Íslendingaþættir Tímans - 24.04.1976, Blaðsíða 8

Kristín Gnðfinnsdóttir
Þann 27. des. sl. lézt i Borgarspital-
anum i Reykjavik Kristín Guöfinns-
dóttir frá Laugabóli viö tsafjaröar-
djúp. Hún var fædd þar vestra, 12. júli
1893, ein af sex börnum hjónanna
Eggertinu Benjaminsdóttur og Guö-
finns Kárasonar, og ólst þar upp fyrstu
æviárin unzhún fluttist meö foreldrum
sinum til Bolungarvikur upp úr alda-
mótum og siöan alfariö til Reykja-
vikur 1920. Hér starfaöi hún siöan um
áratugi, allt fram á elliár, lengstaf
sem iðnverkakona i Málningarverk-
smiðjunni Hörpu, eöa i nærfellt þrjátiu
ár á sama vinnustað og kom aldrei
minútu of seint. Um slikt munu fá
dæmi meðal yngri kynslóöa i landinu,
sama i hvaða starfstétt það er, en ber
þess vitni að hún hafi veriö alin upp viö
iðni og samvizkusemi, sem reyndar
voru eöliskostir hennar f vöggugjöf.
Segja má, aö lifshlaup hennar hafi
ekki verið ýkja viðburöarrikt'; hún
dvaldist á fáum stöðum, var ein hinna
hljóðlátu og starfandi kvenna i
landinu. Roskin að aldri giftist hún
Agústi Jónssyni skósmið, árið 1944, og
Sauðárkróki
F. 16.9. 1886
D. 6.3. 1976.
Hann var eins og annar pabbi minn,
allar stundir hlýr og trausti væddur.
Spozkur oft hann spýtti i vaskinn sinn,
án sparidúka var hann samt full-
klæddur.
,,Nú, ert þú komin, elsku stelpan
min?”
Jafnt ung sem gömul kenndi ég þessa
hlýju
og fögnuöurinn fyllti huga minn,
ég fann ég mátti koma brátt að nýju.
Fjölskyggn augu fróöleik margan sjá
og fagmannshöndin list og sköpun
sanna.
áttu þau fallegt heimili, en sambúð
þeirra varö skammvinn, þvi Agúst lézt
aðeins tveim árum siðar. Henni varð
ekki afkomenda auðið.
Mér mun liða seint úr minni þegar
ég sá Kristinu fyrst. Það var á
Hann er og var og verður okkur hjá,
sem vermireitsins trú á hæfni manna.
Þeir hverfa ört af yrirborði lands,
sem æsku mina glæddu lifi og speki.
An kvaða reyndu að koma’enni til
manns.
— Þeim kennist ei, þótt botninn
stundum leki.
En frækorn margt er falið lengi i
jörð
unz fær það vökvan hlýrra
gróðrarstrauma.
Þó aldrei verði aö öllu fyllt i
skörð,
mun erfðafestan vinda sina tauma.
Guðrún B. Helgadóttir
Austurhlið.
sólbjörtum degi iágústmánuði 1931, ég
var sjö ára gamall. Daginn eftir af-
mælið mitt, I júli, hafði ég slysazt til að
hlaupa fyrir reiðhjól og fótbrotnað, ég
varð að liggja i mánuð. — Sá timi
fannst mér þeim mun lengur að liða
sem veður var dag hvern unaðsfagurt,
sólskin, hlýja og logn, og allt stóð i
blóma. Ég var bundinn við rúmið mitt,
fóturinn i spelkum, en dyrnar voru
látnar standa opnar út i garðinn svo ég
fengi dálitinn keim af sumarbliðunni.
Ég heyrði I fjarska raddir jafnaldra
minna sem gátu leikið sér.
Allt i einu stendur þessi ókunna kona
á stofugólfinu einn dag, klædd siðri
kápu með belti, öðrum fremur hávaxin
og bein, brosir til min ástúðlega og
gengur að rúminu þar sem ég lá. Hún
var komin að færa mér stóran poka
fullan af berjum, og i hinni hendinni
var hún með annan poka þar sem var
eitthvað annað gott sem kunni að
gleðja litinn dreng sem lá veikur.
Þessu gleymi ég aldrei.
Fyrstu kynni min af Kristinu voru
dæmigerð um það, sem ég vissi enn
betur þegar lengra leið, að hún var
fjölskyldu minni allri. Ég vissi þó
ekki fyrr en áratugum siöar, að
einmitt á þessum árum kreppu, at-
vinnuleysis og sjúkdóma i fjölskyld-
unni, að þá var það Kristin Guöfinns-
dóttir sem átti sinn þátt i að halda lifi i
mér og minum. Aldrei minntist hún á
það sjálf, slikt hefði verið óhugsandi,
ogaldreireyndist ég maður til að sýna
henni þakklæti mitt i nokkru, eins og
vert hefði verið. Þakklætið er engu aö
siður fyrir hendi, þó að seint sé.
Kristin var i fjölskyldunni alla tiö
eins og eitthvað traust og öruggt,
tryggðum bundið og allt aö þvi ófor-
gengilegt; það vissu allir að þar gat
ekkert fengið neinu umbreytt nema
dauðinn. A hverri stund þegar fagnað
var, þá fagnaði hún innilegast allra.
Aratugum saman hefur hún veriö, svo
dæmi sé nefnt, ómissandi þáttur i jóla-
haldi á heimili föður mins. Slik kona
markar þau spor og setur þann svip,
að manni hættir til að gera ráð fyrir
henni sem óumbreytanlegri stað-
reynd, óháðri miskunnarleysi timans.
A siðastliðnum jólum var þó skipt um ;
þá var hún ekki nærri, heldur beið þess
ein Isjúkrastofu sinni sem okkur öllum
er búiö. Á þriöja degi jóla var ævi
hennar öll.
1 huga minum stendur Kristin Guð-
finnsdóttir sem dæmigerð kona af
þeim skóla þar sem dugnaður, heiðar-
leiki, skyldurækni, góðvilji og tryggð
skipta öllu máli. Slikrar konu er hollt
og gott aö minnast. Við andlát hennar
er i huga minum ofar öllu innilegt
þakklæti.
Elias Mar
Ingimundur Bjarnason
8
islendingaþættir