Íslendingaþættir Tímans - 20.03.1976, Blaðsíða 5

Hugur vor bindist þér, himneska mynd,
sem háfjallið ljómar, þess rót og þess tind,
sem oft lézt i fólksins framtiðarverki
eitt frækorn smátt eiga voldugan þátt.
Láttu vor frækorn lifna og dafna,
láttu þau vaxa og eining þeim safna.
Skapaðu úr klakanum læk og lind
og lifsflóð úr jökulsins serki.
Glæddu i brjóstunum bróðerni og sátt,
bræddu úr heiftinni kærleikans mátt.
Hreinsaðu landið með heilnæmum anda,
en horfðu i náðá allt kúgað og lágt.
Ljómaðu i hjörtunum ljóssins merki,
hjá landslýð, hjá valdsmanni og klerki.
bróðurog hollvin, andlegan leiðtoga og
föður, sem var stór þáttur i hamingju
þess, var með þvi i gleði þess og sorg,
bar birtu kærleika og trúar inn i lif
þess og sýndi þvi ávallt hlýju og mildi.
Hlýja og mildi, fegurð og birta ein-
kenndu öll prestsverk hans, sem hann
framkvæmdi smekklega og af
mikilli nærfærni og einlægu hjarta.
Hlýja og mildi, kærleikur, trú og von
voru sterkustu þættirnir i prédikunum
hansog öðrum ræðum. Vissulega voru
margir mælskari og meiri ræðumenn
en hann, en hann talaði i kirkjunni um
trú og von á tungu, sem hjörtun skildu.
Hann talaði frá hjarta til hjartna.
Hjörtu mannanna lásu mál hans og
skildu.
Séra Einar gaf jafnan mikið af sjálf-
um sér, sinni miklu þekkingu og trú og
sinu góða og hlýja hjarta. 1 návist hans
'e>ð öllum vel. Þar nutu menn ávallt
m>killar fræðslu og uppbyggingar,
uvort heldur var á heimili hans eða i
kirkju. Frá honum fóru menn fróðari
°g betri og hreinni i hjarta.
IV
Hegar ritað er um séra Einar
Huðnason látinn, þá er svo ótal margs
a& minnastog margt að þakka. Ég ber
H' hans meiri þakkarhug en flestra
annarra manna, sem ég hef kynnzt i
lifinu. Ég og við fermingarbörnin hans
minnumst hans með þakklæti sem
elskulegs fermingarföður, er lagði
biýja hönd sina á höfuð okkar við
altari kirkjunnar a fermingardaginn,
m*lti til okkar mildum og föðurlegum
orðum og hafði yfir ritningarorðin,
kem hann hafði valið, okkur til leið-
beiningar i lifinu. — Ég minnist hans
sem hins vinsæla, réttsýna og dreng-
ynda kennara, scm þótti vænt um
nemendur sina, var félagi þeirra og
v>nur, miðlaði þeim af sinum mikla
róðleik og sýndi þeim inn i menningu
°8 heim horfinna kynslóða.
^gminnistmeðmikilli þökk margra
an®gjustunda á heimili hans og sam-
siúrfs og samfunda við hann. Slikar
stundir voru ávallt bjartar og hlýjar
ngnaðarstundir.
% minnist séra Einars sem mikil-
®fs og mikilsmetins starfsbróður og
Clnnig Sem hins sivökula og fórnfúsa
Samstarfsmanns i skólanefnd Héraðs-
shólans i Keykholti. Ég minnist hans
sem hins elskulega og ágæta prófasts
ér i Borgarfirði. Prófastsstörfunum
i»eimdi hann af sömu ljúfmennskunni,
ýjunni og mildinni eins og öðrum
°rlum,sem honum voru falin i lifinu.
Hegar hann stjórnaöi sinum siðasta
'éraöslundi i Keykholtskirkju árið
'2. lauk hann setnihgarræðu sinni
nieð þessum orðum Einars Benedikts-
sonar;
íslendingaþættir
Þessi orð skáldsins voru eins og töl-
uð út úr hans eigin hjarta. Þau vildi
hann gera að sinum Wðum, sinni'bæn
og von. Hann vildi, að við mennirnir
mættum bindast hinni himnesku
mynd, Guði ljóssins og kærleikans. A
þessum fundi lét hann einnig 1 ljós þá
von, að það mætti hlýna um alla menn,
alla, sem vildu reyna að koma góðum
málum fram, þvi sem væri gott fyrir
lif og eilifð. Sjálfur vann hann og fórn-
aði i þágu hins góða og var ávallt hlýtt
um hann og bjart yfir honum.
Þegar séra Einar Guðnason flutti
sina kveðjuguðsþjónustu i Reykholts-
kirkju sunnudaginn 5. nóvember 1972,
þá man ég, að hann lagði út af og hafði
sem yfirskrift þessi orð Heilagrar ritn-
ingar: „Lofaður sé Guð, er eigi visaði
bæn minni á bug, né dró miskunn sina i
hlé við mig.” Með þessum orðum vildi
hann þakka Guði, sem hafði bænheyrt
hann og gefið honum mátt og miskunn
starfsárin mörgu og góðu i Reykholti.
Glaður og þakklátur horfði hann yfir
liðinn starfsdag, og vongóður beið
hann ævikvöldsins, fullviss um föður-
vernd Guðs.
V.
Séra Einar Guðnason andaðist i
Landspitalanum i Reykjavik að kvöldi
hins 14. janúar. Jarðarför hans fór
fram frá Reykholtskirkju laugardag-
inn 24. janúar að viðstöddu mjög miklu
fjölmenni, en daginn áður var kveðju-
athöfn i Dómkirkjunni i Reykjavik, og
var þar einnig mikið fjölmenni við-
statt.
Á útfarardegi hans var mikil kyrrð
og friður yfir Reykholti. Þrátt fyrir
kulda vetrar og snævi þakta jörð, þá
var lognið svo mikið, að islenzki fán-
inn, sem dreginn var i hálfa stöng á
liötinni við skólann, blakti ekki. Það
rikti blær djúprar alvöru og einlægs
saknaðar yfir kveðjustundinni, þegar
þessi góði maður og göfugmenni var
lagður til hinztu hvildar. Mér komu i
hug orð skáldsins um annan vinsælan
prest og prófast i Reykholti:
Drúpir nú i raunum
Reykholtsdalur
orpinn fönnum
yfir öðlings liki.
Svifur svartblár
og sorgarþrunginn
heljarbakkinn
yfir hvitri storð.
Grætur þar hver góður
göfugmennis
brostið i brjósti
bróður hjarta.
Syrgir söfnuður,
syrgir hérað,
harmar ættjörð
einn af óskmögum. ,
Séra Einar Guðnason var vissulega
einn af óskmögum fslands, en fyrst og
fremst var hann óskmögur Reykholts
og Borgarfjarðar. Að Reykholti kom
hann ungur. Þar vildi hann una ævi
sinnar daga . Og þar vann hann allt sitt
merka og góða lifsstarf. Hann þjónaði
Reykholti lengur en nokkur annar
prestur siðast liðin þrjú hundruð ár, og
alit frá siðaskiptum munu aðeins tveir
prestar hafa setið staðinn lengur en
hann. t Reykholti þjónaði hann þeim
tveimur þáttum, sem áttu sterkust
itök i lifi hans. Það voru trúin og sag-
an. í hans huga voru trúin og sagan
tvær systur, tvær mikilvægustu
greinarnar i lifi mannkyns. Hann var
tvimælalaust einn af sögufróðustu
mönnum þessa lands. Og það var
ómetanlegt fyrir sögustaðinn Reykholt
að eiga slikum sagnfræðingi á að
skipa.
Séra Einars Guðnasonar mun verða
minnzt i sögu Reykholts sem þess
manns, er átti sinn mikla og
blessunarrika þátt i þvi að hefja stað-
inn upp sem mennta- og skólasetur.
Það verður naumast um það deilt,
hversu mikil gæfa það var Héraðs-
skólanum i Reykholti, að séra Einar
og hans ágæta, vel menntaða og glæsi-
5