Íslendingaþættir Tímans - 01.12.1972, Blaðsíða 15

Ólafía Magnúsdóttir
frá Hænuvík
Fædd 14. desember 1890.
Dáín 28. september 1972.
„Bognar ekki, brotnar i
bylnum stóra seinast”.
Þessar ljóðlinur komu mér i hug, er
mér var sagt lát Ólafiu Magnúsdóttur.
Það voru margir stóru byljirnir, er
skullu á henni um ævina, en hún
bognaði ekki heldur tókst á við sorgina
og erfiðleikana af stillingu og æðru-
leysi. Annars kynntist ég ekki
Ólafiu fyrr en hún fluttist til Reykja-
vikur, er þau hjónin frá Hænuvik
brugðu búi á efri árum. Þá settust þau
að i húsi dóttur sinnar og tengdasonar
og bjuggu þar.unz yfir lauk fyrir báð-
um. Ég ætla ekki að fara að rekja ævi-
feril Ólafiu. Þessar linur eiga að vera
þakkir fyrir að hafa fengið að kynnast
þessari hljóðlátu og elskulegu konu.
Hvenær sem maður hitti hana, mætti
manni hlýja brosið og þægilega við-
mótið. Hún heyrðist aldrei hallmæla
neinum, heldur dró það bezta fram i
fari hvers manns.er hún talaði um, og
mátti mikið af henni læra i þvi efni.
Hún var orðin þreytt og öldruð, eftir
langa og starfsama ævi. Alltaf var hún
sivinnandi i höndunum, og þær eru
ófáar litlu hendurnar og fæturnir, sem
hafa vermzt i vettlingum og sokkum,
sem hún prjónaði af einstakri smekk-
visi og gaf svo mörgum. Siðast er hún
kom til min, blessunin, kom hún með
sokka til að gefa fyrsta barnabarninu
minu og þessu fylgdi svo mikill kær-
leikur og hlýja; svona var ólafia.
Okkur nágrönnunum finnst kólna i
kringum okkur.er við eigum ekki kost
á þvi lengur, að ólafia liti inn til okkar,
en ég veit að henni var hvildin kær, þvi
eftir að hún missti eiginmann sinn
fyrir einu og hálfu ári, var hún tilbúin
að fara hvenær sem var, þvi þá missti
hún svo mikið. Ólafia min, við erum
hér tvær nágrannakonur.sem kveðjum
þig með söknuði og þökkum þér alla
alúð og hlýju við okkur og okkar fólk,
er þú sýndir okkur alltaf eftir að við
kynntumst þér. Mætti heimurinn eiga
marga þina lika, þá væri vel.
Guð gefi þér góða heimkomu á fund
ástvina þinna, sem á undan voru
islendingaþættir
farnir. Guð blessi þig og þökk fyrir
allt.
Ragnheiður og Ingunn.
t
Ein af þeim, sem horfið hafa sjónum
okkar nú i haust var Ólafia Magnús-
dóttir, lengi húsfreyja i Hænuvfk við
Patreksfjörð, en siðan til heimilis að
Kaplaskjólsvegi 56 — um 16 ára skeið.
Ólafia var fædd á Hnjóti i örlygs-
höfn 14. desember 1890. Voru foreldrar
hennar Magnús Árnason böndi á
Hnjóti og kona hans Sigriður Sigurðar-
dóttir, bæði vestfirzkra ætta og rómuð
fyrir dugnað og myndarskap. Þar i
foreldrahúsum ólst Ólafia upp.ásamt
stórum systkinahópi.og vandist strax
allri algengri vinnu, eins og þá var titt
og einnig flestum óhjákvæmileg nauð-
syn. Og vinna varð hennar hlutskipti
ævina út. Hún var bráðþroska og
kappsöm að hverju sem hún gekk og
yfirleitt svo vel virk, að orð fór af. En
auk þess að vera mörgum fremri til
verka, var hún vel gerð andlega og
naut til hlitar þeirrar litlu fræðslu,
sem hún átti kost á i æsku. Þetta varð
henni gott veganesti langa ævi og létti
henni lifsstarfið, en kjarkur og festa
ásamt góðri greind urðu henni sú
kjölfesta, sem nægði til að geta siglt
skipi sinu heilu i höfn.
Arið 1913 (23. marz) giftist Ólafia
Sigurbirni Guðjónssyni á Geitagili.og
varð sambúð þeirra bæði löng og far-
sæl — 58 ár. Bjuggu þau fyrstu 10 árin
á Geitagili i sambýli við foreldra
Sigurbjarnar, en 1923 fluttu þau að
Hænuvik og bjuggu þar i 33 ár, eða
þangað til þau fluttust til Reykjavikur
1956. En afkomendur þeirra búa enn I
Hænuvik og horfur á,að svo verði lengi
enn.
15