Íslendingaþættir Tímans - 30.01.1970, Blaðsíða 5

miðast hvorki við fjöll inó saö,
jafnv'el ekki vetrarhrautir í yzti
firrð, heidur andardráttinn <]
brjósti guðs að verða þessi tær
söngur á vörum lífsins, hafandi á
valdi sínu tima og eilffðir.
Ég sé þig, systir mín, og ég
heyri þig taka undir þennan ómót-
stæðilega söng, fagnandi bjarta —•
meira að starfa guðs um geirn.
Við sjáum þig öH, ástvinir Þín-
ir á jörðu. Okkur verður þú ávallt
ljós og líf.
Maja.
t
Vatnalilja, svo hrein og heið,
hvíslarðu á iðandi bárum:
Til ljóss og frelsis allt finnur
leið,
þótt fætt sé í tárum,
fætt í flóði af tárurn.
Þessar Ijóðiínur komu mér ó-
sjálfrátt í hug, er ég heyrði and-
látsfregn vinkonu minnar, Ástríð-
ar Skagan, er lézt á sjúkrahúsi í
London einmitt í þann mund, er
jólahátíðin var að ganga í garð.
Erfitt fannst niér að trúa því, að
hún, sem enn var í blóma lífsins,
fojört og glæsileg, væri horfin af
þessi tilverusviði.
Mér varð hugsað til foreldra
hennar og systur, sem á sjáifum
jólunum fengu sorgina í heimsókn.
Ég var þess þó fullviss, að kær-
leikurinn, ásamt öruggri trúar-
vissu, mundi lifa í hjörtum þeirra
og gefa þeim styrk. Og minning-
in um elskaða dóttur og systur
verða þeim sem bjart Ijós og
blómailmur. —
Er leiðir okkar Ástríðar lágu
fyrst saman, mun hún hafa verið
um það bil 17 ára og langt kom-
in með nám í Kvennaskóla Reykja-
víkur. Við hjónin heimsóttum þá
stundum foreldra hennar, þau frú
Sigriði Jenný Gunnarsdóttur Skag
an og sr. Jón Skagan og eldri syst-
ur hennar, Maríu. En þau bjuggu
há á Sólvallagötu 54, Reykjavík.
Var heimili þeirra fagurt og srnekk
legt og þekkt fyrir einstaka gest-
risni og greiðvikni.
Astríður var gædd yndisþokka
®sskunnar, með bjarta lokka, ával-
ar kinnar og gáfuleg, spurul augu.
kom fljótt í ljós við nánari
kynni, að ský hafði dregið fyrir
sólu á heiðbjörtum vorhimni æsk-
hnnar. Þau skuggaský voru vafa-
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
laust runnin frá álhyggjum vegna
þungrar vanheilsu systur hennar
bg móður. En vegna veikinda
þeirra lagðist umsjón heimilisins
um skeið að nokkru leyti á henn-
ar ungu herðar. Sjálf var hún
ekki heilsusterk, var ávallt höfuð-
veil. Hún hafði sem barn fengið
slæma mislinga og hlotið höfuð-
meiðsli. Þá átti fjölskyldan heima
á Bergþórshvoli í Landeyjum, en
þar var faðir hennar, sr. Jón Skag-
an, þjónandi prestur um úmlega
20 ára skeið. Þar, á þeim sögu-
fræga stað, fæddist Ástríður og
ólst upp til 11 ára aldurs.
Var hún fjölskyldu sinni mjög
hjartfólgin, -sannarlegur sólargeisli
á heimilinu, elskulegt barn, fríð
sýnum, glaðlynd og hjartáhrein.
Snemma bar og á mjög góðum
námsgáfum hjá henni, ásamt
smekkvísi og ’listfengi. Haustið
1944 fluttist Ástríður með for-
eldrum sínum til Reykjavíkur og
stundaði nám af mikilli samvizku-
semi og dugnaði, þótt hún væri
heilsutæp. Má geta þess í því sam-
bandi, að er hún lauk barnaprófi
frá Melaskólanum í R.vik vorið
1947, hlaut hún hæstu einkunn af
öllum í skólanum. Einnig fékk
hún háa 1. einkunn, er hún nokkr-
um árum s;ðar lauk prófi úr
Kvennaskóla R.víkur. En um það
leyti geklc hún eigi heil til skóg-
ar eins og komizt er að orði. Og
þess vegna hvarf hún til London
rúmlega tvítug til þess að leita
sér lækninga. Um hríð vann hún
jafnframt á einkaheimili og á
sjúkrahúsi þar í borg. Heilsa henn
ar batnáði og lífsþrótturinn jókst.
Ástríður vildi >af alhug rétta þreytt
um og þjáðum hjálpandi hönd og
margir eru fótsárir i mhljóna-
borgunum.
Ég hygg, að samúðareðli henn-
ar hafi örvað hana til þeirrar
ákvörðunar að læra fótaaðgerðir
og innleggjasmíði við London
School of Chiropaty. Þar stundaði
hún nám árin 1957—‘60 og lauk
þaðan prófi með lofsamlegum vitn
isburði. Við þann sama skóla var
hún síðar aukakennari í 6—7 ár.
Er Ástríður -hafði lokið prófi, sótti
hún um sjálfstætt starf á íótaað-
gerðastofu, er var lýst laust til
umsóknar hjá hinu hemiskunna
fyrirtæki Harrods í London. Um-
sækjendur voru margir, en hún,
sem var eini útlendingurinn. hlaut
starfið. Þar hafa vafalaust ráðið
úrslitum ágætiseinkunnir hennar
og meðmæli frá skólastjóra og
kennurum, er hún nam hjá. Starf
sitt stundaði hún af alúð og sam-
vizkusemi eins og allt, sem hún
fékkst við. Starfaði hún hjá Harr-
ods samfleytt síðastliðin 9 ár og
var vissulega vel metin af öllum,
og eigi sízt sjúklingum sínum.
Enn hverfur hugurinn aftur í
tímann til ungu, bjartleitu stúlk-
unnar á Sólvallagötu 54. Addý
var hún kölluð af vinum sínum.
Oft heimsótti hún okkur Grétar
í Ingólfsstræti 22, og eitt sinn
dvaldi hún á heimili okkai um
hríð. Iíafði hún yndi af að hlýða
á erindi og ræða um þau mál, sem
fremur tilheyra anda en efni. Var
þá oft spjallað og spurt um alla
heima og geima.
Hópur æskufólks var um þær
mundir oft hjá okkur. Var þá stund
um leikið á létta strengi. Addý
var að eðlisfari glaðlynd, og gat
séð broslegu hliðarnar, ef svo bar
undir og hlegið hjartanlega. En
stundum var sem lífið væri henni
erfið ráðgáta. Hún og María syst-
ir hennar hugsuðu og lásu mikið.
Þær langaði til þess að skyggnast
bak við yfirborð hlutanna og leita
örlagarakanna. Þær hneigðust að
andlegum viðhorfum, voru leitandi
og spyrjandi og þráðu að fá skýr
svör við lífsgátunni. Gáfur voru
skarpar og báðar voru þær syst-
ur rökvísar í hugsun.
Hjá gáfuðu fólki, sem gætt er
bæði innsæi og skilgreinandi hugs
un, geta stundum orðið árekstrar
hið innra. Og hafi það ungt að
árum hlotið erfiða lífsreynslu er
eðlilegt að það spyrji: Hvers vegna?
Og til hvers er þetta allt? Og stund
um finnst fólki, að það fái engin
5