Íslendingaþættir Tímans - 13.02.1970, Blaðsíða 20

MINNING
Elín Ellingsen
Mánudaginn 12. jan. 1970 var
gerð frá Dómkirkjunni útför frú
Elinar Sigríðar Ellingsen, Miklu-
braut 9 hér í borg, en hún lézt
aðfaranótt 6. jan. s.l.
Maðurinn með ljáinn vægir
engu, hann hefur nú, enn einu
sinni, sýnt mátt sinn, svo skyndi-
lega og ótvírætt, að við sem ennþá
biðum eftir ferjunni, eigum erfitt
með að sætta okkur við miskunn-
arleysið.
Frú Elin fæddist í Reykjavík
þann 7. apríl 1909, dóttir hjón-
anna Haraldar Níelssonar prófess
ors og fyrri konu hans Bergljót-
ar Sigurðardóttur, alþm. og pró-
fasts í Stykkishólmi. Hún hlaut í
vöggugjöf góðar gáfur, gjörvileik
í dimmbláa hraunrona, en ef litið
er lengra, sér á haf út og Vest-
mannaeyjar hillir uppi, ef veður-
skilyrði leyfa. Túnið er slétt og
gróðurinn teygir sig lengra, þangað
sem sandurinn ógnaði áður að
leggja landið í auðn. í golunni
blaktir melgresið á uppgrónum
sandhólunum milli Leirubakka og
Stóra-Klofa. Mig undrar ekki þótt
-Magnús tengdafaðir minn, vildi
njóta hins eilífa friðar í si-nni fögru
og kæru Landsveit.
Víða má sjá í Landsveit, garða
og veggi hlaðna úr grjóti. Hleðsl-
ur þessar eru Iistavel gerðar og í
mínum augum verðugt minnis-
merki þeifra sem hlóðu á meðan
þær standa. Magnúsi á Leirubakka
þótti takast mörgum betur að hlaða
úr íslenzku grjóti. Er það, að *nín-
20
og glæsilega reisn, sem síðan
fylgdu henni ævilangt.
Þann 6. janúar 1934 gekk hún
að eiga eftirlifandi eiginmann sinn,
Erling Ellingsen verkfræðing, og
eignuðust þau einn son barna, Har-
ald viðskiptafræðing.
Árið 1951 stofnuðu þau hjónin
ásamt fleirum hlutafélagið Trygg-
ingu, og við, sem með þessum lín-
um viljum votta frú Elínu virð-
ingu okkar, gerðumst starfsfólk
þess félags og áttum því láni að
fagna að kynnast þessari mikil-
hæfu og indælu konu, lífsauðgun,
sem enginn okkar hefði nú viljað
án vera. Frú Elín fylgdist af lífi
og sál með störfum manns síns og
gengi félagsins í heild og þá ekki
hvað sízt með högum okkar starfs-
fólksins, sem hún lét sig jafnan
miklu skipta, gladdist við hvern
sigur, en stóð jafnframt með út-
rétta hjálparhönd, ef þurfa þótti,
og vildi hvers manns vanda leysa.
Fyrir það ber okkur i dag að þakka
af heilum hug.
Við biðjum um styrk til handa
eiginmanni, syni, tengdadóttur,
barnabörnum, öllum ættingjum og
vinum.
Frú Elínu kveðjum við með
þakklæti og 'virðingu.
Blessuð sé minning hennar.
Vinir.
um dómi, táknrænt fyrir mat hans
og trú á land sitt og gæði þess.
Ég get ekki stillt mig um að
enda þessi kveðjuoið mín til hans
með nokkrum Ijóðlínum úr því gull
fallega og rammíslenzka kvæði
Jóns Helgasonar, „Áfangar“:
Séð hef ég skrautleg suðræn blóm
sólvermd í hlýjurn garði,
áburð og ljós og aðra virkt
enginn til þeirra sparði,
mér var þó löngum meir í hug
melgrasskúfurinn harði,
runninn upp þar sem Kaldakvísl
kemur úr Vonarskarði.
Þ. Á.
Ath. Er grein þessi birtist í
Morgunblaðinu þ. 10. des., var ekki
getið Kristínar, yngstu systur
Magnúsar.
Sigrúfl
Þorleifsdóttir
Um aldamót síðustu Álftaver lá
sem indælis „vin“ millum sanda.
Því fjarlægðin veldur að
f jöllin svo blá
í fegurstu hillingum standa.
Þar störfuðu bændur, og
starfa þar enn
þar starfa í einingu konur
og menn.
Hún Sigrún í Hraungerði
saumaði flík
þótt sár væri höndin og lúin,
hún annaðist börnin af
rósemi rík
í raun var Það greindin og trúin
sem gaf henni rósemi, gaf
henni þrótt
sem gaf henni stirk marga
andvökunótt.
Hún barðist sem hetja þó
bilur og fönn
í bæjardyr skaflinum þristi,
frá verkunum þungu hún
vék ekki spönn
þótt varhretin gróðurinn nísti.
Með kostgæfni batt hún
um barnanna sár
ef bólgan var þrálát en
fóturinn smár.
En oft báru dagarnir unað og tign
er ísland á gullklæðum stendur.
Þá gekk hún frá beði á
gróðurinn skygn
það gaf henni sólbrúnar hendur.
Með Halldóri bar hún þá
heyið I garð
og bamingja beggja þeim
sigurinn varð.
í lágrelsta bænum var lífið
svo glatt
við lestur á sögum og kvæðum,
þar ein var að spinna og
öinnur sem vatt
þvi unglingar níðast á klæðum.
Guð blessi þá móður er
bar hér að garði,
hún bjó hér með sóma og
hópinn sinn varði.
Einar J. Eyjólfsson.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR