Íslendingaþættir Tímans - 09.03.1972, Blaðsíða 5

Ingibjörg Björnsdóttir
frá Gottorp
Þegar óg núorðið á leið um Leifs
götu í Reykjavík framhjá húsinu
nr. 24, grípa mig jafnan stsrkar
minninigar og ljúfsárar saknaðar-
kenndir. Þarna bjuggu lengi á efri
árum sínum stórmerk hjón, Ingi-
björg Björnsdóttir og Ásgeir Jóns-
son frá Gottorp, hinn landskunni
garpur. Til þeirra var gott og
þroskandi að koma, enda kvöddu
þar margir dyra. Bæði eru þau nú
brott gengið til dánarheima.
Ásgeir andaðist 23. maí 1963 og
var hans þá að verðleikum minnzt
í blöðum. Ingibjörg lifði til 29. nóv.
1970 og hefi óg ekki orðið þess
var, að um hana látna hafi nokk
uð verið ritað. Getur það varla
vanzalaust talizt hjá þjóð, sem
halda vill scgulega til haga nöfn-
um þeirra. er borið hafa ættarmót
hins bezta, sem kynstofn þjóðar-.
innar hefur átt í fari sínu.
Ég var einn af mörgum. sem
komu oft til hjónanna á Leifsgötu
ið gæfuspor. því að Magnúsi er
um allt vel farið: gáfaður mann-
kostamaður. Áttu þau góða sam-
leið og höfðu um margt sameigin
legt mat á bckmenntum og æðstu
verðmætum lífsins. Virtist mér
sambúð þeirra vera hin bezta.
Margrét var til moldar borin
hinn 14. désember að viðstöddu
fjölmenni.
Að leiðaiickum þakka ég Mar-
gréti. ásamt konu minni og dætr-
um. órofa tryggð og góð kynni á
liðnum árum. Leggur Sólveig.
dóttir mín, sérstaklega áherzlu á
þær þakkir að sínu leyti.
Sendum við svo manni hennar.
hálfsystkinum og sifjungum heil
huga samuðarkveðjur.
15. desember 1971.
Kolbeinn Kristinsson.
24 mér til slkemmtunar og
fræðslu. Þar var höfðingja heim
að sækja í þeirra orða fyllstu
merkingu. Þióðleg fræði voru rak
in, úr\'alsljóð þulin. ættir greind-
ar, mannlýsingar fornar og nýjar
gefnar á litríku máli og örlagasög
ur fluttar með viðeigandi þunga.
Léttleiki gamanmála og hláturs-
efni heldur ekki vanrækt.
Dýrasögur voru sagðar. Sam-
skiptum manna og hesta — og þá
fyrst og fremst góðhesta — gerð
frásagnarskil af sannri lista-
mennsku. Sauðfénu ekki gleymt
né fylginaut manna hinum trygga
hundi.
Saiga íslands og barna þess var
skoðuð í ljósi eigin reynslu og þess
skilnings, er aðeins verður til fyr-
ir ást á hinu lifanda lífi.
Húsfreyjan, Ingibjörg, fylgdist
gaumgæfilega með umræðuefn-
um, án þess að trufla mann sinn
með inn9kotum óbeðin. En kæmi
það fyrir, að hinn frábæri minnis-
þulur, Ásgeir, kæmi ekki fyrir sig
ljóðlínu, mannsnafni eða atburða-
röð, skaut hann venjulega máli
sínu til Ingibjargar og brást þá
varla að hún bætti samstundis úr.
Á slikum stundum, gestagleði,
sat Ingibjörg jafnan með handa-
vinnu sína milli þess, að hún hlóð
borð veizlukosti slíkra tegunda,
sem lýst er hjá stórhöfðingjum
fornaldar: riklingi, hákarli, reykt-
um magálum, súrsuðu hnakka-
spiki, sporðhval, selshreyfum o.s.
frv., auk brauðmetis, osta og dýrra
veiga. Af því að stofuborðið var
ekki stórt, skipti húsfreyja oft um
tegundir á því í smekklegri röð og
þraut aldrei tilbrigði, þótt lengi
væri setið.
Yfir sveif menningarlegur andi
umræðuefnanna og fyllti híbýlin
hugþekkum, þjóðlegum áhrifum.
Þarna var íslenzkt setur bændahöfð
ingja inni í miðri höfuðborginni.
— að vísu ekki stór salarkynni, en
þau virtust hafa þá niáttúru að
laga sig eftir hjartarúmi húsbænd
anna, svo þar lsið öllum vihktavel.
Ingibjörg Björnsdóttir fæddist
31. marz 1886 og því tíu árum
yngri en maður hennar, sem fædd-
ur var 30. nóv. 1876. Foreldrar
hennar voru Björn Jóhannesson
bóndi Vatnsenda og síðar Ásbjarn
arnesi i Þverárhreppi í Vestur-
Húnavatnssýslu og kona hans Rósa
Magnúsdóttir ljósmóðir. Merk
hjón og mikilhæf að sögn. Ingi-
björg var yngst af níu börnum for
eldra sinna. Þrjú börnin munu
hafa dáið á ungum aldri. Hins veg
ar ólu hjón þessi upp tvö eða þrjú
fósturbörn, sem Ijósmóðirin misk-
unnaði sig yfir og hafði heim með
sér frá snauðum sængurkonum.
Ingibjörg ólst upp h.iá foreldr-
islendingaþættir
5