Íslendingaþættir Tímans - 20.03.1976, Blaðsíða 13
þeirra i Hrútafirði. Þau hjón voru
ákaflega vel kynnt og þeim var ein-
staklega lagið að laða að sér fólk. Það
var oft gestkvæmt á heimili þeirra og
glatt á hjalla. Þeim var það báðum
eðlilegt og lagiö að skapa i kringum sig
léttan og hugljúfan blæ. Þau bjuggu á
þessum árum við fremur þröng húsa-
kynni en gestir þeirra fundu aldrei til
þess. Hjá þeim var gestrisni i háveg-
um höfð eins og bezt gerist, heimili og
viðmót hlýtt og bjart. Ekki er óliklegt
að vinnudagur húsmóðurinnar hafi oft
af þessum sökum orðið nokkuð langur.
Eins og áður er getið fluttu þau hjón
i Kópavogskaupstað árið 1954. Böövar
gerist strax starfsmaður bæjarins og
hefur verið það siðan. Efnahagur
þeirra batnaöi mjög við þessa breyt-
ingu og má segja að þau hafi haft það
gott og liðið á allan hátt vel á Hliðar-
vegi 7 og var það margt fleira en bætt-
ur efnahagur sé'm studdi að þvi. Börn
þeirra þrjú bjuggu þarna lika og lengst
af i næsta nágrenni. Það var þvi stutt
að fara til eftirlits og umhyggju vegna
barnabarna og mun amman hafa átt
mörg sporin i þeim erindum.
Eftir að barnabörnin komust á legg
varð þeim tiðförult til ömmu sinnar og
virtist hún una þvi bezt að hafa þau
sem flest í kringum sig.
Stuttu eftir að þau fluttu i Kópavog-
inn fór Lóa að vinna við Kópavogshæl-
ið og vann þar um 6 ára skeið. Þaðátti
mjög vel við Lóu að umgangast þessi
stóru börn og það snart hana djúpt
hvað þetta fólk var umkomulaust og
hjálparvana. Hún veitti þvi alla þá
nærgætni og umhyggjusemi er i henn-
ar valdi stóð.
Ég heyrði hana oft tala um vistfólkið
þarna, enda á ég þar stúlku sem einu
sinni var litil þó að nú sé hún oröin full-
oriíin að árum til en á annan hátt verð-
ur þetta fólk aldrei fulloröiö. Það sýnir
kannski bezt árangursrikt starf henn-
ar þarna á hælinu að sjá hve vistfólkið
fagnaði henni innilega er það sá hana
og það löngu eftir að hún hætti að
starfa þar.
Þau hjón Böðvar og Lóa eignuðust
þrjú börn, Emiliu gifta Garðari Sig-
fússyni lögregluþjóni, Magnúsinu gifta
Sigurgarðari Sturlusyni starfsmanni
hjá Loftorku s/f. og Sigurjón strætis-
vagnastjóra kvæntan Ólöfu Helgadótt-
ur.
Lóa bjó manni sinum og börnum gott
heimili þar sem rikti glaðværð og
góður heimilisandi. Þar var allajafnan
snyrtilegt og hreinlegt enda voru þau
hjón samhent i þvi að liða enga óreiöu i
kringum sig.
Það var Lóu mikið áfall er Gisli
bróðir hennar missti heiisuna og varð
að dvelja langdvölum á sjúkrahúsi við
erfiða sjúkdómslegu. Þau hjón voru
islendingaþættir
Sextugur:
Jónas Tryggvason
Þann 21. febrúar s.l. var stórum
áfanga náð i tónlistarmálum Húnvetn-
inga með vigslu hins nýja ,,konsert-
flygils”, er afhentur var félagsheimil-
inu á Blönduósi, að gjöf frá héraðsbú-
um, með tónleikum.
En þessa er getið hér, vegna þess að
enginn einn maður átti meiri þátt i þvi,
að útvega og gangast fyrir fjársöfnun
til kaupa á þessu dýra hljóðfæri en
Jónas Tryggvason á Blönduósi, en
hann varð sextugur þann 9. febrúar s.l.
Jónas er Húnvetningur langt fram i
ættir. Fæddur i Finnstungu i Bólstað-
arhliðarhreppi árið 1916. Hann flutti til
Blönduóss haustið 1959, þar sem hann
byggði húsið Húnabraut 26 og vinnur
hann þar að iðn sinni húsgagnabólstr-
un ásamt húsgangaverzlun.
Hann heíur um langan aldur látið að
sér kveða i sönglifi hér i Húnaþingi,
allt frá unglingsárunum er hann tók að
syngja með karlakór Bólstaðarhliðar-
hrepps. Siðar varð hann söngstjóri
kórsins um skeið. En siðan Jónas flutti
til Blönduóss, hefir hann jafnan æft og
spilað undir söng karlakóra, barna-
kóra, auk einsöngvara, sem hér hafa
komið fram. Auk þessa hefir hann
stjórnað söng við hin ýmsu tækifæri.
Undanfarin ár hefir hann annazt org-
anistastarf við guðsþjónustur á Hér-
aðshælinu á Blönduósi.
Jónas var einn af stofnendum Tón-
listarfélags A-IIúnvetninga, cr stofnað
var árið 1970 og hefur setið i stjorn fé-
lagsins frá stofnun þess. Er hann nú-
verandi formaður félagsins.
Aldrei hefir verið talað um þóknun
fyrir þá miklu vinnu er Jónas hefir
innt af hendi við hin margháttuðu
söngstörf. Standa þvi Húnvetningar i
mikilli þakkarskuld við þennan list-
ræna hæfileikamann.
mjög samhent i þvi að létta honum
stundirnar þar eftir þvi sem i þeirra
valdi stóð. Margar urðu ferðirnar i
þessu skyni.
Lif þessarar látnu vinkonu minnar
snérist fyrst og fremst um heimilið
börnin og barnabörnin. Það var henn-
ar heimur. Tómstundir sinar notaði
hún til lesturs góðra bóka. Hún var að
eölisfari heimakær og gerði litið að þvi
að fara frá heimilinu jafnvel þó að
ástæður leyfðu. Hún gerði litlar kröfur
sjálfri sér til handa og i raun og veru
var það þannig að hún var allt sitt lif
meira og minna að fórna sér fyrir
Auk hinna miklu tónlistarhæfileika,
er Jónas ágætlega skáldmæltur og
hafa ljóð hans m.a. birzt i bókinni
„Húnvetningaljóð.” Frá honum kom
ogljóðabókin „Harpan min i hylnum”,
árið 1950.
Á heimili Jónasar og konu hans Þor-
bjargar Bergþórsdóttur kennara, rikir
jafnan mikil rausn og menningarandi.
Ég veit, að Húnvetningar þakka Jón-
asi Tryggvasyni fyrir margháttuö
brautrýðjandastörf á sviði tónlistar og
félagsmála i héraðinu um leið og þeir
árna honum heilla og blessunar á
þessum timamótum i lifi hans.
Árni Sigurðsson
aðra. Hennar helzta áhugamál var að
veita birtu og gleði inn i lif annarra og
framkalla bros á barnsvör. Meðal
annars vegna þessara eiginleika var
lifsbraut hennar rósum stráð.
Ég tel mér það til ávinnings að hafa
haft aðstöðu til þess að fylgjast nokkuð
náið með lifsferli hinnar látnu. Um
hana á ég bjartar minningar. Ég vænti
þess að nú við vistaskiptin muni eigin-
maður hennar, börn og barnabörn og
aðrir aðstandendur orna sér við eld
minninganna. Þar hlýtur að vera af
miklu að taka.
Jón Kristjánsson.
13