Íslendingaþættir Tímans - 30.01.1970, Blaðsíða 9

Búskap hófu þau að Reyni í
Innri-Akranesshreppi, og bjuggu
í>au þar eitt ár, og fluttust þá
að Lambhaga. Hann var oddviti
sveitar sinnar um árabil, og nafði
svo fagra rithönd að rómað var.
Prágangur allur á sveitarreikning-
um og öðrum skjölum hreppsins
til fyrirmyndar talin.
Þau hjónin Gísli og Þóra eign-
uðust 8 mannvænleg börn.
Margrét var næstelzt af sín-
um systkinum, hún fæddist 27.
apríl 1909. Þegar hún var 17 ára
varð hún fyrir þeirri þungu raun,
að systir hennar sem var tveimur
árum yngri lézt. Systurmissinn
tók hún mjög nærri sér, því þær
voru mjög samrýndar í leik og
starfi. Um tvítugsaldur fór hún að
stunda vinnu á Akranesi og dvald-
ist þar langtímum, þar til hún flutt
ist til Reykjavíkur árið 1938, og
þar vann hún að mestu sitt ævi-
starf.
Margrét aflaði sér réttinda sem
útlærð saumakona og stundaði
þessa iðn meðan kraftar entust,
fyrst hjá fyrirtækjum i borginni,
og síðar tók hún verkefnin heim
til sín og vann að þeim þar.
Mestan hluta ævi sinnar var
hún mjög heilsuveil, og leitaði sér
lækninga við sjúkdómi sínum, með-
al annars í Enslandi og Danmörku.
Það var okkur vinum hennar
undrunarefni hverju hún gat af-
kastað þrátt fyrir heilsuleysi. Til
marks um hvað hún var einbeitt
og ákveðin, að hverju sem hún
gekk, má geta þess, að hún lagði
í það þrekvirki ásamt systur sinni
að kaupa sér íbúð að Bergstaða-
stræti 50. Þar átti hún heima æ
síðan, eða þar til hún að síðustu
varð að fara á sjúkrahús, og dvelj-
ast þar unz yfir lauk.
Margrét var fríð sýnum og bjart
yfir svip hennar. Þótt á seinni ár-
um bæri útlit hennar þess vott, að
hún gekk ekki heil til skógar. þá
mátti alltaf lesa út úr svip henn-
ar heiðrfkju hugans.
Gísli yngri í Lambhaga, elns og
hann var oftast ballaður fæddist
18. aprfl 1910.
Eins og þá var títt, fór hann
strax og hann hafði getu til, að
vinna fyrir sér. Okkar kynni hóf-
Ust fyrir alvöru, þegar við unn-
um við sama bát á Akranesi i
uokkur ár. Síðan skildu leiðir þótt
feunningsskapur okkar héldist æ
— c
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
síðan. Eftir að hann hætti að vera
háseti á fiskibátum, þá vann hann
algenga verkamannavinnu og
lengst af hjá H.B. og Co á Akra-
nesi. Árið 1958 urðu þáttaskil í
lífi hans. Þá gekk hann að eiga
eftirlifandi konu sína, Hólmfríði
Björgvinsdóttur frá Krossanesi
í Þistilfirði, sem er hin ágætasta
kona. Hún minnir mig mjög á móð
ur Gísla og þeirra systkina, með
sínu hægláta fasi og prúðu fram-
komu.
Þau hjónin eignuðust fjögur
mannvænleg börn, sem heita: Rún
ar, Þóra, Gísli og Ómar Björgvin.
Gísli og kona hans fluttu til
Reykjavíkur vorið 1965. Þau
keyptu sér þar íbúð, og hann
stundaði byggingavinnu, frá því
hann kom til Reykjavíkur, þar til
að hann úr starfi sínu var skyndi-
lega burt kallaður „meira að starfa
guðs um geim“.
Það var sama hver var vinnu-
veitandi Gísla, þeir sáu fljótt að
þar fór rnaður, sem af trúmennsku
rækti sitt starf, og þeir gátu fylli-
lega treyst, og sú vinna sem hann
tók að sér, var unnin fljótt og
unnin vel.
Meðan Gísli átti heima á Akra-
nesi, en þangað flutti hann sitt
lögbeimfli nálægt áramótum 1947
—48, var hann í öllum sínum
frístundum að sumrírm upp í
Lambhaga. Þetta sýnir bezt þau
tengsli sem bundu hann jörðinni,
þótt aldrei legði hann í það, að
hefja þar búskap.
Þau systkinin Margrét og Gísli
voru frekar hlédræg og þó eink-
um hún, en í fámennum hópi nutu
þau sín betur, þá gátu oft flogið
hnittin svör og setningar, því að
þau höfðu bæði góða greind svo
sem þau áttu kyn til, og því gæti
ég trúað, að Gísli hafi verið lík-
ur föður sínum í því, að meta að
verðleikum gamlan fróðleik, en
faðir þeirra var duglegur að halda
slíku til haga.
Magga, eins og þú varst ævinlega
kölluð í vina hópi, og Gísli, ég
þakka ykkur báðum innilega fyrir
samverustundirnar á lífsleiðinni,
það er hverjum manni hollt og hef-
ur göfgandi áhrif, að kynnast
manneskjum eins og þið voruð.
Öllum ástvinum og systkinum ykk
ar votta ég mína dýpstu samúð.
22. desemiber 1969.
JM„
f