Íslendingaþættir Tímans - 01.12.1972, Blaðsíða 10

Ragnheiður Guðmundsdöttir
Glaðir minjageislar skina,
Guð, ég þakka vini mina,
gefna mér af gæzku þinni,
gleði oft þeir veita mér.
Svo er stóra sorgarstundin,
syrtir að, og gljúpnar lundin,
er þeir burtu frá mér fara.
Ég fel þér alla, Drottinn, þér.
Ragnheiður, ég má þig muna,
við minningu þeirra stunda una,
er ég naut þess, vina, að vera
vafin hlýjum yl frá þér.
Þú varst stór i þinu verki,
þú barst göfugleikans merki,
góðleiks þins oft gat ég notið,
en gjaldið, það varð smátt frá mér.
veikleika, sem hundeltir alla menn i
einhverju formi, og ekki eru faldir af
náungum vorum fyrr en dánardægur
vort rennur upp, þá var hans
smávægilegi feill svo samræmdur
uppbyggingastarfi þessa ágæta læri-
sveins meistara sins, að eigi kom að
sök, eða sagði ekki Kristur eitt sinn:
Gjör þú mig dýrðlegan, faðir, svo ég
geti gjört þig dýrðlegan,—
Sigfús Eliasson hnignaði
LIKAMLEGA siðasta árið, sem hann
lifði. — Hann var orðinn mjög hold-
grannur og beygður, — sem reyndar er
aðalsmerki þeirra sannleiksleitenda,
sem ekki fita sig á svita annarra —
Það er aö segja, — sækja ekki vizkuna
eingöngu i annarra manna bækur.
Þvi miður gerir dauðinn ekki boð á
undan sér, eins og æskilegt væri i
sumum tilfellum —' þvi vannst ekki
timi til að rétta Sigfúsi þakkarhönd
fyrir það, hve trúlega hann hefur
ávaxtaðsina talentu á bókarspjöldum,
með þvi að æskja inngöngu honum til
handa i dálitið samfélag-, „ Félag
islenzkra rithöfunda”. En það er hægt
að virða hann með öðrum hætti.þvi fátt
mundi gleðja Sigfús Eliasson meir, en
að þær manneskjur, litlar og stórar
óskyldar, sem hann var alltaf að
gleðja, þakka eða virða, minntust hans
iátin<?
Með virðingu 23/10 1972
Guðrún Jacobsson
10
Veiti Drottinn vinum þinum
vernd og skjól af kærleik sinum.
Nú ég kveð þig, kæra vina,
með kveðjunni er þökk frá mér.
Drottinn þig til lifsins leiði,
ljóssins englar veg þér greiði.
Þar, ég horfnum vinum vona,
veitist náð að heilsa þér.
Drottinn gefur, Drottinn tekur.
Drottinn þá til lifsins vekur,
er hér vilja treysta og trúa,
á tign og kærleik Frelsarans.
Hann úr hverju böli bætir,
blessar, lifgar, styrkir, kætir.
Ver þú ásamt vinum þinum
vafin kærleiks örmum hans.
Guðrún Guðmundsdóttir,
frá Melgerði.
t
Allir eru feigir fæddir, það er öllum
kunnugt. Samt sem áður verður manni
á að staldra við i dagsins önn og horfa
afturi timann, þegar fréttir berast um
andlát gamalla sveitunga.
Við andlátsfregn Ragheiðar frá
Heydalsá, hlýtur hugur allra kunn-
ugra að leita fyrst og fremst norður i
Tungusveit, þar sem hún stjórnaði
sinu stóra heimili mestan hluta ævi
sinnar. Engum kunnugum mun
gleymast sú einlæga islenzka gestrisni,
er rikti þar hjá henni og hennar hrein-
lynda heiðursmanni Guðbrandi
Björnssyni.
Það var mér fögur reynsla,er ég
heimsótti hana á hennar siðasta
dvalarstað, að sjá og finna sömu hlýju
gestrisnina.
Hún bjó þá i einu herbergi, en samt
var það heimili snyrtimennsku og
góðvilja. — Og hennar fyrsta verk að
bera á borö fyrir gesti sina,það sem
var henni sjálfri fært. Sönn var birtan i
svip hennar, birta mikils þroska,
þessa þroska, sem þeir einir öðlast,er
tekið hafa þungar byrðar á herðar sér
og valdið þeim óbrotnir langa ævi.
Þvi þungar voru byrðar Ragnheiðar
frá Heydalsájþað dylst engum,sem til
þekkti. Hvert foreldri mun geta skilið,
hve þung sú þraut er að horfa á lang-
varandi veikindi og dauða barna
sinna, — sjálf vanheil — bera svipleg-
an missi tveggja mikilhæfra sona
sinna á bezta aldri að manni sinum
látnum.
Hún sannaði með lifi sinu þá stað-
reynd að ,,sá sem að gefur öðrum allt,
er efalaust rikastur sjálfur”.
Á okkar landi eru dagar stuttir um
þetta leyti árs, þó hygg ég,að mörgum
finnist rökkrið dekkra og dagurinn
ennþá styttri,sem hún verður kvödd i
siðasta sinni i kirkjunni að Kollafjarð-
arnesi.
Þvi sem imynd ljóss og hlýju mun
hún geymast i minningu allra, sem
hana þekktu.
Enginn hefur sannað, að annað lif
biði okkar.engum hefur tekizt að af-
sanna það heldur. Sé svo, að löng
þroskabraut biði okkar, að þessari
göngu lokinni, þá óska ég þér góðrar
ferðar Ragnheiður frá Heydalsá.
Þessum kveðjuorðum er ekki ætlað að
rekja æviatriði Ragnheiðar, það munu
aðrir, mér kunnguri, gera.
Börnum hennar og öllum ástvinum
vil ég senda minar samúöarkveðjur og
óska þeim, að brosið, sem lýsti andlit
úennar i dauðanum, fylgi þeim sem
leiðarljós um alla ókomna daga.
Guðbjörg Jónsdóttir.
islendingaþættir