Íslendingaþættir Tímans - 24.11.1971, Blaðsíða 27

Þorbjörg Hilmarsdóttir
Fædd 1. janúar 1968.
Dáin 6. september 1971.
Lítil stúlka brosir ekki lengur,
hoppar ekki framar og hlær í
glöðum leik. Ljóminn er horfinn
úr augum, líkaminn nár. Við segj-
um, að hún sé framliðin. Eitt orð
býr einatt yfir djúpstæðum sann-
indum. Við tölum um „að horfa
fram á veginn“ — hún, sem er
liðin fram, er komin þangað, sem
leið okkar allra liggur að lokum,
komin svo langt á undan okkur á
veginum, að um sinn er hún horf-
in okkur sýn.
Eftir standa ungir foreldrar og
þrjár litlar systur harmþrungin,
finna að ekkert kemur hennar í
stað, enginn stendur þeim nær en
einmitt hún, sem var yndið yngsta
og bezta í systrahópnum friða.
Miskunnarlaus, ólæknandi sjúk-
dómur hreif hana brott á ótrúlega
skömmum tíma. Hún var einkar
blíðlynt barn og hændist mjög að
móður minni (Jenný), sem hún
kallaði ætíð ömmu. í sumar, þeg-
ar hún kom hér síðast, skrafaði
hún margt við „ömmu“ ein í horni
og sagði henni sögur, sem allar
báru vott um óvenju skýra hugs-
un svo ungs barns samfara heill-
andi hugarflugi. Flestar voru sög-
urnar um litlar stúlkur, sem allar
voru svo einstaklega duglegar og
útsjónasamar að hjálpa mömmu.
Barnsröddin skæra gæddi orðin lífi
með eftirminnilegum hætti.
Það er trú mín, að þótt sögu-
konan okkar litla sé horfin okkur
sýn um sinn, þá haldi hún áfram
að yrkja eitthvað gott og fagurt
inn í líf ástvinanna hér á jörðu.
Eftir er ekki aðeins dýrmæt minn-
ingin um yndislegt og ástfólgið
barn, heldur einnig áframhald
sögu um litla stúlku, sem alla vill
gleðja og öllum hjálpa og þó helzt
elsku góðu mömmu og pabba og
systrunum þremur. Ekki gleymir
hún heldur afa og ömmu og öll-
um góðum vinum. Þá sögur igetur
enginn sagt okkur í heyranda
hljóði, en hún heldur eigi að síður
áfram að gerast — ekki bara í
ímyndun okkar —heldur bak við
huliðstjaldið blátt, í raun og veru.
Elsku góða barn — guð blessi
þér framtíðarveginn.
Maja.
Þú varst sem glaður geisli
og bros þitt var svo blítt
og'bjart og hreint var allt
á þinni leið.
í þessum heimi er ekkert svo
. ýndislegt sem barn,
sem er að renna lífsins
fyrsta skeið.
Haraldur Guðmundsson er lát-
inn.
Hann var forstjóri Trygginga-
stofnunar ríkisins á árunum 1938
—1957. Eigum við, sem störfuðum
undir hans stjórn, margs að minn-
ast frá þeim tíma.
Haraldur var stjómandi svo af
bar. Á það bæði við hinn óvenju-
lega hæfileika hans til þess að
gera sér grein fyrir aðalatriðum
mála og greina frá aukaatriði, svo
og hve glöggur hann var á tölur
og staðreyndir. Var og haft á orði,
að þegar menn almennt sæju tvær
hliöar á máli, sæi Haraldur hundr-
að, sem athuga þyrfti. Má vera, að
hin víða yfirsýn, sem hann hafði
um málefni, hafi stundum tafið
störf hans, þar eð hann gat aldrei
sætt sig við neitt annað en vel
grundvallaða niðurstöðu. Verk
hans tala sínu máli, svo sem frum-
kvæði hans að alþýðutryggingum
ó íslandi og síðar almannatrygg-
Mig langar til að þakka þér,
ljúfa vinan mín,
sem lýstir snöggvast
dapran sorgarrann.
Ég geymi þig í minningunni góða,
fagra barn.
Hvað getur jafnast á við
kærleikann?
En lífitS heldur áfram,
þó kveðjast hljótum hér,
það liúmar aldrei dýrðarlandi á.
Og faðminn muntu breiða móti
vinum þínum þar,
sem þjáning ekki skilja vini má.
Þ.S.
Jenný.
ingum, sem eru mesta átak í fé-
lagsmálum þjóðarinnar, en vænt-
anlega verður þess nánar getið af
öðrum.
Það, sem við, fyrrverandi starfs-
menn Haraldar, viljum frekar minn
ast, er maðurinn Haraldur Guð-
mundsson, persónuleiki hans og
ráðhollusta, hvenær sem á reyndi.
Hann lét sig gjarna litlu skipta
smámál, en var þeim mun betri til
að leita, ef raunverulegt vandamál
bar að. Á þennan hátt kom jafn-
an fram, hvert mikilmenrii hann
var, sem jafnan bar höfuð og herð
ar yfir aðra, þegar á reyndi.
Við, sem áttum þess kost að
kynnast Haraldi sem heimilisföð-
ur, megum taká þau kynni sem góð
an lærdóm.
Haraldur hafði mikið yndi af
ferðalögum og sérlega gott auga
fyrir náttúrufegurð og þeim töfr-
um, sem grípa menn á víðáttum
landsins. Má margs minnast um
Haraldur Guðmundsson
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
27