Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1972, Side 16

Ingveldur Guðjónsdóttir
Ásbrekku, Gnúpverjahreppi
glaðlyndur og andlega vel styrk-
ur, þá var æðruleysi hans gagn-
vart sjáanlegum ævilokum stund-
um vart skilianlegt. Bjartsýnin yf-
irgaf hann ekki. Hann trúði á, að
sér myndi batna, því enn voru
'mörg verkofni öunnijn, von og
kjartkur brást ekki. Steindór var
aihliða veriklaginn og góður starfs
maður. IÞað var sama að hverju
hann gekk. Hann var kappsamur
og hamhleypa við sum störf, enda
vel fær og ósérhlífinn. Smiður var
hann góður og sótti þann haeleik
í báðar ættir. Hann fór ungur til
sjós (15 <ára) og stundaði sjó í
nokkrum verstöðvum og á skipum.
Steindór var félagslyndur, og góð-
ur félagi. Hann var sérstaklega
greiðvikinn og hjálpfús. Hann
hafði yndi af góðum hestum og
átti um tíma góðhesta, enda átti
hann ekki langt að sækja hesta-
mennslkuna, því að faðir hans átti
'fallega hesta og fræga.
Steindór var félagi í Ungmenna-
félaginu Samhygð og vann því fé-
lagi af dugmiklum alhug fyrr og
síðar. Á yngri árum átti hann við
glímu og æfði glímu um tíma í
Gl'ímufélaeinu Ármanni og mótað-
íst þar. Ég glímdi við hann á
hverri æfingu einn vetur. Hann
var mikill og snjall glímumaður,
táléttur og snar, og rammur þeg-
ar þess þurfti við. Hann var bragð-
fimur og brá til toeggja hliða jafnt.
Hann hafði hraða og glímumanns-
lega áferð. Hann var hraustlega
toyggður, vel vaxinn, friður sýnum
og kvikur í hreyfingum. Steindór
vann tvö ár í röð Skarphéðins-
skjöldinn, þ.e. 1936 og ‘37. Hann
vann og glímuna á landsmóti UFÍ
árið 1940, í Haukadal, með glæsi-
legum yfirburðum. Hann vann
einnig ýmsar glímur á heimaslóð-
um og var með í öðrum íþróttum.
Steindór átti fagrar endurminn-
imgar frá öllum mótum, sem hann
tók þátt í, en þó var eitt, sem
skyggði á, og hann varð hryggur
við þegar á það var minnzt: Hann
gaf sig fram í Íslandsglímuna 1937,
því þá var hann í góðri þjálfun,
en þegar hann var mættur
til keppni, var honum neitað um
þátttöku vegna drengskaparleysis
nokkurra manna. Þessu vildi hann
aldrei trúa, fyrr en hann sá þessa
menn endursýna sig við sonu hans.
Hún lézt í Borgarspítalanum 16.
janúar s.l. eftir nokkurra vikna
legu, og var jarðsungin að Stóra-
Núpi við hlið manns síns, 29. jan.
s.l. Fædd var hún á Eyrarbakka
28. júní 1898, og ólst þar upp í
stórum systkinahópi, á þeim tíma,
þegar húslestrar voru lesnir á
hverju kvöldi allan veturinn, sög-
ur lesnar á löngum kvöldvökum,
0? sungnir rökkursöngvar.
Þá voru engin unglingavanda-
mál til, þá fóru börnin að vinna,
strax og þau gátu gert
nokkuð gagn, þá þótti ekki
fínt að vera á sveitinni. Við
þessi skilyrði ólst Inga upp. Hing-
að í sveitina kom hún uppkomin
stúlka, í kaupavinnu og hér kynnt-
ist hún manni sínum, Zophaníasi
Sveinssyni og giftu þau sig vorið
1922 og reistu bú í Glóru, sem
nú heitir Ásbrekka. Þetta var lítil
jörð, túnalítil og illa hýst. Inga
sagði einu sinni við mig, að hún
væri lítið meira en 15 mínútur að
Steindór kvæntist 10. júlí 1943
Margréti 'Ingibjörgu Elíasdóttur
frá Hólshúsum í Flóa, myndar- og
dugnaðarkonu. Þau eignuðust 9
börn, sem eru:
Hafsteinn, bifr.stj. á Selfossi,
kvæntur Lovísu Jónsdóttur, Magn-
ús Þór, kvæntur Þóru Ragnarsd.
og búsettur á Selfossi. Ester, verzl-
unarstúlku í Reykjavík. Guðrún,
gift Hjálmari Kristíansen, búsett á
Selfossi. Guðmundur, kvæntur
Grétu Svölu Bjarnad., búsettur á
Selfossi. Sigurður Þráinn, kvæntur
Pálínu Margréti Ólafsdóttur, bú-
sett í Þorlákshöfn. Steindór, bifr.
stj. í Reykjavík. Gréta og Gyða,
báðar í föðurhúsum. Þau hjónin
ólu upp dótturson sinn, son Ester-
ar, Steindór Kára Reynisson, og
var hann sem einn af þeirra börn-
um og augasteinn afa síns. Öll eru
þessi systkini afburða myndarleg
og hraustleikafólk. Meðal þeirra
hlaupa í kringum landareignina.
Og auðvitað hljóp hún, mér fannst
hún alltaf hlaupa, enda dugði eng-
in lognmolla eða silaskapur til
þess að koma sér eins vel áfram
eins og Ásbrelkkuhjónin gerðu.
Þau eignuðust 5 börn, sem
fylgdu þeim strax að störfum, þeg-
ar geta leyfði, og jafnvel hvítvoð-
ungurinn var hafður með á engj-
arnar, og búið var þá um hann
milli þúfna eða í fjárhúsjötu eftir
ástæðum. Við Inga unnum mikið
saman í kvenfélaginu bæði við
leik og starf, og var þá oft glatt á
hjalla. Einu sinni vorum við sam-
an í spilanefnd, vorum fimm fcon-
ur, og höfðum þann hátt á, að spil-
að var heima hjá nefndarkonunum
til Skiptis, var spiluð framsóknar-
vist og gefið kaffi á eftir, þótti
þetta góð tilbreyting. Þegar gert
var upp eftir síðasta spilakvöld,
gengu fimm krónur af, það hljóp
galsi í okkur og ein konan sagði:
„Við eigum nú skilið að
eru hinir velþökktu glímukappar
Sigurður, Hafsteinn og Guðmund-
ur.
Ég kynntist Steindóri árið 1931,
og tókst vinátta með okkur sem
aldrei rofnaði. Steindór var djarf-
ur í skoðun og máli. Hann fór
aldrei krókaleiðir með mál sín, tii
þess var hann of hreinlyndur.
Ég sakna hans sem góðs drengs
og vinar og tel hann merkan sam-
tíðarmann. Ég þakka honum góða
kynningu á samleiðinni og trúi því,
að hann gisti guðs ríki.
Ég votta konu hans, börnum og
öðrum ættingjum og tengdafólki
mína dýpstu samúð.
Hann var jarðsettur frá Gaul-
verjabæjarkirkju fimmtudaginn
30. des. sl.
Blessuð sé minning hans.
Kópavogi 28.12. 1971.
Lárus Salómonsson.
16
islendingaþættir