Íslendingaþættir Tímans - 20.03.1976, Blaðsíða 6

Sigurður Hannesson
bóndi Ármúla
Sigurður á Arrnúla er látinn. Þessi
fregn barst okkur annan dag á nýbyrj-
uðu ári 1976, en hann hafði orðið bráð-
kvaddur á heirnili sinu að kvöldi hins
fyrsta nýársdags.
Mann setti hljóðan, — Eyða er korn-
in i byggðina, tórnleikinn gagntekur
hugann — er þetta rétt. Var þetta þá
siöasta handtakið er við kvöddurnst
siðast, — siðasti blærinn af hressandi
ilrni þeirrar alúðar sern ávallt rikti á
heirnili þessa rnanns, var þaö i surnar,
vor eða haust, sern siðast var i höndina
tekið á þessurn eða hinurn, rneð jafn-
rniklurn fögnuði urn að eiga von á að
gera það aftur? — Nei, en það verður
lega kona skyldi fórna miklum hluta
starfsævi sinnar i þágu skólans á
mótunar-og þroskaskeiði hans. Menn-
ingar-, uppeldis- og sáningarstarf
þeirra var hamingja skólans,
hamingja Reykholts, hamingja
byggðarinnar, sem þau þjónuðu, elsk-
uðu og unnu. Þau störf verða aldrei of
metin né full þökkuð.
Og við leiðarlokin, þegar séra Einar
er af heimi horfinn, þá er lofgjörðin og
þökkin efst i huga, þökkin til Guðs,
sem gaf hann og eigi visaði bæn hans á
bug, né dró miskunn sina i hlé við
hann. Við vinir hans og samferðamenn
þökkum algóðum Guði fyrir göfug-
mennið, hollvininn með hlýja hjartað
og milda svipinn, drottins þjóninn og
mannvininn góða, trausta og sanna. —
Mynd hans og minning varpa eilifðar-
birtu Guðs inn á veg ástvina hans og
vina og visar þeim á himinleið. —
Jón E. Einarsson, Saurbæ.
f
Þegar bekkjarbróöir minn, vigslu-
bróðir og sambýlisfélagi á námsárum
hefur flutzt frá okkur, þá er nærri
höggvið. Vinur minn var hann yfir 50
ár og bar þar aldrei skugga á. Þess
vegna koma myndir fram i hugann frá
gömlum áratugum, þegar fátæktin var
6
ekki gert oftar, rninningin ein urn sið-
ustu kveðjuna, siðasta handtakið og
urn öll þau löngu rnargbreytilegu
kynni verða nú að duga. Hér er við
engan að sakast — þetta er lögrnál alls
lifs.
Sigurður á Arrnúla var fæddur I
Skálavlk 27. septernber 1909, — en
fluttist rneð foreldrurn sinurn, —
Hannesi Gislasyni og Guðrúnu Sigurð-
ardóttur á hálflenduna i Arrnúla þá er
héraðslæknirinn okkar og tónskáldið,
Sigvaldi Kaldalóns bjó þar, — en for-
eldrar Sigurðar keyptu svo allan Ar-
rnúlann, er þau læknishjónin fluttust
þaðan. Þar ólst Sigurður upp á rnann-
mikil ,,en móðurinn þó og kraftar voru
nógir”, heimurinn bjartur og morgun-
roði hvert sem litið var. Við urðum að
tem ja okkur sparnað og fórum vel með
þá fáu aura, sem við höfðum unnið
okkur inn.
Þá voru engir styrkir. Námsmenn
urðu að treysta sem mest á sig sjálfa
og á sumarvinnu sina. Þá voru náms-
menn tengdari atvinnulifinu, sem
varð þeim og þjóðinni til ómetanlegs
góðs. Þeir urðu vinnusamir, duglegir,
þvi þörfin kallaði. Þeir fóru vel með fé
sitt. Foreldrar og ættfólk stóð betur
saman að styrkja syni si'na og dætur
eða ættingja. Astvinir og skyldfólk,
sem viðáttum báðir hjálpaði þó okkur
mest af litlum efnum og jafnvel i
hreinustu fátækt. Margir námsmenn
háðu þó erfiðari baráttu en við.
Þegar við vorum langt komnir með
námið, urðum við óvenjulega bjart-
sýnir og skrifuðum upp á vixla hvor
hjá öðrum. Það voru tólf hundruð
krónu vixlar. Báðir fengum við sama
svarið hjá bankastjóranum: „Það
þýðir ekki að bjóða mér svona mann i
ábyrgð fyrir miklu fé.” Þar með var
þetta ævintýri búið. Þeir voru með
sinu lagi bankastjórarnir, eins og
stendur i sálmabókinni.
Einar hafði brjóstvit gott og átti þvi
auðvelt með að samlagast tilfinning-
um og samfélagsháttum manna. Þetta
varpaði birtu á allt lifsstarf hans.
rnörgu rnyndarheirnili rneð táprniklurn
bræðrurn sinurn þrernur, og einnig
voru öll sarnskipti við Kaldalónsbörn
náin og sterk, — og var sern þetta væri
eitt heirnili I uppeldissögu þessara
barna, enda trausturn böndurn ofin öll
tryggð þeirra siðan, hvoru til annars.
Það þarf ekki að tiunda, að öll venju-
leg störf lögðust til handa þessurn
dreng i uppvexti sinurn sern allra ann-
arra á þessurn tirna, er hann ólst upp,
enda lærðist þá engurn að liggja utan-
garðs þeirn áföngurn, sern úr þurfti að
leysa til frarnfærslu hins daglega lifs.
Þá var að eftir farskólaveru hans
heirna i sveit sinni, — lagði hann land
Fróðleiksmaður var hann mikill, en
það var ættararfur. Hann var tryggur,
traustur, góðviljaður og skilningsrik-
ur. Hann átti hjartagæði, umburðar-
lyndi og fyrirgefningarhug. Að standa
við hlið hans var sama tilfinning og að
vera við jarðfast gróið bjarg, þar sem
maður fær yl og hlé i mótblæstri lifs-
ins.
Sira Einar var næst herra Biskupin-
um að atkvæðatölu i biskupskosning-
um.
Eftir vigslu okkar i Dómkirkjunni
skildust leiðir. En aðeins þennan
stutta tima, eftir að við hættum báðir
þjónustu, gátum við hitzt öðru hvoru
og rabbað saman. En allan starfstima
okkar vorum við sitt i hvorum lands-
hluta. Sira Einar fékk mörg og fögur
eftirmæli frá sóknarbörnum og vinum,
þvi li'fsbraut hans var björt og bein
alla tið.
Hann var mikill lánsmaður og lifs-
þráðurinn fór vel i höndum hans. bæði
i opinberu lifi og i heimilislifi, en þar
eignaöist hann ágætan lifsförunaut,
þar sem frú Anna Bjarnadóttir er. Hún
var hans prýði og styrkur. Flyt ég
henni og börnunum og skylduliði öllu
hjartans samúðarkveðjur okkar hjón-
anna.
Blessuð sé minning mins
tryggðavinar.
Jón Thorarensen.
íslendingaþættir