama
áhuga og trúleik, sem á æskudög-
um, er hann naut þess að finna
orku sína og hreysti aukast við að
taka á. Finnur naut þess að sjá
oðalið sem hann unni svo mjög,
breytast, fríkka og stækka í sam-
ræmi við kröf-ur táman-s og ýmis
þægindi gefast fyrir böfra tækn-
innar.
Hann fylgdist með byggin-gum og
öðmm framkvæmdum af -glteði og
einl'ægum áhuga alla tíð. Vegur
Reykja var vegur hans. Örlög hans
urðu ekki fná þeim skilin. Fór
honum þar sem fleiri forfeðrum
og frændum.
„En nóttin kemur þá enginn get-
ur unnið.“ Vaka Finns á R-eykjum
var orðin löng og kvöMskuggarn-
ir ifiór-u að honu-m með k-ul sitt og
dapurieika. Þrótturinn þvarr og
barnslundin varð veik og auðsærð.
Er (þá eitthvað meira að segja
um hann Guðmun-d á Felli?
Það myndu sveitungar hans og
samferðamenn mæla, að hér væri
harla Itið sagt frá hinum vinsæla
og dugmikla drengskaparmanni
og væri það orð að sönnu. En þar
Þá var gott að eiga athvarf hjá
þeim, sem áttu alúð, umhyggju og
skilning og gáfu það allt af fús-
leik.
Hjá h-jónunum á Reykjum, Pál'
ínu Magnúsdóttur og Guðmundl
Gunnarssyni naut Finnur þessa.
Fyrir það vilja vinir hans flytja
þeim þakkir við þau þátta-skil', sean
orðin eru. Börnin og æsk-ufólkið á
Reykjum, báru honum einnig lj^®
og varana, hverra áhrif voru sb'k
að þeirra minntist hann til hinztu
stundar. Gagnkvæmur mun sá hug'
ur sem þau báru til hans.
í geis-laMiki þakklætis og góðra
óska -mun gleyi hans siglt yfir sse*
inn mi-kla — að landinu þar seM
enginn vetur ríkir og þau laun
verða veitt, sem þeim, er trutf
r-eynast — hefur heitið verið.
23. janúar 1969,
Jórunn Ólafsdóttir
-i frá Sörlastöðum-
4
fSLENDIJMGAÞÆTTlR