Íslendingaþættir Tímans - 04.10.1973, Blaðsíða 3

Helgi Rafn Magnússon
Fætldur 2B. október 1948.
Dáinn 4. septcmber 1973.
„Helgidáinn, horfinn sýnum, harm-
fregn berst a& eyrum minum”.
Það er vonlaust að ætla að lýsa i lin-
um loga þeim, sem hryggðin slær,
þegar maður heyrir slik tiðindi, að
ungur elskulegur maður, sem maður
þekkti jafnvel og ég þekkti Helga
heitinn og hans f jölskyldu, sé allt i einu
kallaður burtu, hér úr þessu lifi.
Helgi Rafn var sonur hjónanna Elin-
borgar Kristófersdóttur og Magnúsar
Snæbjörnssonar sjómanns.
Ég man vel þegar hann fæddist,
þessi elskulegi fallegi drengur. Man
gleði foreldranna, þá var vor i lofti, þó
það væri komið haust. Ég sá hann
dafna vel, i hópi tveggja annarra syst-
okkur nú enn dýrmætari, þegar við
höfum hana ekki lengur meðal okkar
hér. Hún var sérlega hugmyndarik,
þegar hún var að búa til allt mögulegt
fallegt á basarana okkar á vorin.og
reyndialltaf aðfinna út eitthvað nýtt.
Þó að hún væri fædd Húnvetningur,
varðhún svo mikill Skagfirðingur við
búsetu sina á Sauðárkróki, sem eigin-
kona séra Helga Konráðssonar, að
eftir að hún missti hann og flutti bú-
ferlum til Reykjavikur, taldi hún það
alveg sjálfsagt að skipa sér i sveit
okkar skagfirzkra kvenna hér, enda
margar félagskonur vinir hennar frá
Sauðárkróki.
Jóhanna var heilsteypt og hrein og
bein i öllum samskiptum við fólk og
sagði meiningu sina afdráttarlaust,
hún var einnig traustur og góður vinur
vina sinna og gerði sér ekki manna-
mun, enda vinahópurinn stór og úr öll-
um stéttum þjóðfélagsins.
Fátækieg orð segja venjulega ekki
nema litinn hluta af þvi, sem maður
vildi sagt hafa, og þetta er aðeins litil
kveðja og þakklæti fyrir góða
kynningu og vináttu frá okkur i
Kvennadeild Skagfirðingafélagsins.
Ég fyrir mitt leyti, trúi þvi statt og
stöðugt, að hún hafi átt góða heim-
komu til eiginmanns, frændfólks og
vina á ströndinni hinum megin. Ég bið
góðan guð að varðveita hana alla tið.
Að endingu vil ég votta dóttur,
tengdasyni, dóttursyni og aðstanden-
um öllum mina dýpstu samúð.
Guörún Þorvaldsdóttir.
islendingaþættir
kina sinna. Hann var óvenju ljúfur og
góður, hvers manns hugljúfi.
Maðurinn minn sálugi og Magnús,
faöir Helga Rafns, voru samstarfs-
menn, og kynntust fjölskyldurnar.
Komu þau oft á mitt heimili og ég með
min börn til þeirra. Það voru ófáar
yndisstundir, sem börnin okkar áttu
saman i leik, á fyrri árum.
Börnin min sakna nú vinar i stað,
þótt timinn hafi breytzt, þetta allt
orðið fullorðið fólk og þá dreifzt, eins
og gengur, og lifsins önn kallar fólk
burt frá barnaleikjum til sjálfs-
bjargarviðleitni. Við öll þökkum þér,
Helgi Rafn, fyrir allar góðar samveru-
stundir allt frá barnæsku og til þess
dags, sem þú varst kallaður héðan,
Meira að starfa guðs um geim. Það
sannaðist á þér að þeir^sem guðirnir
elska, deyja ungir. Megi almáttugur
guð leiða þig á landi lifenda.
Við ykkur, Eiinborg og Magnús, vil
ég segja þetta:
Ykkur var gefin stór gjöf, þegar þið
eignuðust Helga Rafn: þið hafið notið
þess að hafa hann hjá ykkur i nær 25
ár. Allar góðar gjafir eru okkur
gefnar, til að við kunnum að meta þær.
Þótt við verðum að missa svo dýr-
mætar gjafir sem ástvinir okkar eru,
erum við samt auðugri en að við
hefðum aldrei eignast slfka gjöf. Lifið
er okkur lánað, og fyrir það verðum
við að gjalda öll með dauðanum. Þið
hafið misst mikið, elskulegan son i
blóma lifsins. Guð styrki ykkur og
varðveiti, og systkinin Kristin og
Mariu, megi minningin um góðan son
og bróður lifa i hjörtum ykkar og bera
smyrsl á sárin. Hann verður ykkur
nálægur, með milda glaða brosið, sem
einkenndi hann og systur hans, hvenær
sem ég kom i heimsókn nú i seinni tið,
tií ykkar.
Foreldrum og systkinum Helga
Rafns sendum við öll okkar dýpstu
samúðarkveðjur og biðjum algóðan
guð að styrkja ykkur i þessari raun.
Fanney Gunnarsdóttir.
f
Sjáldan hafa mér fundizt hin spak-
legu orð „þeir sem guðirnir elska,
deyja ungir”,, hitta eins vel i mark og
þegar mér bárust til eyrna þau válegu
tiðindi að morgni 5. september s.l., að
vinur minn og fyrrverandi vinnu-
félagi, Helgi Magnússon Laugavegi 40
hér i borg, hefði farizt af slysförum
kvöldið áður, aðeins tæpra 25 ára
gamall. Þessi sorgarfregn kom mér
svo á óvart, að i fyrstu var sem ég
fylltist gremju i garð örlaganna fyrir
þeirra miskunnarleysi að nema á brott
frá okkur þennan geðþekka og góða
félaga svo a& segja að morgni ævi-
dagsins, einmitt þegar öll skilyröi
virtust skapa honum möguleika til að
leggja traustan grundvöll að framtið
sinni, sjálfum sér og öðrum til heilla
og hamingju. En ég gerði mér brátt
ljóst að dauðinn, þessi sistarfandi
sendiboði, er ekki vanur að ganga bón-
leiður til búðar, ef hann ber að dyrum
á annað borð. Hann kemur og tekur þá
sem honum þóknast, þegar þeirra timi
er kominn, og lætur sig einu gilda,
hvort hann rekur erindi sitt í kóngsríki
eða kotungsgarði, þvi frammi fyrir
honum erum við vist allir jafnir. Við
þessar kringumstæður rifjast upp
fyrir mér ljóð eftir Bólu-Hjálmar.
Minir vinir fara fjöld
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem eftir kannske i kvöld
meö klofinn hjálm og rofinn skjöld.
brynju slitna, sundraðsverð
og syndagjöld.
Það er ekki ætlunin með þessum lin-
um að fara að skrifa hér neina ævi-
minningu um Helga, enda fremur
ófróður um ætt hans og uppruna. En ég
get ekki stillt mig um að senda honum
nokkur kyeðjuorð fyrir frábærlega
3