Íslendingaþættir Tímans - 01.12.1972, Blaðsíða 11

Kristín Jónsdóttir
frá Borðeyri
Laugardaginn 2. september siðast-
liðinn var jarðsungin frá Prestbakka-
kirkju í Hrútafirði, Kristrún Jónsdóttir
frá Borðeyri. Kristrún andaðist á elli-
heimilinu á Hvammstanga 30. ágúst.
Kristrún var fædd 8. júni 1886 að Stóru-
Hvalsá i Bæjarhreppi. Foreldrar
hennar voru Jón Jónsson og Sigriður
Kristbjörg Kristjánsdóttir, er bjuggu
þar en fluttust siðar að Valdasteins-
stöðum i sömu sveit.
Börn þeirra hjóna voru: Ingólfur
eldri, dó ungur, Kristrún, Jóna, ekkja
Ólafs Þorsteinssonar bónda á Hlaö-
hamri, Ingólfur yngri dó 1932.
Rúna, ,,en svo var hún kölluð i dag-
legu tali” ólst upp hjá foreldrum
sinum, en ung réðist hún sem vinnu-
kona hjá hjónunum á Prestbakka,
Kristjáni Gislasyni og Höllu Björns-
dóttir. Rúna var hjá þeim alla þeirra
búskapartið, en Kristján dó 1927, en
Halla brá búi árið 1928. Halla fluttist til
Borðeyrar og fór Rúna þá með henni
og voru þær saman af og til eftir það
þangað til Halla dó.
Rúna átti heima á Borðeyri alla tið
siöan og var hún kennd við þann stað.
A þessum árum vann Rúna viöa, var
til dæmis ráðskona simafólks á Borð-
eyri og mörg önnur störf, sem of langt
mál væri upp að telja.
Kunnust var Rúna fyrir hvað hún
var góð að umgangast sjúka og hjúkra
þeim. Ekki er vafi á að hugur hennar
hefur beinzt I þá átt, en þá var erfiðara
fyrir stúlkur að komast til náms en nú
er.
Heimili foreldra minna var eitt
þeirra, sem Rúna kom til hjálpar
þegar veikindi og erfiðleikar kölluðu
að.
Tvisvar kom hún, i bæði skiptin var
um veikindi barna að ræða. í fyrra
skiptið var Rúna ráðin ráðskona, en
hún fékk sig lausa til að hjálpa. Hjúkr-
unarfólk var fámennt á spítölum og
þurfti að útvega konu til aö hugsa um
börn, er svo mikið voru veik. I siðara
skiptið var um mig aö ræða, og Rúna
kom og sat yfir þessum litla strák, sem
óvist var hvort lifi héldi.
Foreldrar minir telja, að þau geti
aldrei fullþakkað Rúnu aðstoö hennar
á þessum erfiðu timum.
Það eru mörg heimilin beggja megin
islendingaþættir
Hrútafjarðar, sem Rúna kom á og
hjálpaði þegar mikið lá við.
Rúna giftist ekki og var að vissu
leyti einstæðingur, en hún var vina-
mörg, eins var hún félagslynd og átti
gott með að umgangast fólk. Var Rúna
alltaf hress og það var eins og friskur
blær væri, þar sem hún var. Það voru
margir sem komu til hennar þegar hún
var á Borðeyri, og voru þá oft fjörugar
samræður yfir kaffibollanum og
margar ánægjustundir.
Siðustu æviárin dvaldist Rúna á elli-
heimilinu á Hvammstanga. Ég er ekki
i vafa um að handan landamæra lifs og
dauöa verður Rúna að hjálpa og likna
þar sem með þarf.
Guð blessi þig Rúna min og minn-
ingu þina.
Tómas Gunnar Sæmundsson.
Eanar Axel
Fæddur 26. april 1951
Uáinn 29. september 1972.
Sofðu nú hér
sofðu , mitt hjarta skal vaka
hjá þér.
A ljómandi guðsdýrðar landi
lifir þinn andi. (E.J.)
Ég er stödd á Akureyri á leið til
Reykjavikur, ásamt manni minum.
Það er laugardagskvöld, kyrrt og
svalt. Komið er haust og lauf trjánna
búin að klæðast haust skrúða sinum. I
kyrrð kvöldsins er okkur tilkynnt
gegnum sima dánarfregnEinars Axels
Ingólfssonar. Við vissum, að þessi
sáru örlög biðu hans, en harmi lostin
settist ég niður og reyndi að átta mig.
Hann er látinn drengurinn, sem búinn
var að velja i sveitinni á heimilinu
okkar i ijögur sumur. I blóma lifsins er
hann frá okkur hrifinn á annað tilveru-
stig. Það er stundum erfitt að skilja
tilgang lifsins, en það er ástvinum
Ingólfsson
huggun i harmi, að minningin er ljúf.
Einar var hið mesta prúðmenni, sem
ég hef kynnzt. Hægur og bliður um-
gekkst hann okkur og brosið hans
bjarta og fagra gleymist ekki þeim,
sem fengu að njóta návistar hans. Ég
ætla ekki að rekja æviferil Einars, það
munu aðrir gera, en þessi fátæklegu
orð, er ég hef skrifað niður eru smá
þakklætisvottur til hans og ástvinanna
frá okkur. Hornfirzka sveitabýlið
sunnan fljóta og við, sem þar búum,
fögnuðum honum vor hvert, er hann
var kominn til okkar. Hann gat verið
svo kátur og spaugsamur, hafði gam-
an af að rabba um vinina sina góðu,
sem hann átti á Höfn og litlu systur
sinni heima unni hann i hjarta sinu og
þurfti svo oft að segja okkur frá henni.
Hann unni æskuheimilinu, þar sem
hann ólst upp i systkinahópi, hjá ást-
kærum foreldrum, er nú þurfa að sjá á
bak drengnum sinum góða.
Rikur þáttur i fari Einars var hjálp-
Framhalö á bls. 23
11