Íslendingaþættir Tímans - 24.04.1976, Qupperneq 12

Hallgrímur Jakobsson
söngkennari
Sem gamall kunningi Hallgrims sál-
uga vil ég minnast hans með nokkrum
orðum. Kynni okkar hófust haustið
1950, er ég æfði söng i kór undir hans
stjórn fyrir fyrsta landsmót islenzkra
esperantista. Við æfðum i söngsal
Austurbæjarskólans. Við þennan skóla
var Hallgrimur söngkennari i 30 ár,
eða frá haustinu 1945.
Við sungum eingöngu á esperanto,
Fæddur 24. júli 1909
Dáinn 20. febr. 1976.
Þakkir eru mér efst i huga, þegar ég
minnist mágs mins, Þorsteins bónda á
Daðastöðum ,sem núhefurlokið göngu
sinni hér hjá okkur. Hann var kvæntur
Ólfnu systur minni, er lifir mann sinn.
Vegamót — þau liggja svo viða.
Þessi eru ein, er Þorsteinn hefur nú
fariö, og þau stærstu. En vegamótin
heim að Daðastöðum eru mér einkar
kær. Strax viöfyrstu kynni þótti okkur
tengdafólkinu vænt um Þorstein.
Þegar við komum vestan af fjörðum
til að heimsækja þau hjónin, og þær
urðu ófaar ferðirnar norður til þeirra,
voru þau ávallt á vegamótunum til aö
taka á móti okkur, Þorsteinn og fjöl-
skylda hans. Er heim var haldið, var
aftur skilið við vegamótin. Þá var oft
söknuður i huga, en tilhugsunin um
næstu endurfundi vó það upp.
Þorsteinn var einn af þessum hóg-
væru mönnum, mjög góðum gáfuin
gæddur, vfðlesinn ogfróður, höfðingi i
lundogdrengur góður. Hlýtt var hand-
tak hans og traust, svo og öll fram-
koma hans. Mjög var gestkvæmt á
Daðastöðum, og var sem þeim hjónum
báðum væri mest ánægja að sjá sem
ílest fólk i kringum sig. Held ég að
þeim hafi báðum verið hin islenzka
gestrisni i blóð borin, þvi oft heiur
12
m.a. Mi rajdis sola je vesper’ en tre
dezerta stepo.undir laginu Ég reið um
sumaraftan einn og Morgau mi sur
fremda voj’ við lagið Syngdu meðan
sólin skin. Mér fannst Hallgrimur á-
kaflega lifandi söngstjóri. Hann hafði
einnig mikinn áhuga á framgangi al-
þjóðamálsins esperanto. Við, sem
sungum i kórnum, vorum eitthvað um
tiu að tölu. Meðal þeirra má nefna
mikið verið að gera á svo stóru
heimili.
Mér finnst það táknrænt, að þegar
ég lit til baka, finnst mér alltaf hafa
verið sólskin þann tima, er við dvöld-
um á Daðastöðum, en trúlega hefur
verið jafn bjart yfir rigningardögun-
um inni á heimili þeirra hjóna, sem
var f senn myndarlegt og hlýlegt.
Börnokkar hjónanna og einnig börn
Kristinar systur minnar, voru um
langan eða skamman tima i sumar-
dvöl að Daðastöðufn. Var það ómetan-
iegt fyrir þau, miklu meira en orð fá
lýst. Það er svo margt, sem ber að
þakka.
Fagurt er i Þingeyjarsýslum. Á
Daðastöðum ól Þorsteinn allan aldur
sinn. Sveitinni sinni unni hann, og
hvergi hefði hann fremur kosið að
ljúka sinum vinnudegi en einmitt þar,
sem og lika varð. Hann var kallaður
burt mitt i dagsins önn. Við eigum
minningu um góðan dreng. Þar ber
ekki skugga á. Við söknum hans, en
við vegamótin hinum megin vonum
við að hann taki á móti okkur með
hlýja handtakinu sinu.
Systir min góð, þú sem mest hefur
misst. Þér, börnum þinum, tengda-
börnum og barnabörnum, sendum við
öll okkar hlýjustu kveðjur. 1 guðsfriði.
Kriða Fétursdóttir.
Óskar Ingimarsson, hinn kunna tungu-
málagarp, og Guðmund Pálsson,
kennara við Melaskólann, er lézt i des-
ember 1950, ungur að árum, afbragðs
maður og kennari.
Hallgrimur vissi, að söngurinn er
mikið sameiningarafl. Hafði þá
reynslu úr verklýðshreyfingunni, er
hann studdi alla tið.
Kom nú að þeirri stund, er við skyld-
um koma fram. Mótið var haldið i Há-
skóla Islands. Var það fjölsótt. Auk
esperantista hvaðanæva að af landinu,
voru allmargir gestir, meðal þeirra
borgarstjórinn i Reykjavik, Gunnar
Thoroddsen. Og við sungum við góðar
undirtektir viðstaddra. Söngurinn lifg-
aði upp mótið og sameinaði hugi
manna.
Mörgum árum eftir þetta lágu leiðir
okkar Hallgríms saman. Við bjuggum
i hinni svonefndu kennarablokk við
Hjarðarhaga, hittumst oft. Við ávörp-
uðum hvor annan á esperanto, spurð-
um um liðan og áttum enda oft langar
samræður á alþjóðamálinu. Sakna ég
nú þess, að samfundir okkar verða
ekki fleiri, þvi að f.yrir utan það að
vera einlægur hugsjónamaður var
Hallgrimur drengur góður, ljúfur i
viðmóti og hjartahlýr.
Við störfuðum saman i esperantofé-
laginu Auroro og héldum fundi i Nor-
ræna húsinu. Ekki minnist ég þess, að
Hallgrim hafi vantað þar á fundi okk-
ar. Til þess var áhuginn á málefninu of
rikur. Honum var esperanto meira en
tæki til tjáningar, honum var það hug-
sjón, mannkyninu til blessunar, frið-
arboði og einingartákn.
Ég þykist viss um, að Hallgrims
verði minnzt i blöðum af fleirum en
mér. Ég minnist hans sem esperant-
ista og vinar, en æviatriðin læt ég öðr-
um eftir.
Hallgrimur var einkar hlýr maður i
kynningu, andlega frjór, vakandi og
kenndi til i stormum sinna tiða. Frið-
arsinni einlægur og jafnaðarmaður i
hugsun. Mátti teljast róttækur eins og
fleiri systkini hans...
Nú kveð ég svo minn kæra vin,
þakka honum kynninguna og votta að-
standendum hans einlæga samúð
mina.
Auðunn Bragi Sveinsson.
islendingaþættir
Þorsteinn Þorsteinsson
hreppstjóri Núpasveit