Íslendingaþættir Tímans - 09.03.1972, Blaðsíða 13

b-'ns, — hann naut þess að aka
góðum. bíl.
ArnoHmur var einn af stofn-
endutn FolarvViúhbs Ób'iJ'svíkiir
o.t tvfmpDkrJaust s'á fétrrHnn, sem
sotti mestan svfp á fé?a,»sfundi —
hann var sffofit. fullur af nAiung-
uffi o’ ávaJIt tiJhóínn að reaia frá
r»"nnnm 'r.v má1i’fnum á sinn sér-
kennil°aa ov skeinmtilova hátt.
Arnvrímur kvæntist 14. sept.
1°')5 eftjrljfandi konu sinni Þor-
biörmi ffuffmun isd’6t.tu.r fr-á l51at-
ev á iBpeiíafirfH. hinni á'»ætustu
Tr'”’u bau efmuðnst +'’o syni,
Biarna, sem nii er starf'mrii yfir-
Irirfr í Svíbjóð og Jón. raívirkja
í Ö'pfsvfk — év fullyrði að Arn-
g’imur var fnl’kominn heimilis-
frðir, heimilið og fjebkvldan var
horr.’m allt, encla samhueur og
einbmyni b?r til fvrirmvndar.
'Nú si'Jeri árin. þeaar heilsu-
leysið sagði .hvað mert til sín hiá
Þorh’?-rau og .Arnyrímij var Jón
sonn.r þeirra og kona fcans Pálína
heim stoð og stvfta. Vfi báðir syn-
ir hans eru m'klir hæf-ileikamenn,
hver ú sínu sviði.
•Með Arnvrími B’^vnssyni er
faliinn í valinn litríkur uersónu-
lejVi, maður, sbm aHa ævi var
fonnn.r í revnd, vann öll sin st.örf
af ein1æani ov kiarki. maður sem
ávnnn trpnst og vinarhug sam-
fp7’?'”nnn,''a sinna.
Við Ó’rfcvíkui’Kia.r oa ílúar hér-
nJs;ns pUq f«rnm Arnm’bnl ein-
]r.~-''nr bnkkir fv"ir l'"7aa pu 'irpr\j-
rilm hiónurtn við rbV'”’ o« hvwvð-
jiin á vtnnvo''K Sr'nfr!lr>-,'.qi. við
v-oftnni f'':’ T'ovb'öryu '•er'nm henn
ar oy fiíi1'k”ldum dýpstu samúð
Og Mf.b’m b-'im h'~- ”~>ar ‘r!uðs.
Alevander Sfefánssen.
t fyrsta skipti, sem ég sá Arn-
'grím Björnsson lækni, lá hann
hálfur undir „Ástin Gipsí“ jeppa,
sem hann átti þá, og þegar hann
skreið undan bíl sínum krímóttur
í framan með tól sín og hóf að
útlista fyrir mér lsyndardóma bíla-
fræðinnar, kom mér í hug vísan
alkunna „Löngum var ég læknir
minn. lögfræSingur. prestur“ o.s.
frv.. og víst er um það. að Arn-
grímur mátti oft taka til hendi á
fleiri sviðum en í sérgrein sinni.
Til að mynda setti hann oft saman
laglegar bögur, og lét sig ebki
muna um að gera lag við, ef á
þurfti að halda, enda maðurinn
frábærlega tónvís, svo sem hann
átti kyn til.
'Seinna urðu kynni okkar nán-
ari. og þótt sumum kunni að virð-
ast það skrítið, þróuðust þau aðal-
lega eftir símalínum þeim, sem
tengja saman Ólafsvík og Stykkis-
hólm. Enda þótt uppistaðan í sím-
tölum okkar væri meðul og aftur
meðul, að ógleymdum nöfnum og
heimilisföngum aragrúa sjúklinga,
fléttaðist oft og einatt inn í þau
spjall, sem gat náð allt frá bíl-
mótorum og yfir í sinfóníuhljóm-
sveitir, og alls staðar var hann
veitandinn en ég þiggjandinn. Oft-
ar en einu sinni kom það fyrir,
að hann raulaði fyrir mig stef úr
tónverki, sem var ofarlega í huga
hans þá stundina.
Tónlistarsmekkur hans var ákaf
lega sjálfstæður og persónulegur,
og mótaðist ekki af því hvað „fín-
ir“ menn sögðu, og einmitt þannig
var honum farið á flestum svið-
um. Hann mat hvert verk og
hverja skoðun eftir sínu eigin
höfði, en hvorki samkvæmt for-
skrift frammámanna né leiðsögn
forustusauða, og varð þannig ekki
sakaður um þá einsýni, sem nú
virðist hrjá alltof marga landa
vora, og það ekki síður skóla-
gengna menn og vel vitiborna.
Þrátt fyrir það sjálfstæði í hugs-
un, sem var honum áskapað, vegna
þess hve hann var í rauninni
„intellígent“, var allur sjálfbirgings
háttur honum víðs fjarri, og eng-
inn var fúsari en hann að leita
ráða hjá þeim, sem hann hugði
sér betur vita og fannst mér stund-
um sem lítillæti hans keyrði langt
úr hófi fram.
Eins og góðmenni geta átt til,
hafði Arngrímur gaman af því að
látast vera býsna harður í horn að
taka, einkanlega gagnvart ýmiss
konar frammámönnum, en einnig
stundum gagnvart sjúklingum sín-
um. Sjaldan held ég, að sjú'kling-
arnir hafi misskilið þetta- nema þá
eins og til var ætlazt, og það mátti
vera meira en lítið skyni skropp-
inn maður, sem ekki sá og skildi
að velferð sjúklinganna var hon-
um fyrir öllu, og að honum þótti
í rauninni innilega vænt um þá —
alla saman.
Seinustu 'árin, sem Arngrímur
gsgndi embætti, var hann oft og
tíðum svo lasinn, að honum var
það í raun algerlega um megn, en
lét sig samt hafa það, og kom þá
að gcðu gagni það, sem hann átti
til af hörku, sem réttara væri þó
að kalla táp, vegna þess að hún
beindist einvörðungu að honum
sjálfum.
Mikið er um það fjasað að lækn-
um græðist fé. Ekki sannaðist það
á Arngrími Björnss.vni, og þótt
hann væri sívinnandi alla tíð- er
mér nær að halda, að hann hafi
farið rir þessum heimi jafnsnauð-
ur cg hann 'kom. og var þó hvorki
um að k»nna óreglusemi né eyðslu-
semi fjölskvl'du hans.
Vegna þess, að Arngrímur var
sífellt önnum kafinn við að sinna
þiirfum annarra, gafst honum sára
lítið tóm til að sinna eigin liugðar-
efnum og þar vil ég nefna tón-
listina fvrsta. Stundum var hann
gramur yfir þessu. og sú tilfinn-
ing'greip hann, að hann væri fangi
þeirrar hjarðar. sem hann væri
settur til að græða. Ekki risti
þetta þó djúpt með honum, og þsg
ar á allt er litið var hann ánægð-
ur með hlutskipti sitt, en hér má
eikki gleyma því, að í einkalífi sínu
var hann hamingjumaður, átti
góða konu, sem skildi hann og
studdi. mannvænlega sonu og
elskuleg barnabörn.
Nú, þegar líður að lokum þess-
ara kveðjuorða, verður söknuður-
inn fjölmörgum vinum hans efst í
huga. Mestur er þó harmur ást-
vinanna. En það má vera okkur
öllum raunabót, að hann gafst
aldrei upp cg sannaði með lífi sínu
að sanngirni og góðvild mega sín
enn nokkurs í hörðum heimi.
Mættum við eignast fleiri hans
líka!
Blessuð sé minning hans.
Stefán Sigurkarlsson.
Hér var 20. jan.. í Ólafsvík á Snæ
fellsnesi. lagður til hinzlu hvílu.
Arngrímur Björnsson. héraðslækn
ir. Hann fæsklist að Lóni í Keldu-
hverfi N.-Þing. 5.9. 1900.
Arngrímur gegndi hér erfiðu og
stóru umdæmi í 25 ár. oft við hin
ó
íslendingaþættir
13