Íslendingaþættir Tímans - 30.01.1970, Blaðsíða 18

MINNING
ELÍAS BJARNASON
| Við höfðum lengi fylgzt að í Mið-
, bæjarskólanum í Reykjavík og vor-
■ úm veturinn 1924--‘25 komin í
sjöunda bekk. Ráxt fyrir lokapróf
um vorið ákváðum við að láta t3ka
mynd af bekknum og báðum einn
kennara okkar, Elías Bjarnason, að
vera með bekknum 4 myndinni.
Hvort hann var unisjónarkennari
bekkjarins man ég ekki, en hann
hafði kennt okkur tvær eða þrjár
námsgreinar í tvö ár og unnið hug
bkkar og varð því fyrir valinu úr
hópi hinna ágætu k'-nnara okkar,
t.d. þeirra Hallgríms Jónssonar,
Gísla Jónassonar, Egi’s Hallgríms-
sonar, Kristínar Daníelsdóttur.
Við höfðum á jólum þennan vet-
ur viljað gleðja og þakka þessum
Hann hafði einstök tök á þessum
góða eiginleika sem svo nauðsyn-
legur er í samskiptum manna, ef
vel á að fara.
Til viðbótar framansögðu minn
ist ég þess, að mér fannst Vil-
hjálmur Guðmundsson alltaf hugsa
með sérstakri hlýju og bróðurþeli
til allra starfsmanna S.R. Har.n
fann til með þeim, er urðu fyrjr
barðinu á atvinnuleysinu vegna sild
arbrestsins alkunna og reyndi eftir
megni að bægja Þeim voða frá
dyrum þeirra er verst voru settir.
Vilhjálmur var félagslyndur
maður og lagði mörgu góðu mál-
efni lið. Framlag hans til æsku-
lýðsmála í Siglufirði er ómetanlegt.
Hann átti verulegan, ef ekki mest-
an þátt í bví, að Æskulýðsheimili
Siglufjarðar tók til starfa í einni
byggingu S.R. við Vetrarbraut og
nýtur siglfi’vk æska verka hans nú
í ríkum mæli og mun gera það
um næstn <vamtíð.
Eins oe bað var happ fyrir S.R.
að fá star'c,v'æfni og krafta Vil-
hjálms G"í''"'indssonar i sína þión
ustu, var b’* Síolufirði ekki minoi
fengur þeear bau Birna og Vii-
hjálmur settust þar að. Þau eign-
uðust strax fallegt heimili og var
YFIRKENNARI
uppáhaldskennara okkar með þvl
að færa honum jólagjöf. Ég man
enn hve feimin og óframfærin
sendinefndin var, sem kom að
heimili kennarans, sem þá var í
litlu húsi við Þórsgötu. Feimnin
hvarf fljótt við hiýlega móttöku
frú Pálínu Elíasdóttur, sem bauð
okkur til stofu. Hún kallaði á
mann sinn og í návist þeirra hjóna
dvöldum við á heimiU þeirra við
igóðgerðir og söng jólalaga. Það
voru léttstígir einstakUngar, sem
héldu á braut frá kettnara sínum
tU jólahalds.
Þessi tvö tilvik sýna ótvírætt þá
hylli, er EUas Bjarnason naut sem
kennari hjá reykvískri skólaæsku.
Það er eríitt að gera sér og öðr-
ánægjulegt að sækja þau heim,
njóta gestrisni þeirra og barna
þeirra, Laufeyjar, Sigríðar og Hall-
dórs, sem öll eru nú uppkomin.
Systurnar stunda háskólanám í
Bandaríkjunum, en Halldór hér
heima. Hann er kvæntur Bryndísi
Helgadóttur, eiga þau eina dóttur,
er var yndi og eftirlæti afa síns.
Vilhjálmur Guðmundsson er horf
inn sjónum okkar, fráfall hans var
Þjóðarskaði. Fagurt mannlif blasir
við þegar hugsað er til hérvistar-
daffa hans.
Ég minnist hans með sérstakri
virðingu og þakklæti og við hjón-
in og fjölskylda okkar sendum
Birnu og bömum þeirra og ástvin-
um hans öllum, okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Ég veit að Sigl-
firðinear allir taka undir þá kveðju
og við þá hugsun kemur mér í
hutj þetta niðurlagsstef úr kveðju-
ljóði vestur-íslenzka skáldsins Sig-
urðar Júl. Jóhannessonar
„Eins og barn við alla sáttur
— ævidagsins bezta gjöf —
Heillar byggðar hjartasláttur
heyrist kringum þína gröf.“
Jón Kjartansson.
um grein fyrir þeim eiginleikum i
fari kennarans, sem verxuða svo
sterkt á iiugi þessa nemendahóps.
Ekki var það líkamsstæTð eða sýni-
legir Ukamsburðir. Ekki radd-
styrkur eða umsvifamikiar hieyf-
ingar. Hann gekk að ihUð kennara-
borðsins, lagði frá sér hluti og rað-
aði þeim, sneri sér að bekknum og
úr svipnum skein rósemi og festa.
Allt yfirbragð og framkoma bar
vott snyrtimennsku og virðuleik.
Fyrir framan þennan kennara vor-
um við reykvísk böm enginn skríll
ó mölinni eða léttvæg krakkaskinn
— við vorum fólk, sem var sýnt
traust og virðing.
Við fundum hvemig hann bjó
sig undir kennslustundirnar og
hann leitaðist við að gera okkur
námsefnið skiljanlegt. Kennslutæk
in t.d. í landafræði og eðlisfræði
fengu ekki fyrir honum að liggja
Utt eða ónotuð í upphengjum og
hillum. Jafnframt því, sem hann
hlýddi yfir t.d. í landafræði, þá
las hann fyrir okkur eða flutti
blaðalaust í eigin þýðingu frásagn-
ir ferðalanga um þau lönd, sem við
þá lásum um. Ég sé enn fyrir mér
í huga eftir 45 ár, mynd þá, sem
hann dró upp með Ufandi lj’singu
sinni af sléttum Ungverjaiands og
eyðimörkum Tibets. Þá urðu hér-
uð íslands ljóslifandi fyrir hug-
skotssjónum okkar vegna ljósra
lýsinga hans á sérkennum þeirra.
Gos og hlaup úr Kötlu hafði hann
upplifað í nálægð og frásögn hans
á þeim hamfömm verður ógleym-
anleg.
Slík var kennsla, framkoma og
öll viðskipti við okkur börnin í
Miðbæjarskólanum, að við bundum
við hann tryggð og virðingu — og
völdum hann sem uppáhaldskenn-
ara.
Enginn gat merkt annað en Elías
hefði alið allan aldur sinn * bæ.
Ég minnist þess, að stundum, er
hann hafði í upphafi kennslustund
ar tekið sér stöðu við púltið, að
þá ræddi 'hann við okkur um eitt-
18
i
ÍSLENDINGAÞÆTTIR