Íslendingaþættir Tímans - 09.03.1972, Blaðsíða 30

Stefán
Sigurðsson
frá Efri-Rauðalæk i Holtum
um menn og málefni úr Biskups-
tungum, Guðríður var mikill hvata
maður að því og ritaði margar
greinar í þau rit. IBækur þessar
eru vei skrifaðar og skemmtileg-
ar, og hafa að geyma margvísleg-
an fróðleik. Guðríður var gestrisin
og skemmtileg heim að sækja, við-
lesin og margfróð. Hún var trygg
í lund og unni ávallt sveit sinni,
og gömlum sveitungum gleymdi
hún ekki. Ég man hvað hún var
glaðleg og vingjarnleig við okkur
unglingana, sem komum til henn-
ar, þegar hún bjó Ó Drumbodds-
stöðum, gekk með okkur um
blómagarðinn sinn, léði okkur
bækur og sagði frá mörgu fróð-
legu og skemmtilegu, sem hún
hafði lesið. Hún var orðin gömifl
'kana, og lá á sjúkrahúsi allt síð-
ast liðið sumar, svo segja má, að
henni hafi verið hvíldin kærkom-
in.
Og nú er hún þá aftur komin
heim í sína kæru sveit til dvalar
um eilífð alla. Ég læt fylgja hér
lítið kveðjustef.
Mig langar. kæra frænka
að þakka þér,
þá vináttu,
er auðsýndirðu mér.
Þinn máttur var
þín fölskvalausa tryggð
og þráin að mega
grátinn huga sefa.
Hver unni heitar?
Hver reyndi meira
öðrum gleði að gefa?
Það er svo gott
að fá að fara heim,
og finna aftur
iglaða daga hreim.
Mega um eilífð
una í þeirri sveit,
sem ungri gaf þér
anda sinn og ást.
Hér er sú byggð
barnsauga þitt leit,
sú byggð er aldrei
vonum þínum brást.
Þú hefur lokið
langri gönguferð.
lúnum er hvíldin
kær og mikilsverð.
Hinztu hvílu
býr þér byggðin kær,
Fæddur 23. sept. 1892.
Dáinn 10. nóv. 1971.
Kæri frændi.
Mig langar að minnast þín með
nokkrum fátæklegum orðum,
þar sem þú ert þriðji bróð-
irinn, sem ferð yfir móðuna miklu
á sama árinu og síðastur systlkina
þlnna.
Hann fæddist á Efri-Rauðalæk
í 'Holtum, sonur Sigurðar Ólafs-
sonar bónda þar og Gróu Tyrfings-
dóttur frá Jaðri í Þykkvabæ. Hann
ólst upp hjá föður sínum og konu
hans, Guðrúnu Bjarnadóttur. Var
hún honum sem bezta móðir, enda
minntist hann hennar ætíð með
ást og virðingu. Eins var kærleik-
ur milli systkinanna til dauðadags.
Sautján ára fór hann að heiman
að briósti vefur
þreytta barnið sitt.
Og móðir jörð.
þó hylji hvítur snær,
hlýju vermir
legurúmið þitt.
Við kveðjum þig,
hver kveðiustund er sár,
kannski falla af
hvörmum okkar tár.
Þá er svo gott
að fá að fara heim,
fyrir þann.
sem líður sára raun.
Og sveitin kæra
höndum tekur tveim
tryggum vini,
það eru sigurlaun.
Gamall sveitungi,
Gróa Jóhannsdóttir,
Galtarholti, Mýr.
til að freista gæfunnar. Lá leið
hans til 'Reykjavíkur fyrst, og vann
hann til sjós og lands um tíma.
Árið 1919, þegar hann var búinn
að liggja mikið veikur á ísafirði í
inflúensu, sem þá igeisaði hér, fór
hann til Svíþjóðar og vann þar í
þrjú og hálft ár. Hann kom heim
aftur í kringum 1924, og hittumst
við þá í Vestmannaeyjum.
Hann var ekki lengi atvinnu-
laus, enda ósérhlífinn og duglegur
að koma sér áfram. Þar hitti hann
Óskar Halldórsson, útgerðarmann,
og fór að vinna hjá honum. Þeg-
ar Óskar keypti íshúsið Herðu-
breið, gerði hann Stefán að verk-
stjóra. Þar var hann, þar til S.Í.S.
tók við rekstri þess.
í Sambandinu kynntist hann
miklum drengskaparmönnum. Jón
Árnason var þá forstjóri, og eign-
aðist Stefán þar góðan vin, sem
hann vitnaði oft til, þegar talað
var um góða menn. Hann sagði
einu sinni við mig, að hann hefði
kynnzt mörgum snauðum en eng-
um slæmum. Það hefði oft verið
erfitt, þegar hann þurfti að fara
niður að höfn til að fá verkamenn
í viðbót. Það var lítil vinna þá, og
menn litu bænaraugum til verk-
stjóra, sem komu þangað. Þeir
vissu hvað hann vantaði.
Hjá Sambandinu var hann í 20
ór. 1926 kvæntist hann eftirlifandi
konu sinni, Ólafíu Bjarnadóttur.
Hjá þeim var móðir hennar alla
tíð. Tvo stjúpsyni átti hann, sem
voru úr fyrra hjónabandi konu
hans, Bjarna og Jón. Fljótt bætt-
ust fleiri í hópinn, fjögur börn
eignuðust þau: Sigríði, Dyljá, Guð-
mund og Ásgeir. Öll eru þau nú
gift, og sagði Stefán, að hann ætti
góð tengdabörn. Móður sína tók
30
islendingaþættir