Íslendingaþættir Tímans - 24.11.1971, Blaðsíða 26
Guðmundur Pétursson
frá Mel
Fráfall Guðmundar Péturssonar
á Mel í Hraunhreppi kom ekki
neinum kunnugum á óvert. Hann
lézt í sjúkrahúsi Akraness 2. okt.
sl. Hann var búinn að þola erfið
veikindi í áratug eða meir, og eng-
inn hafði ráð til að lækna þau.
Taugin sem tengdi hann lífi virt-
ist óvenjulega sterk.
Hann fékk í vöggugjöf stillt
skap, það haggaðist ekki að jafn-
aði. Á ógreiðri leið síðustu árin
naut hann jafnvægis hugarfarsins.
Samt hugsaði hann mikið um lífs-
gátuna, vildi ráða í eyður sem hon-
um fundust óumræðilega dular.
Hann fagnaði hverjum áfanga sem
hann náði, en fylltist aldrei
óþreyju að ófarinni leið, hann var
búinn eðliskostum hins greinda og
ótruflaða alþýðumanns, — barns
sveitarinnar, landsins gróna. Hann
las mikið bækur, og var minnug-
ur og fróður.
Guðmundur átti mestalla ævina
heima á Mel þar sem foreldrar
hans bjuggu, og sinnti bústörfum
þar. Þegar faðir hans dó fyrir
mörgum áratugum, hélt hann
éfram búrekstri ásarnt bróður sín-
um Aðalsteini, og móður, og lifa
þau nú bæði Guðmund.
Guðmundur var búfræðingur
hrepjps. Hann tók góðan þátt í fé-
íagsskap bindindismanna á Flat-
eyri meðan hann gat. Hann var al-
þýðusinni í þjóðmálaskoðunum.
Jón Guðmundsson varð fyrir
miklu mótlæti og þungri æviraun.
Samt var hann sá gæfumaður, að
hann átti sér alltaf vini, sem hann
batt falslausar tryggðir við, og
þær tryggðir ræktí hann af heil-
um huga. Þaðan var bjarminn á
elliárunum.
H.Kr.
frá Hvanneyri, tók þátt í félagsmál
um sveitar sinnar, sat í hrepps-
nefnd, sjúkrasamlagsstjórn ofl., og
gætti bókasafns lestrarfélagsins í
sveitinni. Allir báru traust til hins
gætna og góðlynda manns. Föður-
leifð sinni vann hann allt hvað
hann mátti, og ber hún bræðrun-
um tveim fallegt vitni um vönduð
handbrögð, menningarlega um-
gengni og hirðu. „Gott er tún þótt
grói á mel“ var kveðið um föður-
inn, gamla bóndann á Mel.
Pétur á Mel var talinn af sín-
um nágrönnum vitur maður og
góðgjarn, manna hógværastur, og
kona hans, Guðrún, fyrirmannleg
og vel gefin á alla lund. Synir
þeirra, Aðalsteinn og Guðmundur,
fóru aldrei frá þeim, nema Aðal-
steinn um stundarsakir. Hjá þessu
samhenta og óádeilna fólki leið
tíminn hægt og eðlilega, án öfga.
Af melöldunnl þar sem hús þeirra
stendur, sér vel yfir meginhluta
sveitarinnar niður af, og til fjalla
í Hraundal og Hítardal. Melshraun
liggur nærri túni, komið framan
úr dal og nokkuð gróið. Tær og
vatnslítil bergvatnsá, Meisá, liðast
undir móbergi meðfram túninu,
þar er víðsýnt til allra átta.
Yfir þennan fallega stað hafa
margir yndislegir morgnar runnið,
óg átt kvöld í kyrrlátri gleði að
loknu dagsverki bóndans. Vinur
okkar Guðmundur óf þræðina í
SÍna hljóðlátu sögu þarna, honum
þótti vænt um þennan stað.
Minnist ég nú Jónsmessunætur
í dögg við jaðar hraunsins, og tún-
ið allt grænt. Við sátum þarna
tveir eða fleiri fyrir mörgum ár-
um, í voraldarveröldinni miðri, sá-
um líf þróast allt í kring, liina
óstöðvandi uppsprettu einhvers
reginafls í allri sinni smæð. Ég
man að augu Guðmundur lýstu af
mildu brosi. Lífið var nú hér. Það
var hlýtt þarna þessa næturstund.
Guðmundur fæddist á Saurum
2. marz 1907. Foreldrar hans voru
Pétur Runólfsson frá Skiphyl og
Guðrún Guðmundsdóttir frá Hjörs
ey.
Þegar Guðrún kveður nú son
sinn, er hún að vei'ða níutíu og
þriggja ára, og býr enn á Mel. Hóg-
vær og ellimóð lítur hún æviþátt
síns góða drengs runninn til enda,
og sögulokin nálgast eins og okk-
ar allra, en óveniulega falleg.
s Valtýr Guðjónssou.
f
26
ÍSLENDINGAÞÆTTIR