Íslendingaþættir Tímans - 01.12.1972, Blaðsíða 6

Elísabet Stefánsdóttir
F. 8. sept. 1917
Dáin 5. nóv. 1972.
Elisabet Stefánsdóttir, húsmóðir,
Meðalbraut 14 i Kópavogi andaðist i
Landakotsspitala þann 5. nóv. sl. 55
ára að aldri. Var útför hennar gerð
þann 15. s.m. frá Fossvogskirkju.
Ebba, eins og hún var alltaf nefnd af
vinum og vandamönnum hafði átt við
langvarandi vanheilsu að striða. Kom
þvi fráfall hennar þeim er vel þekktu
til ekki á óvart. Hitt gengdi meiri
íurðu, af hvílíku þreki og bjartsýni
henni tókst að mæta veikindum sinum
og hve frábært úthald hún hafði i
orustunni við skæðan sjúkdóm. Ekk-
ert var fjarri henni en uppgjöf eða
vonleysi og það jafnt þótt augljóst væri
að hverju dró. Af vörum hennar heyrð-
ist aldrei æðruorð eða kvörtun um
eigin hag. hversu nærri sem sjúk-
dómurinn gekk henni. Langtum
fremur hafði hún oft á orði að margir
aðrir bæru þyngri byrði veikinda og
vanliðunar. Ég hef engri manneskju
kynnzt. sem haldið hefur jafn vel
hugarró og lifsgleði, þrátt fyrir þung-
bær veikindi og sjúkrahúslegur árum
saman. Ebba var gædd óvenju sterkri
lifslöngun og lifstrú og þeir eiginleikar
entust henni þar til yfir lauk.'
Ebba var fædd á Kolbeinsá i Bæjar-
hreppi i Strandasýslu 8. Sept. 1917.
Foreldrar hennar voru hjónin Jóhanna
Lýðsdóttir og Stefán ölafsson, er þar
bjuggu. Hún míssti föður sinn
kornung, en móðir hennar hélt þar
áfram búskap og ól upp börn sin bæði,
Ólaf og Ebbu. Öx Ebba upp við venju-
leg skilyrði i sveit á þeim árum og
vandist öllum störfum, er þar féllu til.
Á Kolbeinsá var mikil fjölbreytni i
störfum, þvi ásamt venjulegum bú-
skap f sveit þurfti að nýta margháttuð
hlunnindi, svo sem selveiði. æðarvarp.
fuglatekjur og reka. Gekk Jóhanna,
móðir hennar, að þeim störfum öllum
af einstakri alúð og atorku og naut til
þess aðstoðar barna sinna. er þau
komust á legg.
Eftir að Ebba fluttist hingað. suður
minntist hún oft giaðra stunda i upp-
vexti sinum i Hrútafirði. Hafði hún
jafnan yndi af að heimsækja sveitung-
ana og -æskustöðvarnar og rifja upp
gamlar endurminningar i þeirra hópi.
Sveitungarnir komu einnig oft á
heimili hennar og voru þar velkomnir.
Siðustu ferðina norður á æsku-
stöðvarnar fór hún með vinum og
frændfólki sumarið 1971 og hafði mikla
ánægju af þeirri för. Dáðist samferða-
fólkið að dugríaði hennar, er hún þrátt
fyrir veikindi sin og bilað þrek lét ekki
sinn hlut eftir liggja i gönguferðum um
landareignina, skoðunarferðum um
fjörur, vikur og nes, þar sem ungt fólk
undi sér bezt á áhyggjulausum æsku-
dögum.
Ebba lærði ljósmóðurfræði i
Landsspitalanum og var um tima ljós-
nóðir i Bæjarhreppi og siðar stundaði
hún þau störf i Kópavogi. Var hún
heppin og vinsæl ljósmóðir og kunni
þvi starfi ágætlega. Siðar starfaði hún
við hæli vangefinna i Kópavogi, og var
sérstaklega vel látin af samstarfsfólki
og sjúklingum. Henni var einkar lagið
að hjúkra og hjálpa og lagði sig fram i
þvi efni langt fram yfir það, sem
þrekið leyfði siðustu árin.
Ebba giftist þann 15. mai 1943
Sigurði Ólafssyni verzlunarmanni,
siðar skrifstofustjóra Kópavogs-
kaupstaðar. miklum ágætis- og mann-
kostamanni. Var hjónaband þeirra
ákaflega farsælt og þau samhent vib
að leysa hvern þann vanda er að
höndum bar og takast á við mótlæti og
erfiðleika. Þau eignuðust fjögur börn,
Jóhönnu. Snorra, Jón og Arndisi og ólu
einnig upp dóttur Sigurðar. Asthildi.
Eru þær hálfsysturnar Ásthildur og
Arndis báðar giftar og búsettar i Vest-
mannaeyjum. Jón og Snorri dvelja enn
i foreldrahúsum. en Jóhanna er á
hælinu að Sólheimum i Grimsnesi.
Umhyggja og ástúð einkenndi allt við-
horfið til barnanna og þá ekki sizt til
dótturinnar sjúku, sem oft dvaldi á
heimili þeirra, einkum á hátiðar-
stundum og var heimsótt austur eins
oft og kostur var á.
öll framkoma og viðhorf barnanna
til móður sinnar var einnig til sannrar
eftirbreytni. Hjálpsemi þeirra og
hugulsemi i hennar garð var einstök
og samheldni allrar fjölskyldunnar
vakti athygli allra, er til þekktu. Móðir
Ebbu, Jóhanna heitin Lýðsdóttir
skildi aldrei við dóttur sina og lézt
öldruð á heimili hennar og Sigurðar
fyrir allmörgum árum. Jóhanna var
dugmikil heiðurskona og voru miklir
kærleikar með þeim mæðgum og Jó-
hanna i sérstöku afhaldi hjá fjöl-
skyldunni allri. Er óhætt að full-
yrða, að Jóhanna átti góða elli hjá
dóttur sinni, tengdasyni og barna-
börnum og lá heldur ekki á liði sinu
heimilinu til gagns.
Ebba var ágætlega greind og hafði
til að bera rika réttlætiskennd. Hún
var einörð i skoðunum en ákaflega
orðvör og umtalsgóð. Samúð hennar
með þeim, sem minna máttu sin eða
halloka fóru i lifinu, — var einlæg og
heit. 1 brjósti hennar vakti sterk þrá
eftir betra og réttlátara þjóðfélagi.
Ebba var eindreginn verkalýðssynni
og sósialisti allt frá æskuárum og hafði
mikinn áhug á framjjangi allra mála,
er alþýðu mátti til heilla verða. Áttu
þau Sigurður i þvi efni sem öðrum
fulla samleið.
Ekkert hefði verið fjær skapferli
Ebbu en margorðar sorgartölur við
þær aðstæður sem nú eru orðnar. Ekki
skal þó undan dregið, hve eftirlifandi
eiginmaður, börnin og fjölskyldan öll
hefur mikils misst við fráfall hennar
og hve söknuður þeirra er þungbær.
Og sá söknuður nær einnig til okkar
hinna, sem lengst og bezt höfum þekkt
hana og heimilið og notið vináttu
þeirra allra. Mikið skarð er ófyllt við
andlát hennar. En að svo miklu leyti,
sem það verður bætt, mun samheldni
og samstaða fjölskyldunnar, arfurinn,
sem Ebba skilur eftir sig, verða
þyngst á metunum og drýgst til þess
að draga úr erfiðleikum og græða
sárin. Fjölmennur hópur vina og
frændfólks vottar þeim öllum einlæga
samúð. Ekki sizt vil ég votta Sigurði,
börnum hans, tengdasonum og barna-
börnum innilega hluttekningu mina og
konu minnar, en hún á nú á bak að sjá
náinni vinkonu og frænku, sem tengd
var henni traustum böndum allt frá
uppvaxtarárunum nyrðra.
Guðmundur X'igfússon
f
Það er eins og penninn vilji ekki
hlýða mér þegar ég nú geri tilraun til
að skrifa um vinkonu mina, hana
Ebbu.
Það er svo margs að minnast. Við
höfum þekkzt siðan við vorum litlar
islendingaþættir
6