Íslendingaþættir Tímans - 24.04.1976, Blaðsíða 15

Haraldur Jónsson
Ingólfi á Eyrarbakka
Nokkur minningarorð
Enn á ný hefur dauðinn höggvið
skarð i þá rösku sveit drengja sem
sjóinn sækja á islandi. Manna sem
hiklaust má segja að standi i fremstu
viglinu við að afla þjóðinni þeirra
verðmæta sem afkoma hennar byggist
á.
Einn þessara vösku drengja var
Haraldur Jónsson Ingólfi á Eyrar-
bakna. Hann var fæddur á Eyrar-
bakka 3. april 1955oghefði þviorðið 21
árs 3. april i ár ef honum hefði enzt
aldur til.
En árafjöldinn segir okkur ekki allt.
Listaskáldið góöa kvað svo: „Margur
tvitugur meir hefur lifaö, svefnugum
segg er sjötugur hjarði”. En þótt árin
yrðu ekki mörg, mátti sjá að manns-
efni var þar á ferð. Dugnaður samfara
rikri ábyrgðartilfinningu, sem kom
dálitið á óvart á þessum timum þegar
margur unglingurinn lifir aðeins fyrir
liðandi stund. Hann hafði þegar fest
kaupá góðu húsi hérá Eyrarbakka, og
tryggt það að unnusta hans og litli son-
urinn gætu búiö þar örugg, hvað sem
kynni að henda, þetta er aðeins litið
dæmi, en lýsir honum vel."
Við sem kynntust Haraldi og áttum
vináttuhans, þökkum Guði fyrir góöan
dreng, hann var sannur vinur vina
sinna, góður sonur sinum foreldrum.
öllum þótti okkur vænt um hann,
mannkostir hans voru okkur vinum
hans mikils viröi. Hann var ekki fyrir
að sýnast og öll uppgerð og sýndar-
mennska var honum fjarlæg.
Missir ástvina hans er mikill og sár,
ekki sizt unnustu og litla syninum sem
ekki fékk að njóta pabba lengur.
En minningin mun lifa áfram i
hjörtum þeirra, og á þá minningu ber
engan skugga.
Kæri vinur, orð Guðs, Biblian,
kennir okkur, að öll munum við hittast
aftur eftir langt eða stutt augnablik.
Og Biblian segir ennfremur: Sælir eru
syrgjendur, þvi að þeir munu huggað-
ir verða. 1 þeirri trú og með þökk til
Guðs sem gaf þig, kveðjum viö þig um
stund. Þú áttir stutta sögu en göfuga.
Guðriöur og Helgi Ilofsstööum.
0 Vilhelmína
minnast með örfáum orðum. Báðum
fylgdi þeim hressandi andblær hlýju
,og glaðværöar. Eðvald var hraust-
menni með afbrigðum, og teinréttur
var hann allt til hins siöasta eins og
eikin hans Stephans G. Vilhelmina var
kona, sem allra traust átti, hún var
ekki allra viðhlæjandi vinur, en
hjartað var hlýtt, handtakiö heitt,
lundin létt.
í þeim hjónum átti islenzk alþýða
trausta og góða fulltrúa, stórbrotin og
rammislenzk voru þau bæði. Þegar
verkalýðshreyfingin var að brjóta sér
braut mitt i skugga kreppunnar, skiidi
Eðvald Sigurjónsson timans kall og
hann varð fyrsti formaður Verka-
mannfélags Reyðarfjaröarhrepps og
lengi siðan I forystusveit þess.
Það var engin tilviljun, að slik
kempa sem Eðvald var, væri kjörinn
formaður, það hefur faðir minn, sem
manna mest vann að stofnun félags-
ins, sagt mér. Þar var sá, er menn
treystu til forystu, þó framgjarn væri
hann ekki, menn vissu að hann myndi
hvergi hopa. Og þá var að mörgu að
hyggja, marga stjómarfundi þurfti að
halda og alltaf stóö hús þeirra hjóna
opið og húsfreyjan tók mönnum
opnum örmum, um ágang var aldrei
talað. Hún gerði sér engu siður en
maður hennar góða og glögga grein
fyrir nauðsyn þeirrar baráttu, sem
háð var.
Eðvaldi kynntistég sem sérstaklega
félagslyndum manni, hrók alls fagn-
aðar, söngmaður var hann með af-
brigðum og sönggleði hans mikil og
sönn. Fyrir Reyðarfjarðarkirkju
starfaöi hann mikið og margt, en hann
var bæði safnaðarfulitrúi og i sóknar-
nefnd i fleiri ár.
Vilhelmina naut þess einnig að
blanda geöi við aðra. Hún var stofn-
andi Kvenfélags Reyöarfjarðar, starf-
aði þar mikið og var kjörin heiðurs-
félagi þess. Annars var hún kona
starfsins á heimilinu. Fyrstu kynni
min af henni voru þau, að mamma
sendi mig með band til hennar til að fá
hana til að prjóna, en hún átti góða
prjónavél og prjónaöi mikið fyrir aðra.
Ég man enn, hve hlýlega og elsku-
lega hún tók á móti mér og inn varð ég
aö koma úr kuldanum, þó það gerði ég
aldreisem ókunnugur. Sú fyrsta mynd
hinnar hjartahlýju og traustu konu
fékk aldrei á sig fölskva. Vel vissi ég
það, að margt var fyrir náungann gert
án endurgjalds, einkum, ef sá átti
erfitt. Hugsjón jafnaðarstefnunnar
átti verðuga fulltrúa i þeim hjónum, og
þau sýndu það i verki.
Bæði voru þau hjónin prýðilega
greind og vel aö sér um marga hluti.
Ljóö voru uppáhald beggja, einkum
Eðvalds, sem löngum leitaði á vit fer-
skeytlunnar sér til hugaryndis.
Þau hjónin voru framúrskarandi
barngóð, sjálf áttu þau ekki börn, en
það hafa bróðurbörn Eðvalds sagt
mér.að ástúðin i þeirra garð hafi verið
slik, sem um eigin börn hefði verið að
ræöa.
Þeim fækkar nú óðum, Reyðfirð-
ingunum, sem settu svip á byggðar-
lagið, þegar ég var að alast upp sem
barn. Og nú hafa hjónin i Bakkagerði
bæði kvatt.
Góð var lifssaga þeirra öll, dreng-
skapur, tryggð og trúmennska var
aðalsmerki beggja. Ég þakka þeim
góöa samfylgd að leiðarlokum og
sendi öllum þeirra aðstandendum og
góðu vinum innilegar samúðarkveðjur
og þá fylgir ekki siður þakkar- og
saknaðarkveðja frá þeim foreldrum
minum.
Blessuðsé hin fölskvalausa minning
þeirra Vilhelminu og Eðvalds.
lielgi Seljan
15
islendingaþættir