Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1972, Blaðsíða 19

Jóhannes
Sigurðsson
bóndi, Hafnarnesi
félagsþegnar. Ég, sem þessar lín-
ur rita, hef þekkt þau Guðbjörgu
og Halldór í mörg ár, eða frá því
að ég var lítill drengur, og er mér
það enn í minni hve hressandi
þau voru er þau komu í heim-
sókn til foreldra minna. Þau voru
sannarlega igóðir gestir, Guðbjörg
full af lífsfjöri og hugsjónum, Hall
dór hægari, en fyndinn og skemmti
legur, ágætur söngmaður, er hafði
gaman af að taka lagið í góðra
vina hópi. en sérstakur hófsmaður
í öllu.
Það var gott að koma að Úlfs-
stöðum, og ekki sízt ef gesturinn
var ungur og umkomulítill. Þau
hjón kunnu vel að taka á móti
igestum, húsfreyjan veitti af rausn
og svo miikilli innri gleði að ég er
viss um, að það hefur verið henni
lífsnauln að veita öðrum og lið-
sinna. Þau hjón munu aldrei hafa
hugsað til auðsöfnunar, en snoturt
bú höfðu þau alltaf, og fóru vel
með allan búfénað, svo til fyrir-
myndar var. Guðbjörg var miög
barngóð og af þeim sökum sóttu
kaupstaðarbúar eftir því að koma
börnum til sumardvalar að Úlfs-
stöðum. og þau eru mörg börnin
sem búin eru að dvelia hjá þeim
hiónum öll þeirra búskaparár. Við
hjónin vorum svo heppin að 'koma
dreng er við eigum til sumardval-
ar til Guðbjargar og Hall-
dórs, hann dvaldi hjá þeim í 5
sumur, oig leið þar alltaf vel,
enda farinn að Úlfsstöðum um leið
og skólanum var lokið. Þetta segir
sína sögu um bað hvernig viðmót-
ið hefur verið hjá húsráðendum,
og börnum þeirra.
Guðbjörg var vel gerð kona,
hafði alltaf jákvæða afstöðu til
lífsins, sá yfirleitt björtu hliðarnar
á öllum hlutum, það sem miður
fór hjá öðrum heyrði ég hana
aldrei tala um. Ég heyrði hana
fieldur ekki kvarta yfir sínum
kjörum, en þó gæti ég trúað að
stundum hafi hún óskað þess að
hafa úr meiru að spila, en það
hefur þá verið til þess að geta gef-
ið öðrum meira. Þannig var hugar-
far hennar.
Við hjónin kveðjum Guðbjörgu
með þökk og virðingu, og vottum
eiginmanni, börnum og öðrum ást-
vinum hennar innilega samúð.
Ingólfur Jónsson.
Hinn 22. desember síðastliðinn,
var jarðsettur frá Hafnarkirkju í
Hornafirði, Jóhannes Sigurðsson,
bóndi í Hafnarnesi. Við andlát
hans voru vandamenn hans og vin
ir alvarlega á það minntir, hve líf-
ið, þessi dýri fjársjóður, sem al-
mættið réttir að hverjum manni
við fæðingu, er hverfult, og hve bil
ið á milli þess og dauðans er oft
miiklu styttra en okkur virðist í
fljótu bragði.
Jóhannes fór að heiman frá sér,
til að vinna á Höfn að morgni þ.
17. desember, fullhraustur, að því
er séð varð, en hné örendur niður
á heimleið, fáum klukkustundum
síðar. Margir munu hafa staðið
hljóðir við slíka helfregn, því að
Jóhannes var af mörgum talinn
óvenju hraustur og sterkbyggður
maður.
Jóhannes fæddist að Kambsfelli
í Eyjafirði 10. des. 1931 og þvi ný
orðinn fertugur að aldri. Foreldr-
ar hans voru hjónin Sigurður Arn-
ljótsson Húnvetningur að ætt og
Jóhanna Lilja Jóhannesdóttir úr
Dalasýslu. Varð þeim 10 barna auð
ið og var Jóhannes fjórði í röð-
inni, yngsta barnið lézt stuttu eft-
ir fæðinigu. í fyrstu bjuggu foreldr
ar Jóhannesar að Kambsfelli og
Tinnastöðum í Eyj'afirði, en er
bamahópurinn stæklkaði var horfið
úr eyfirzkri afdalabyggð og at-
vinnu leitað þar sem afkomuveg-
ir voru auðveldari, fyrst á Akur
eyri og Siglufirði en að siðustu að
Saurbæ í Kolbeinsdal í Skagafirði.
Þann daig, sem „sólin heim ur
suðri snýr“, 22. desember 1941,
þegar Jóhannes var ný orðinn 10
ára lézt móðir hans, að afstaðinni
barnsfæðingu og barnið stuttu síð-
ar. Varð það mikill örlagadagur í
lífi allrar fjölskyldunnar, sem brátt
hvarf í ýmsar áttir. Jóhannes fór
þá að Ásgeirsbrekku í Viðvíkur-
sveit, til móðurömmu sinnar, Þrúð
ar Quðmundsdóttur og dvaldist
hjá henni fram yfir 16 ára aldur.
Minntist hann jafnan ömmu sinn-
ar og dvalarinnar hjá henni með
þakklæti. Að lokinni dvölinni að
Ásgeirsbrekku fór hann alfarinn
burtu úr Skagafirði í atvinnuleit
til Suðurlands og vann þá m.a.
islendingaþættir
19