Íslendingaþættir Tímans - 20.06.1970, Blaðsíða 7

MINNING
JÓN STEFÁNSSON
Vi'ð hugsum tiltölulega sjaldan
Um þaS, að það er ekki aðeins sól-
6kin líðandi sfcundar, sem vermir
ohkur og gleður. Við lifum engu
síður í og á sólskini löngu horf-
inna daga og ára. Þefcta gildir ekki
aðeins um þær endurminningar
hins liðna, sem við geymum í sál
ökkar og stÖðugt hafa sín áhrif á
mat okkar og viðhorf bæði til nú-
tíðar og framtíðar. Þetta á við um
allt líf. Vöxtur þess og þroski
hvort heldur um er að ræða líf
blómsins á grundinni, trésins
í skóginum eða líf skepnunnar á
láði eða legi. Það nærist beint eða
óbeint á sólskini liðinna daga og
alda. Svo samofin og nátengd er
fortíð og nútíð á þessari jörð.
Þetta kemur mér í huga nú, er
ég minnist gamals vinar, mágs
míns Jóns Stefánssonar, er lézt hér
í Reykjavík hinn 12. marz s.l.
nærri níræður að aldri. Enda þótt
eugu hans væru orðin blind á ljós
dagsins vermdi sál hans sólskin
horfinna daga. Og sú er trú mín,
að það sólskin verði aldrei að
sevi, enda unni hann áreiðanlega
hinni fögru heimabyggð sinni. Til
hess var tekið, hve glöggur Heiðar
Var á fé og reyndist hann mjög
'^arfuj- maður í réttunum á haust-
Hann hafði m.a. trúnað hjá
Sauðfjárveikivörnum, sem starfs-
eiaður þeirra við eftirlit í þremur
hreppum sýslunnar.
Við hjónin stöndum í mikilli
hakkarskuld við Heiðar fyrir það,
hve vel hann reyndist börnurn
.har, er urðu þeirrar gæfu að-
níótandi, áð dveljast mörg sumur
Ölvaldsstöðum. Var Heiðar
beim sem jjgzti faðir, skilningsrík-
Ur°gljúfur.
mnilegar samúðarkveðjur send-
h? við Önnu og börnunum og
^ðjum þeim blessunar.
. Rlessuð sé minning Heiðars
^fnasonar.
E.H.
myrkri, ekki heldur i dauðanum.
Jón Stefánsson fæddist að Skóg-
um í Reykjahverfi í S.-Þingeyjar-
sýslu 16. júlí 1880. Foreldrar hans
voru Stefán Jóhannesson og kona
hans Friðbjörg Jónsdóttir. Bann
ungur fluttist hann með foreldrum
sínum í Kelduhverfi við Öxar-
f jörð ásamt systkinum sínum. Skóli
hans var skóli vinnunnar. Sá skóli
reyndist honum hollur, mótaði að
verulegu leyti allt líf hans og inn-
rættu honum þær dyggðir, trú
mennsku og samvizkusemi,
sem einkenndu hann til
hinztu stundar. Hann var um
mörg ár vinnumaður og lengst á
Víkingavatni hjá Birni bónda Þór-
arinssyni og konu hans Guðrúnu
Hallgrímsdóttur, sem var frænd-
kona hans náin. Þau voru foreldr-
ar Þórarins Björnssonar f. skóla-
meistara Menntaskólans á Akur-
eyri. Björn var gáfumaður marg-
fróður og vel að sér, kona hans
sæmdarkona, sem öllu og öllum
vildi vel.
Árið 1915 kvæntist Jón Björgu
Grímsdóttur frá Garði í Keldu-
hverfi og bjuggu þau að hluta af
hinu forna presfcssetri Garði til árs-
ins 1928. Áfcti hún af fyrra hjóna-
band eitt barn, Sigurveigu Einars-
dóttur, sem nú er búsett í Reykja-
vík, gift Boga Stefánssyni, er um
mörg ár hefur unnið sem smiður
í Þjóðleikhúsinu.
í öndverðum desembermánuði
1915 gerðist sá dapurlegi atburður
á heiðarbýlinu Svínadal, að hús-
freyjan þar lézt af barnsburði eft-
ir að hafa alið þríbura, en fyrir var
fulit hús af börnum. Tóku þau Jón
og Björg þegar einn þríburanna,
Þorbjörgu Pálsdóttur og ólu upp
sem sitt eigið barn. Hún er nú bú-
sett í Þoriákshöfn, gift Guðmundi
Sigfússyni.
Einn son eignuöust þau hjónin,
Árna Þór Jónsson póstfulltrúa í
Reykjavík, sem kvæntur er Jó-
hönnu ÞoTvaldsdóttur Kolbeins. Á
heimili þeirra að Fjölnisvegi 13
dvaldist Jón eftir að kona lians
andaðist þar árið 1950.
Árið 1928 brugðu þau lijónin búi
í Garði og flutt.ist með son sinn
og fósturdóttur að Dvergasteini
við Seyðisfjörð, þar sem hann gerð
ist ráðsmaður á búi mínu tii 1938,
er við fluttumst í Seyðisfjarðar-
kaupstað og síðan heimilismaður
minn þar næstu árin. Til Reykja-
vikur hvarf hann svo með fjöi-
skyldu sinni árið 1943.
Jón Stefánsson var einn hinna
hógværu, stilltu, prúðu og
starfsömu manna, sem hverjum
manni virtist vel og því bet.ur sem
þeir höfðu nánari og meiri kynni
af honum. Að eðlisfari var hann
glaðlyndur og hlýr, hafði unun a£
söng, enda gæddur þýðri og fag-
urri söngrödd á yngri árum. Ilann
var minnugur á löngu liðiu atvik
en fylgdist ei-nnig vel með því sem
var að gerast á líðandi stund, ekki
sízt á sviði þjóðmálanna. Hann
las jafnan allmikið á meðan sjón-
in var heil, og ekki rnunu margar
greinar í Tímanum hafa farið fram
hjá lionum á þeim árurn, sem hon-
um þótti veigur í. Við úlvarpið sat
hHui löngum .stundum hin síðari
'SLENDINGAÞÆTTIR
7