Íslendingaþættir Tímans - 22.11.1975, Blaðsíða 8

Einar Guðnason
Hafnarfirði
Fæddur 18. mai 1908,
Páinn 19. september 1975.
„Af eilifðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort lif, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri ieiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.”
Einar Guðnason bifreiðastjóri hjá
Rafveitu Hafnarfjarðar er látinn.
Hann er fæddur i HafnaFfirði 18. maí
1908, sonur hjónanna Kristrúnar
Einarsdóttur og Guðna Benediktsson-
ar sjómanns, sem þar áttu heima.
Foreldrar Kristrúnar voru Jóhanna
örnólfsdóttir, ættuð af Vatnsleysu-
strönd og Einar Einarsson frá Þverá á
Slðu, en foreldrar Guðna þau Benedikt
Jóhannesson frá Breiðabólsstað i
Vesturhópi og Kristin Guðnadóttir.
önnur börn þeirra Kristrúnar og
Guðna voru Jóhanna Eina, sem látin
er fyrir nokkrum árum, hún var gift
Matthiasi Kjartanssyni i Kópavogi,
Benedikt, sem kvæntur er Þuriði Guð-
jónsdóttur búsettur i Hafnarfirði, og
Laufey, gift Þorsteini Eyjólfssyni i
Hafnarfirði. Þeir Einar og Benedikt
voru tviburar. Guðni, faðir Einars,
drukknaði árið 1912, er Geir fórst með
allri áhöfn. Stóð þá Kristrún ein uppi
með börnin sin 4 kornung, hið yngsta á
öðru ári. Það væri þess vert að rekja
hvernig hún lét hvergi bugast i þessu
mótlæti, en kom börnum sinum til
manns með mikilli prýði á þeim tim-
um, sem félagsleg aðstoð á okkar
mælikvarða var ekki fyrir hendi. Sú
saga verður þó eigi sögð hér. Krist-
rúnu bauðst að senda annan son sinn
til fósturs að Kaldárholti i Holtum og
varð það að ráði, að Einar fór þangað
og ólst þar upp á mannmörgu heimili
við venjuleg sveitastörf. 18 ára flyzt
hann svo til Hafnarfjarðar og næstu
árin stundaði hann ýmsa vinnu til sjós
og lands, togarasjómennsku, kaupa-
vinnu á sumrum og bifreiðaakstur.En
siðustu 30 ár ævi sinnar var hann bif-
reiðastjóri hjá Rafveitu Hafnarfjarð-
ar, og hygg ég að i hugum margra
Hafnfirðinga séu þeir Einar og raf-
veitubillinn ein af sterku og sjálfsögðu
8
myndunum úr bæjarlifinu. Einar var
samviskusamur starfsmaður, gekk
glaður til verks og bar þvi á siðustu
mánuðum, er heilsu hrakaði ugg i
brjósti um, að hann yrði að ljúka
starfsævi sinni fyrr en skyldi og una
við minni umsvif I framtiðinni. Honum
gafst það nú að falla frá mitt i dagsins
önn og hygg ég að þau málalok hafa
verið honum mjög að skapi.
Einar naut ekki skólamenntunar
umfram venjulega barnafræðslu
þeirra tima. Mun þó hugur hans hafa
staðið til frekara náms þótt aðstæður
leyfðu eigi, enda var hann bráðgreind-
ur. Hann bætti sér þetta upp eftir föng-
um með sjálfsmenntun, las feiknin öll
og átti sjálfur góðar bækur. Islend-
ingasögur gat hann vitnað i hvar sem
var og haft yfir heila kafla úr þeim af
munni fram. Einnig hafði hann mikið
yndiaf ljóðum lærði þau og var sjálfur
ágætlega hagmæltur, þótt hann færi
mjög dult með það.
Einar var ekki maður sundurgerðar
né prjáls og bar ekki tilfinningar sinar
á torg. öll sýndarmennska var honum
andstyggð. En hann var hinn ágætasti
félagi og gulltryggur vinum sinum.
Hann tók virkan þátt i starfi Bridgefé-
lags Hafnarfjarðar og Stangaveiðifé-
lags Hafnarfjarðar og veiðiskapur og
íerðalög voru hans helzta yndi, enda
var hann mikill náttúruunnandi. Fyrir
nokkrum árum vorum við ferðafélag-
ar norður Sprengisand og suður Kjöl.
Þessi ferð er ekki sist ógleymanleg
vegna samfylgdarinnar við Einar,
sem þekkti örnefni, staði og sögu hvers
áfanga og miðlaði okkur honum. Ég
minnist hans i tjaldstað við Seyðisá,
þar sem árnar Beljandi og'Þegjandi
falla hvor sinu megin og ég get enn
heyrt hann raula þar fyrir munni sér
vfsuna:
Langt til veggja heiðið hátt
hugann eggja bröttu sporin.
Hefði ég tveggja manna mátt
mundi ég leggjast út á vorin.
Einar giftist ekki og eignaðist ekki
börn. En seint verður metin til fulls sú
vinátta er hann sýndi sonum Laufeyj-
ar systur sinnar, en á heimili hennar
átti hann löngum athvarf. Siðar nutu
sonarbörn hennar þessarar sömu um-
hyggju. Það er margur vandinn stór i
barnshuganum, þótt hinum fullorðnu
þyki um hégóma að ræða. En alltaf
var hægt að leita til Einars frænda,
sem leysti eftir getu úr hverjum
vanda, hvort sem vantaði spýtu I
dúfnakofa eða hjójl undir bil. Marga
áramótabrennuna hljóð hann með
börnunum minum, er þau voru i
bernsku, sonum minum kenndi hann
að kasta fyrir silung og marga ferðina
fóru þau i bilnum hans Einars frænda
eða til að heimsækja hann. Aldrei
minnist ég þess að óþolinmæði gætti
hjá honum yfir öllu þeirra kvabbi og
öll þeirra vandamál voru einnig hans.
Fyrir alla vináttu hans við mig og
mina vil ég að leiðarlokum þakka.
,,Og allt það bezta er um þig verður
sagt I einni setning: Þú varst góður
maður.”
Ragnheiður Sveinbjörnsdóttir.
islendingaþættir