Íslendingaþættir Tímans - 30.01.1970, Blaðsíða 10

MINNING
Björg Soffía Jónsdóttir
FYRRUM HÚSFREYJA Á BREIÐ
’ „Hvað er Hel —?
' öllum ldkn, sem lifa vel,
engill, sem til ijóssins leiðir,
ljósmóðir, sem hvílu reiðir,
sólarbros, er birta él,
heitir Hel.“
M.J.
1
Björg Soffía Jónsdóttir var
fædd á Hóli í Tungusveit 23. nóv-
ember 1897, en andaðist í Sjúkra-
i húsi Skagfirðinga á Sauðárkróki
' 1. janúar 1970 og var til grafar
borin í Goðdalakirkjugarði 10.
’ sama mánaðar að viðstöddu fjöl-
' menni. Hún var dóttir hjónanna
Margrétar Björnsdóttur og Jóns
Jcfnssonar. Þau Hólshjón voru
bæði af merkum skagfirzkum ætt-
um, kusm að ráðdeild, dugnaði og
forsjálni, héldu velli í harðæri,
•þegar sumir gáfust upp og leituðu
burt til að sjá sér og sínum far-
borða.
Árið 1917 giftist Björg Guð-
mundi Eiríkssyni í Sölvanesi, val-
inkunnum sæmdarmanni. Þau
höfðu byrjað þar búskap 1915 og
, bjuggu þar til 1919, að þau fluttu
i að Litladalskoti, og þar bjuggu
' þau í 5 ár. Þaðan fóru þau búferl-
! um að Breið 1924 og tjölduðu ekki
• til einnar nætur, því þar bjuggu
1 þau í 37 ár.
' Þegar aldur færðist yfir þau
’ Breiðarhjón, Björgu og Guðmund,
drógu þau saman seglin, fækkuðu
■ bústofni og fluttu að Breiðargerði
og bjuggu þar síðan. Þaðan lagði
Björg upp í síðustu ferðina, fyrst
til stuttrar dvalar í sjúkrahúsi og
þaðan í kirkjugarðinn, þar sem
hún nú hvílir meðal margra
' fr^jnda og vina.
Þau Björg og Guðmundur eign-
uðust tvö börn, Jórunni, húsfreyju
í Steintúni, og Jón, bónda á Breið.
Auk þess ólu þau upp að nokkru
tvö fósturbörn, Ester Guðmunds-
dóttur, frænku Bjargar, og Sigurð
! Kristjánsson, bróðurson Guðmund
• ar.
Foreldrar mínir byrjuðu búskap
á Sveinsstöðum 1904. Hóll er næsti
■ bær fyrir sunnan Sveinsstaði og
' er stutt bæjarleið á milli, mæid
10
1 skrefum, en svo var einnig í öðr-
um skilningi, því góð vinátta var
í milli hemilanna og hefur svo
verið til þessa. Stutt er líka að
Breið, sem er litlu sunnar en Hóll.
Þar bjó Björg lengst og var því
nær alla ævi í næsta nágrenni við
Sveinsstaði. Þess er nú gott að
minnast, er leiðir skilja.
Björg á Breið var kona vel
greind. Bókhneigð var hún, las
mikið bækur og blöð og fylgdist
því vel með því, sem var að ger-
ast. Hún var alin upp á góðu og
traustu heimili, þar sem hinar
fornu dyggðir, dugnaður, fyr-
irhyggja, hagsýni og hófsemi, —
sem bezt höfðu dugað þjóðinni í
aldanna rás — voru í hávegum
hafðar. Þær hinar fornu dyggðir
fylgdu Björgu á Breið til æviloka.
Björg var prúð í framgöngu,
hlédræg og frekar sein til kynna,
en vinföst svo af bar. Hún hafði
ríka samúð með þeim, sem stóðu
höllum fæti í Hfsbaráttunni. Um
Margréti á Hóli, móður hennar,
segir í Skagfirzkum æviskrám:
„Raungóð var hún og vék þeim,
sem erfitt áttu.“ Þetta hygg ég
engu síður bafi átt við Björgu
dóttur hennar.
Eins og áður er getið, var Björg
lengst ævi sinnar í næsta nágrenni
við Sveinsstaði. Góð vinátta tókst
með móður minni og henní, og vel
er mér kunriugt ,að sú vinátta var
móður minni mjög mikils virði og
entist meðán báðar lifðu. Ég, sem.
þessar línur rita, átti því láni að
fagna að njóta alla tíð velvildar
og vináttu þeirra Breiðarhjóna, og
þess er skylt að minnast og ljúft
að þakka. Gestrisnl var mikil á
heimili þeirra hjóna, jafnan gott
með þeim að vera og blanda við
þau geði.
Björg var heimakær og gerði
ekki víðreist um dagana. Heimi'ið
var henni allt. Þar var hennar starfs
vettvangur og þar vann hún verk
sín af trúmennsku og óþrotlegri
umhyggju fyrir eiginmanni og
börnum. Hún átti við vanheilsu að
stríða hin seinni ár og varð þess
vegna að dvelja í sjúkrahúsi um
tíma nokkrum sinnum. Mér er í
minni, er ég eitt sinn heimsótti
hana í sjúkrahúsið á Sauðárkróki.
Hún kunni vel að meta dýrmæta
læknishjálp og ágæta hjúkrun, en
samt var það efst í huga hennar
að komast sem fyrst heim. Heima
undi hún sér ávallt bezt.
Björg var mikil trúkona, trúði
á guðlega forsjón og handleiðslu.
Hún unni landi sínu, héraði og
heimabyggð. Að erfð og uppeldi
var hún ósvikin dóttir hinnar skag-
firzku byggðar. Með þessum fáu
og fátæklegu orðum vil ég votta
hinni látnu sæmdarkonu virðingu
og þökk fyrir trausta vináttu á
liðnum tíma. Þá vil ég og fyrir
hönd okkar hjónanna færa eftir-
lifandi manni hennar, börnum
þeirra og venzlafólki öllu okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Þó að mannvit og snilli rísi
nú hátt, nær það ekki nema að
landamærum lífs og dauða. Þegar
þangað kemur, er gott að trúa með
séra Matthíasi, að dauðinn sé „öll-
um líkn, sem lifa vel“ Sé svo, er
ég viss um, að hin burtsofnaða
vinkona mín verður leidd — af
góðum englum — til ljóssins á
landinu ókunna hinum megin við
gröf og dauða.
Guð gefi henni mú raun lofi
betri.
Sigurður Egilsson,
frá Sveinsstöðum.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR