Íslendingaþættir Tímans - 20.03.1976, Blaðsíða 10

Sigríður Sigurðardóttir
Sólheimatungu
Fagurt er i Sólheimatungu i Borgar-
firði á kyrru sumarkveldi, Norðuráin
liðast spegilslétt og lygn milli viðáttu-
mikilla, grösugra valllendisbakka,
mjúkar linur landslags og býlin þekku
blasa við sjónum — og i fjarska fjalla-
hringurinn, tiginn og fagur.
A þessum indæla stað, með sliku
umhverfi, skipaði frú Sigriður
Sigurðardóttir, húsmóöursessinn um
áratugi.
Hún var fædd 26. janúar 1892, dóttir
hjónanna Sigurðar Magnússonar og
Guðrúnar Tómasdóttur, en lengst
bjuggu á Stóra-Fjalli i Borgarhreppi
og ólst þar upp.
Sigriður var við húsmæðranám i
Danmörku og einnig lærði hún fata-
saum i Reykjavik. Vann hún við
saumaskap um nokkurra ára skeið frá
heimili sinu á Stóra Fjalli og i
Reykjavik.
Arið 1926 giftist Sigriður Tómasi
Jónassyni óðalsbonda i Sólheima-
tungu. Varð þeim fjögurra barna
auðið, sem öll eru á lifi — myndarlegt
og vel gefið fólk.
Sólheimatunga er i röð fremstu býla
i hinu ágæta Borgarfjarðarhéraði,
grösugar engjar og viðlendar og nú á
siðari árum ræktun mikil og gagnsöm.
Búskapur i stórum stil hefur ávallt
verið rekinn i Sólheimatungu og fyrr á
árum var þar jafnan margt fólk i
heimili. Ljóst má þvi vera, að á hús-
móðurinni hlutu að hvila mörg störf og
margvisleg, en fullyrða má, að Sig-
riður innti þau af hendi með miklum
ágætum — af alúð og umhyggjusemi
fyrir mönnum og máileysingjum.
Ég veit, að lofsyrði voru Sigriði litt
að skapi. Hún vildi vera ein en ekki
sýnast. Hún var kona myndarleg
mjög og hlaut athygii að vekja og
vissulega var hún um margt einstök.
1'rygglyndi hennar og vinfesta var
sem bjarg. Fyrir það þökkum við
hjónin hjartanlega nú við leiðarlok.
Mönnum finnst oft ei mikið til um
hin kyrrlátu störf. Yfirstandandi hrað-
stig öldin virðist tiðum ei meta þau að
verðleikum. Þess er ei gætt sem
skyldi, að undirstraumur þeirra er
gjarnan mannlifsins legursta fyrir-
I
10
bæri — hinn hljóði fórnandi máttur
kærleikans.
Sigriður i Sólheimatungu var stærst
þar sem oftlitt bar á — i fórnfúsu kyrr-
látu störfunum. Ennfremur i staðföstu
trygglyndinu og kærleika til þeirra, er
hjarta hennar stóðu næstir.
Sigriður andaðist aðfaranótt 13.
nóvember i Elli- og hjúkrunarheim-
ilinu Grund, þar sem hún dvaldi tvö
siðustu árin i skjóli mágs sins, Karls
Sig. Jónassonar læknis.
Útförin var gerð frá Dómkirkjunni
19. nóvember og i Stafholtskirkjugarði
er jarðnesku dufti hennar búinn
staður. Blessuð og þökkuð sé
minning hennar.
Bergur Björnsson.
f
Hinn 13. nóvember sl. andaöist hér i
Reykjavik Sigriður Sigurðardóttir
húsfreyja frá Sólheimatungu, Staf-
holtstungum, Mýrasýslu. Hún var
fædd 26. janúar 1892 að Ketilsstöðum,
Hörðudal, Dalasýslu, dóttir Sigurðar
Magnússonar og Guörúnar Tómas-
dóttur, er bjuggu þar þá. Er Sigriður
var tveggja ára gömui, fluttu foreldr-
ar hennar búferlurp að Svignaskarði,
Borgarhreppi, Mýrasýslu og bjuggu
þar i nokkur ár. Um aldamótin fluttu
þau enn, og þá á eignarjörð sina,
Stórafjall i sömu sveit, og þar bjuggu
þau, meðan þau stunduðu búskap.
Þeim Siguröi og Guðrúnu varð fjög-
urra barna auðið, tvö hin elstu, Einar
og Sigriður fæddust að Ketilsstöðum,
en hin tvö, Magnús og Guðrún, að
Svignaskarði.
Sigriður ólst upp hjá foreldrum sin-
um við öll venjuleg sveitastörf þeirra
tima,þar sem mannshöndin vann flest
þau verk, sem vinna þurfti. Byrjuöu
börnin strax að vinna og orkan leyfði
og lá þá enginn á liði sinu, þvi störfin
voru þess eðlis, að allir urðu að leggja
fram krafta sina, meðan þeir entust.
Skólamenntun á okkar mælikvarða
var naumenfastmótaðar siðavenjur og
lifandi tengsl við okkar forna arf
reyndist hinum uppvaxandi systkina-
hópi drjúgt veganesti. Foreldrar Sig-
riðar þó einkum Guðrún móðir hennar,
höfðu yndi af bóklestri og keyptu bæk-
ur eftir þvi, sem efni og ástæður
leyfðu. Var allgóður bókakostur á
heimilinu er stundir liðu fram, og
sennilega allmiklu meiri, en tíðkaöist
almennt á sveitaheimilum um þær
mundir. Skipuðu fornbókmenntir okk-
ar þar öndvegi, en voru ekki stofu-
prýði, heldur voru lesnar, lærðar og
ræddar af lifandi áhuga.
Þegar systkinahópurinn á
Stóra-fjalli komst á fullorðinsárin,
losnaði um böndin sem bundu þau viö
æskuheimilið. Leituðu þau Magnús og
Guðrún sér starfa i Reykjavik og sett-
ust þar aö en Einar hóf búskap á jörð-
inni. Sigriður stundaöi þá ýms störf,
bæði i heimasveit sinni og annars stað-
ar. M.a. sigldi hún til Danmerkur og
dvaldi þar við nám.
Arið 1926 urðu þáttaskil f lifi hennar,
en það ár giftist hún Tdmasi Jónas-
syni, bónda i Sólheimatungu. Sól-
heimatunga er ein af kostamestu bú-
jörðum i Borgarfirði og á þeim tima
var þar þvi jafnan margt vandalaust
vinnufólk áriö um kring, en fjölgaði
mjög yfir heyskapartimann. Munu þá
oft hafa verið um eða yfir 20 manns
starfandi á heimilinu. Það
hefur áreiðanlega veriö vandaverk
íslendingaþættir