Íslendingaþættir Tímans - 01.03.1973, Blaðsíða 7

— Eina ferö fór hann meö mér suöur
yfir Breiöafjörö á þeim árum I heldur
lélegu og feröaveöri. Sá ég þá aö hann
var ekki búinn aö gleyma aö fást viö
segl og stjórn á opnum bátum, þótt
veriö heföi þá um árabil á stórum vél-
bátum og togurum, en ekki veröur
feröasaga okkar sögö hér. — En eyja-
liföi átti ekki lengur við þennan sjó-
vana mann, enda minna um aö vera á
þeim slóöum en þegar hann var aö
alast upp i Flatey. Hann hélt nú suöur
á land, til Keflavlkur eöa Reykjavikur
og stundaði sjóinn sem fyrr. bar giftist
hann aftur áriö 1944, Júliönu Gisla-
dóttur atgervis- og myndarkonu og
undi nú hag sinum vel. En hjónaband
þeirra varö skammvinnt. Júliana and-
aöist eftir fárra ára sambúö. Var þá
eins og sveöju heföi veriö brugöiö á
lifsþráö þessa hrausta og gervilega
manns, sem svo margt haföi reynt og
viö fátt brugöiö um dagana. Upp úr þvi
fór heilsu hans ört hnignandi. Sjósókn
gat hann ekki stundaö lengur né venju-
lega erfiöisvinnu á landi. Síöustu ævi-
árin varö hann aö dvelja á heilsu-
hælum og sjúkrahúsum, unz hann lézt
á sjúkrahúsinu I Keflavik 23. maí s.l.
Hún er svipminni breiðfirzka sveitin
hér á Suðurnesjum sföan Jóhannes féll
frá.
17/2.1973
B.Sk.
Arngrímur
Jónsson
Framhald af bls. 8.
mætti verða I lifsbaráttunni. Arngrim-
ur var næmur — og hann var viljafast-
ur. Mun þetta hvort tveggja hafa gert
hann að þeim röskleikamanni, sem
hann varð.
Arngrimur var orðinn 18 ára, er
hann hóf nám i framhaldsskóla. Lá
leiðin þá eðlilega að Núpi, en þar var
þá fyrir skólanum séra Eirikur J.
Eiriksson, hinn nafnkunni æskulýðs-
leiðtogi og öðlingur. Frá Núpi er haldið
til Akureyrar og gagnfræðaprófi, utan
skóla þó, lokið vorið 1946. Næsta vetur
kenndi Arngrlmur i Mosvallahreppi I
önundarfirði. Haustið 1947 lá svo
leiöin i Kennaraskólann. Hóf hann þá
nám i 3. bekk skólans. Hann var þá 21
árs að aldri og óvenjulega þroskaður
maður til sálar og likama. Get ég mér
þess til, að tiltölulega hörð llfsbarátta
hafi áttsinn þáttiþvi. Okkur, sem vor-
um þá að hefja nám I bekknum, og
höfðum sum verið i skólanum frá upp-
hafi 1. bekkjar, varö starsýnt á þennan
unga mann.
Okkur virtist hann geta verið
einn af kennurum skólans. Að þvi
studdi allt: fasið, málfæriö og likam-
legur þroski.
Fyrsti æfingatlminn I kennslu barna
rann upp. Vegna nálægðar I stafrófinu
vorum við Arngrimur i sama kennslu-
flokki. Arngrimi var sett fyrir að
kenna málfræði. Og það verö ég að
segja, að mér fannst kennslan leika I
höndum hans. Var engu likara en
þarna væri gamall og reyndur kennari
að verki. Hvorki fum né fálm, heldur
örugg tök. Þegar Arngrimur talaði til
barnanna, gerði hann það á vingjarn-
legan hátt, en þó með festu þess
manns, sem ætiö er viðbúinn að vera
kennari. Mér fannst, og öðrum bekkj-
arsystkinum Arngrims, að hann væri
þegar orðinnkennari. Veit ég reyndar,
að sú skólavist, er Arngrimur naut i
Kennaraskólanum um tveggja vetra
skeið, hefur orðið honum til mikils
gagns. bó held ég, að erfiðara nám
hefði hentað honum betur. Atti ég
stundum tal um það við Arngrim,
hvers vegna hann hefði ekki haldið
áfram til stúdentsprófs á Akureyri,
annar eins námsmaður og hann var.
Veit ég, að það hefði ekki orðið honum
ofviða. Hann átti alla andlega burði til
að stefna til hæstu mennta. En hann
varð kennari við unglingaskóla og
siðar skólastjóri. Þar var hans vett-
vangur til æviloka.
Kennaraprófi lukum við vorið 1949 —
28 að tölu, þar af tveir stúdentar, er
sátu aðeins i 4. bekk. Or þessum hópi
eru nú þrir horfnir: Steinþór Bjarni
Kristjánsson frá Ytri-Hjarðardal I
önundarfirði, er andaðist af
afleiðingum hörmulegs slyss á Breiða-
dalsheiöi i júni 1959, Jón Sigurðsson
cand. theol., er andaðist á Þingeyri
1966, og nú Arngrimurhinn 2. febrúar
1973. Allir þessir menn hurfu i blóma
lifsins. Arngrimur varð aðeins rúm-
lega 46 ára.
Við höfum hitzt á merkisafmælum,
skólasystkinin frá 1949. Siðast var það
vorið 1969, er við heldum upp á 20 ára
afmælið. Þá geröum viö okkur
nokkurn dagamun. Mig minnir, að
fimm hafi aðeins vantað í hópinn af
þeim, sem þá voru ofan moldar.
Arngrimur var hrókur alls fagnaðar.
Grunaði mig þá sizt, að hann yrði
næstur að kveðja þetta jarðlif. 1 kvæði,
sem ég setti saman fyrir þennan fund
okkar og sem sungið var nokkrum
sinnum, eru eftirfarandi ljóðlinur:
Ot I starf og stööu
stökk svo hver um leið,
og meö eftirvænting
eftir þessu beið.
Hélt, að hérna væri
hnossið mikla að fá.
— Dýra sólskinsdrauma
dreymdi okkur þá.
Einn fór kannski austur,
annar norðr i land.
Þá fór þriðji vestur,
þráði kennslustand.
Beið ei fjórði boða,
bæjarlöngun rik,
komst að góðum kjörum:
kenndi I Reykjavík.
Og siðasta erindi kvæðisins er á þessa
leið:
Nú skal staðar nema,
nóg er þetta ljóð,
Margt er geymt I minni,
myndar vænan sjóð,
sem við sífellt aukum.
— Signum andans full.
Eitt er vist og öruggt:
Aldrei ryðgar gull,
Arngrimur varð kennari á Núpi
strax að kennaraprófi loknu. Þar var
hann skammt frá heimahögum.
Kennari var hann frábær, og einkar
vel lét honum að kenna stærðfræði.
Var það hans óskagrein.Arngrlmur
varð snemma hægri hönd skólastjór-
ans, sira Eiriks J. Eiriksonar. Og
þegar hann lét af störfum á Núpi sem
skólastjóri, kom ekki annar en
Arngrimur til greina sem eftirmaður
hans. Segir það ekki sina sögu?
A s.l. hausti tók Arngrimur við
skólastjórastarfið við hinn nýja Fella-
skóla I Breiðholtshverfi i Reykjavik.
Þar með var hann kominn i tölu þeirra
skólastjóra, er stærstum menntastofn-
unum stjórna. En stutt varð sú saga —
allt of stutt. Þjóðin hefur misst, langt
um aldur fram, giftudrjúgan
forystumann og góðan dreng. En mest
hefur kona Arngrim, Þyri Jensdóttir,
svo og börnin tvö, misst. Þá má ekki
gleyma Svanbjörgu, móður Arngrims
sáluga og Hirti bróður hans. Votta ég
þeim einlæga samúð mina i sorg
þeirra. Megi sá, sem öllu ræður hjálpa
þeim á erfiðum stundum.
Skálholti, 12. febr. 1973.
Auöunn Bragi Sveinsson.
islendingaþættir
7