Íslendingaþættir Tímans - 09.03.1972, Blaðsíða 19

börnin lærSu líka fl.iótt að taika
til hendinni við heimilisstörfin og
dróigu ekki af sér. Þau tileinkuðu
sér brátt afburða dugnað, hagsýni
og vinnugleði foreldra sinna, elsk-
uðu þau og virtu. Má með sanni
segja, að þau voru alin upp „í
guðsótta og góðum siðum“. Og
þessi systkini hafa verið svo sam-
hent alla tíð otg haldið svo mikil1^
tryggð við bernskuheimili sitt og
bernskustöðvarnar, að betra þekk-
ist ekki. Ég þykist igeta dæmt um
þetta af nckkurri þekkingu, þar
sem bern ikuvinir mínir og upp-
eldissystkini, Finnbogi Sigurðsson
og iRannveig Bjarnadóttir giftust
elztu systkinunum í Stóru-Sand-
vík, Jóhönnu og Ara Páli. Hann-
esi bónda kynntist ég lítið, en
Sigríði húsfreyju því betur. Hann-
es andaðist 1925, en Sigríður 1959.
Ég dáðist oft að því hve mikill
kjarkur og kraftur bjó í þeirri
smávöxnu konu. Hún stóð fyrir
búi til dauðadags með rausn og
skörungsskap. Börnin sýndu honni
ótakmarkaða ást og virðingu og
létu vel að óskum hennar. Eru
þau þó öll mikillar gerðar og
halda hlut sínum við hvern sem
er. Og þegar þau fóru að iieiman
og stofnuðu sjálfstæð hcimili. voru
þau alla tíð tengd traustum bönd-
urn við æskuheimili sitt. Þrír
bræður og ekkja 'hlns fjórða búa
enn í Stóru-Sandvik með rausn og
prýðl
Ég hefi verið langorður um
heimilið í Stóru-Sandvík til þess
að sýna þann iarðveg, sem Jó)
hanna var vaxin úr. Heimilið var
honnar bezti skóli. enda bótt hún
nyti venjulegrar farskólakennslu
í bernsku, svo sem þá var títt í
sveitum landsins. Þetta homili og
öll systkinin, sem þar ólust upp,
eru mikilvæg sönnun þess, hvað
góð heimili eru nauðsvnlegar stoð-
ið í þióðfélaginu til þess að fóstra
nýta cg géða þegna.
Um tvítugsaldur fór Jóhanna
stundum að heiman á vetrum og
vanu á ýmsum stöðum. Veturinn
1921—’22 var hún m.a. ráðskona
hiá Magnúsi Torfasvni sýslumanni
á SeUossi. Og þar rnætti hún ör-
lc-gum sínum, því að þar kvnntist
hún fv.Utrúa svslumanns, Finnboga
Sigurðssvni frá Meira-'Garði í Ovra-
firði. ávætum manni, sem fvrr
var rmfndur, þau giftust. árið 1922
og bjuggu fyrst á Selfiossi, en
fluttust svo máð sýslumanni að
Eyrarbalkka árið eftir og áttu þar
heima til vorsins 1937. Magnús
Torfason lét af embætti í árslok
1936. Finnbogi var fulltrúi sýslu-
manns öll embættisár hans í Ár-
nessýslu og oft settur sýslumaður
í fjarveru hans. Árið 1937 gerðist
Finnhogi fulltrúi í Eúnaðarbanka
íslands í Reykjavík og gegndi því
starfi til dauðadags, 19. júlí 1959.
Báðum þessum störfum gegndi
bann af mikilli prýði og við mikl-
ar vinsældir. A Eyrarbakka keyptu
þau hjónin lítið hús, Suðurgötu,
og jbii!'T<?u þar, unz þau fluttu til
Rlsykjavíkur. Þau byggðu húsið
að Flókagötu 14, árið 1939 og
bjuggu þar til ævilcka. Á báðum
stöðum áttu þau bið ágætasta
heimili. Þau voru bæði gestrisin
og g’óð heim að sækja, enda vin-
mörg og vinsæl. Fimm börn eign-
uðust þau hjón. Eina dóttur. Sig-
ríði, mlsstu þau 11 ára gamla.
Var þoð þeim mikill harmur. Hin
eru þ°ssi; Hannes, læknir við
Landsspítalann, giftur Helgu Lár-
usdóttur frá Grundarfirði; tví-
burarnir Kristján og Sigir-ður,
sem fc íðir eru vélstiórar að mánnt-
un. Krist an er g<'tur Þórunni
Bjarnadóttur íná Platej'ri', dótt-
urdóttur hins þjcðkunna manns,
Guðmundar refáskvttu Einarsson-
ar. Sigurður var viftur Mnrgréti
Guðmundsdót.tur frá ísafirði, sem
andaðist á síðasta vori. Yngst er
Elísabet. bankaritari, gift Gunnari
Óskarssyni skrifstofumanni. Þau
búa nú á Flókagötu 14, þar sem
Jóhanna átti einnig sitt hoimili,
sem fyrr stegir, og hefur hún scð
um börn og heimili þeirra bj'óna
síðustu árin, þar sem þau „vinna
bæði úti“. eins og sagt er. Um
þessi systkini öll má segia, að
þoim kinni í kvnnið um dugnað
þann eg manndóm, er lýst hefur
verið liér að framan.
Jóhnnna var v?l greind kona
oia hin ágætasta móðir og húsmóð-
ir. Kunni vel til allra verka, sem
konum er nauðsynlegt og var hin
mesl.a hamhleypa til allra starfa,
hæði úti og inni. Hún hafði rtvikið
vndi af því að fást við skcnnuhirð-
ingu o? rækt.unarstörf. Ég hefi
fúar konur þekkt jafnelskar að
dýrum, gróðri og mold. Og þó hún
væri ágætis húsfreyia í horg, þá
hvgg cg, að hún h'-fið not.ið sín
allra bezt sem húsfreyja á stóru
sveitaheimili, líkt og æskuheimili
hennar var, enda fór svo. að hún
varð aldrei viðakila við sveitalífið.
Á F.vrarbakka áttu bau hjón alltaf
skspnur og heviuðu fyrir fcr,?m á
sumrum. En eftir að þau fluttu til
Re' k’av'kur, b’'""ðu þau sumar-
bú'gað í Stóru-Sandv.íik, þan
nefndu Garð. Þar dvaldi Tóhanna
p.’tUaf i.á sumrin nð?ð 'börn s-ín
fyrst og síðar barnabörn síðustu
áratugina og vann svo á heimili
móður sinnar og systkina efiir
því sam þurfa þótti og hún hafði
tíma til frá eigin heimilisstörfum.
Og það munaði um handiökin
hlsnnar Jóhönnu. Það var alveg
sama, hvort hún var prúðbúin að
hjálpa til í veizlusölum, vinna
að fiósverkum, smclun eða rófna-
upptuku. Henni. voru öll nauð-
synjaverk iafnkær. En ^íramar
öðru fannst mér hún alveg sér-
stakur dýravinur. Það var ánægju
legt að sjá hana umgangast þessa
mállausu vini sína. Og mikinn
áhuga sýndi hún jafnan skepnu-
höldr.m á ær.kuheimili sínu og hjá
nágrönnum sínum í Sandvíkur-
hrenpi. Hún unni mjcg fæöingar-
sveit sinni og var í hvívetna hinn
islendingaþættir
19