Íslendingaþættir Tímans - 24.11.1971, Blaðsíða 10

r reiðaeftirlitið, og kva'ðst vera að
fara til Norðurlandanna til að
kynna þér nýjungar á starfssviði
okkar bifreiðaeftirlitsmanna og
þann tæknibúnað, sem starfsfélag-
ar okkar á Norðurlöndum hafa.
Þú tókst þessa ferð á hendur til
þess að væntanleg skoðunarstöð,
sem var þitt mesta áhugamál, yrði
sem bezt búin.
Ekki grunaði okkur þá að þetta
yrði í síðasta sinn sem við tækj-
umst í hendur og sá frískleiki og
glaðværð, sem fylgdi þér alls stað-
ar, væri frá okkur tekin. Við eigum
eftir dýrmætar minningar um þig
sem vin, félaga og ekki sízt hús-
bónda.
Við þökkum þér góða viðkynn-
ingu. störf þín fyrir félag okkar
og það, sem þú gerðir fyrir okk-
ur hvern og einn.
Við kveðjum þig nú með sökn-
uði og vottum eiginkonu þinni,
börnum, tengdadóttur, barna-
börnum og öðrum ættingjum inni-
lega samúð okkar.
Hvíl þú í friði.
t
Fimmtudagirin 23. sept s.l. barst
mér harmaíregn. Gestur Ólafsson
var látinn. Hann þessi góði og mæti
maður, traustur og trúr og trygg
ur öllum sem þekktu hann og í
sínu starfi sem var svo umsvifa-
niikið, og hlífði sér hvergi.
Það var mikið lán að dvelja á
heimili þeirra hjóna, þar ríkti
gleði og gestrisni. Alltaf var hann
glaður, ræðinn. glettinn og gam-
ansamur.
Fyrst er ég sá Gest Ólafsson
1959 fannst mér hann ofurlítið
kaldranalegur í fasi, sern fljótt
fór að við nánari viökynningu. Þar
sló heitt hjarta og göfugt í barmi,
sem bar hag þeirra smáu er máttu
sín lítils í þjóðfélaginu. Þannig var
Gestur Ólafsson sómi sinnar þjóð-
ar, hann galaði ekki um sín vanda-
mál, en spurði þá fátæku um
þeirra líðan, alltaf jafn fús á að
greiða götu þeirra ef unnt var.
Iíann var stórbrotinn persónu-
leiki, en stærstur var persónuleiki
hans er hann greiddi götu smæl-
ingjanna. Og sem aldrei mun
gleymast mér eða öðrum sem nutu
greiðvikni hans.
Ég sé hann í glöðum góðvinahópi,
hrók alls fagnaðar taka lagið með
sinni fallegu söngrödd sem alls
MINNING
Sigríður
Magnúsdóttir
Júlíkvöld, sól tekin að lækka á
lofti, knúið er dyra. Þar er kom-
in vinkona mín, Sigríður Magn-
úsdóttir, úr langferð utan úr
heimi og hefur meðferðis stóran
vönd af rauðum rósum, er hún
réttir mér. '
Loftið fyllist ilmi rósanna og
hlýjum orðum gefandans. Hún er
svo hamingjusöm að hafa fengið
tækifæri til að njóta samfunda ætt-
ingja og vina erlendis, en „mikið
er samt gott að vera komin aftur
heim“.
Hversu skammt er ekki bilið
milli tilverustiga okkar, því að
næsta dag var hún horfin af þess-
um heimi.
Þungskilið er lögmál lífsins:
„Það er af vindi vakin alda,
er verður til og deyr um leið“.
Þar er skarð fyrir skildi, er sann
ur vinur var. Sigríður var stórbrot-
inn persónuleiki, bar höfuð hátt á
hverju, sem gekk, og af því meiri
reisn, sem róðurinn var þyngri.
Mann sinn, Jens Ögmundsson,
missti Sigríður árið 1969, og son
sinn, Magnús, fyrir tæpu ári. Eftir
staðar hefði notið sín, en því mið-
ur var hann of hlédrægur á að
láta hana heyrast á almannavett-
vangi, hann kærði sig ekki um
hrós, aðeins gleðja aðra og gleðj-
ast með glöðum. Þannig var Gest-
ur Ólafsson.
Blessuð sé minning hans.
Dýpstu samúð votta ég eigin-
konu hans Ragnhildi Þórarinsdótt-
ur, syni hans og fósturdóttur og
fyrri eiginkonu hans, tengdafólki,
vinum og vandamönnum.
Steinunn Guðmundsdóttir.
lifa tveir synir hennar, Garðar og
Þór Reynir.
Hún fæddist á Fáskrúðsfirði 31.
janúar 1902, af austfirzkum ættum
komin. Ung stúlka fór hún til
Kaupmannahafnar og dvaldist þar
nokkur ár. Giftist síðan og bjó
mest allan sinn búskap í Reykja-
vík, um fjörutíu ára skeið.
Hún andaðist 11. júlí og var
jarðsett frá Fossvogskirkju 20.
júlí.
Sigríður mín, þú ert kvödd með
söknuði ( af sonum þínum og
tengdadóttur, sem þakka þér allt á
liðinni tíð, og barnabörnin kveðja
með trega sína góðu ömmu, er var
þeim svo mikils virði.
Við, slarfssystur þínar á þjóð-
minjasafninu, þökkum margar góð
ar stundir.
Ég vona þér líði vel í hinu nýja
heimkynnh Fuilþakkað verður þér
ekki með nokkrum fátæklegum
orðum vinátta þín fölskvalaus eins
og rósirnar, sem þú færðir mér að
skilnaði.
ólöf Jónsdóttir.
1«
ÍSLENDINGAÞÆTHR