Íslendingaþættir Tímans - 09.03.1972, Blaðsíða 18

Jóhanna S. Hannesdóttir
frá Stóru-Sandvík
„Fótmál dauðans fljótt er stig-
ið“ kom mér í hug á þriðja í jól-
um, er ég frétti, að JóhannaHann-
esdóttir, ekkja vinar míns o!g upp-
eldiíbróður, Finnboga Sigurðsson-
ar, hefði andazt í svefni aðfara-
nótt 26. des. Ég vissi ekki annað,
en að hún hefði jafnan verið
heilsugóð, en frétti síðar, að hún
hefði kennt hjartasjúkdóms fyrir
tveim mánuðum, en alltaf gengt
daglegum störfum sem heilbrigð
væ’ri. Og á jóladagskvöld sat hún
við spil. glöð og reif að vanda, en
var liðin í rúmi sínu að morgni.
Henni iiafði orðið að ósk sinni:
gerði grein fyrir hugsun sinni og
viðfangsefnum, sem huigur hans
glímdi við í vöku og draumi.
Það vildi svo til, að ég átti leið
um Sléttuna á miðju s.l. sumri
nokkrum dögum áður en hann var
allur. Hann hafði beðið mig að
finna sig, eins og stundum áður,
og þessi fundur varð okkar síðasti.
Við ræddum saman góða stund,
og honum fannst sú stund allt of
stutt — og mér raunar líka — því
að honum lá svo margt og mikið
á hjarta. Það kenndi hjá honum ein
hvers konar óþolinmæði umfram
það, venjulegt var. það var eins og
hann hefði það á tilfinningunni. að
hann yrði að flýta sér. Hann var að
skrifa mér bréf, hafði reyndar haft
það lengi í smíðum. Það var langt
bréf, og þar átti að gera glögga
grein fyrir því, sem við höfðum
rætt og ýmsu til viðbótar. Heils-
an var í bezta lagi, sagði hann,
eins og vant var; bæði til líkama
og sálar, aðeins augun eins og þau
voru og ekki til að tala um. En
* honum lá á. Ég geri mér í hugar-
lund, að hann hafi fundið á sér
feigðina, þó að hann gerði sér
ekki grein fvrir því, að svo væri.
Nú þeigar ég rifja upp minningar
að fá að hverfa fljótlega af sviði
þessa lífs. svo sem varð hlutskipti
móður hennar o>g bróður. Ég
heyiði eitt sinn gamlan mann
segja, að slílkt væri varðlaunadauð
dagi fyrir aldrað dugnnðarfólk.
Og sannarlega má þakka fyrir,
þegar vinir og vandamenn kom-
ast hjá kvöl og kröm ellinnar, svo
sem hér varð. — Jóhanna var
merkiskona, ein af hetjum hvers-
dagslífsins, sem mig langar til að
minnast hér með nokkrum orðum,
þar sem við höfðum þekkzt hálfa
öld.
\Jól:anna var fædd að Störu-
frá liðnum árum, sé ég það eins
og það hefði gerzt í dag, hvernig
hann einhvern tíma er ég kom
að finna hann — grúfði sig niður
yfir hálfskrifað blað i loftherberg-
inu heima í Nýh.öfn, þar sem hann
geymdi ritvélina sína cg dvaldi oft
í einrúmi með heilabrot sín, end-
urminningar og áhyggjur — og
hversu glöggt ég þóttist þá skynja,
hvernig eldurinn brann í sál hans
á meðan hann talaði án afláts eg
hve hugsun hans var hröð og víð-
feðm á stuttri stund, þessa aldur-
hnigna. blinda snilldarmanns. Bréf
ið hans til mín, sem hann sennilega
hefur ekki lokið við. fæ ég
kannske að sjá í vor. ef guð lof
ar. Það varð skammt á niilli þeirra
Nýhafnarhjóna Hinn 20. jan sl. lézt
Sesselja Benediktsdóttir á heim-
iii dóttur sinnar og tengdasonar í
Miðtúni, með henni er kvödd enn
ein sveitakonan af mörgum. sem
unnið hafa sitt ævistarf þannig að
lítið bar á. en með þrautseigju og
góðvild tekizt að leysa hvern vanda.
sem að höndum bar. Hún niun telja
nóg, að sagt sé. að í ævisögu Krist-
ins í Nýhöfn felizt einnig hennar'
saga.
G.G.
Sandvík í Sandvíkurhreppi, 4.
maí 1897. Foreldrar hennar voru
Hannes bóndi og oddviti Magnús-
sonar fcónda s.st. B.iarnasonar
bónda á Vnldastöðum í Kaldaðar-
neshvepfi. Kona Hannesar var Si’g-
ríður Jóhannsdóttir Adolfssonar,
bónda og hreppsstjóra á Stokks-
eyri, o.g konu hans, Sigríðar Jóns-
dóttur frá Vestri-Lofsstöðum. Þau
hjón voru systkinabörn. 'Jón ríki,
hrepostióri í Vestri Móhúsum ó
Stokkseyri, var afi beggja. Hann
var merkur maður og mikiís met-
inn á sinni tíð. Þa'ð er haft eftir
honum, að Sigríðar narnið þætti
honum svo fallegt, að þó hann
ætti 20 dætur, mundu þær aliar
heita Sigríðar. 'En hann átti nú
ekki nema þrjár, cg þær hétu all-
ar Sigríðar, enda mjög algengt
nafn í ættinni. Seinna nafn Jó-
hönnu var einnág S'igríður. Nán-
ar má lesa um ætt hennar í hinni
mev’-u bók um (Bergsætt. iMargir
þjóðkunnir menn eru af þcirri ætt,
svo cem kunnugt er.
•Fovpldrar -Tóbönnu voru mikl-
ir búmonn cg afburða voikmenn
að liveriu. eem þau geneu. enda
þurflu þau á því nð lialda á líís-
ieiðinni. Þau áltu 14 íþörn á rösk-
nm tv'im tugum ára, Iivar af 12
konv.i-t til fullorðinsára. 8 þeirra
eru enn á lífi. Jóhannn -var r-Ltn
harníð. en yngstuv er ÖgmunJur.
einn fcændnnnn í Stóru-SnnJvvk.
Sem dæmi um dugnað Hannesar
bónda er vert að geta þess. að
fvrr á árum reri hann á vetrar-
vertíð ýmist á Stokkceyri eoa
Evrarlrkka. Fór hann þá oft fót-
gangandi fceim til sín, 9 km. léið,
að enduðum róðri til heimavinnu
og e"tirlits. Var svo heima um
nóttina, en var ævinlega korninn
ncgu snemma til skips að morgni.
Nútímaménn mæítu nokkuð af
þassu læra. Og Stóru-Sandv.'kur-
islendingaþættir
18