Íslendingaþættir Tímans - 29.05.1976, Blaðsíða 10

Sólveig Einarsdóttir
F. 29. ágúst 1905
D. 11. mal 1976
„Og hvar sem ég lít er ljósbros
eitt
I litlu stofunni er bjart og heitt,
frá dagstritl hvilist þar höfuð
þreytt
i heimilisfriðarins riki.”
Konan sem þessi minningarorð eru
helguð, fórnaði aö mestu ævinni
heimili sinu og undi sér best heima.
Þar hlúði hún að börnum sinum og
annaðist uppeldi þeirra. Móöurhlut-
verkið var henni helgur dómur.
Sólveig Einarsdóttir var fædd i
Fjarðarseli i Seyðisfirði 29. ágúst 1905.
Foreldrar hennar voru Einar Sölvason
og Bergljót Einarsdóttir frá Geita-
gerði. Um fermingaraldur fór hún til
hjónanna Eyjólfs Jónssonar banka-
stjóra, og Sigriðar Jensdóttur að
Sólvangi i Seyðisfirði. Var hún þar
fyrst við heimilisstörf en siöar að ljós-
smásögur og að minnsta kosti tvær
bækur undir dulnefninu Valur Vestan
og árið 1959 kom út bók hans Blið
varstu bernskutið, undurfalleg barna-
bók, er lýsir I grunntóni æsku hans og
uppvexti. Hann ritaði einnig nokkrar
greinar um tónlistarmál og tonlistar-
fræðslu. Hann samdi einnig sjálfur
marga texta við danslög sin, og sýndu
þeir að honum var létt um að rita jafnt
i bundnu máli og óbundnu. Steingrim-
ur var i orðsins fyllstu merkingu
sjálfsmenntaöur listamaður á marg-
vislegu sviði.
Nú hin siðari ár átti Steingrimur
heima á Húsavik ásamt siðari konu
sinni, Guðbjörgu Þorbjamardóttur,
ættaöri frá Bakkakoti I Borgarfiröi. A
Húsavik starfaði hann viö Tónlistar-
skólann sem skólastj, en áöur var
hann skólastjóri Tónlistarskólans á
Fáskrúðsfirði og kirkjuorganisti þar
um nokkurt skeið.
Starfssaga Steingrims hér á
Patreksfirði verður ekki rakin til hlit-
ar i þessum minningahugleiðingum
rninum, en það var merkt og mikið
starf, sem hann lagði fram, oftast litt
eða ólaunað, viö kirkju staðarins,
kirkjukór, og aðra félagslega starf-
semi hér á staönum, og fyrir það allt
eru þeir Patreksfirðingar er með hon-
um störfuðu honum þakklátir.
10
Steingrimur átti við margvisleg
vandamál aö striöa i lifi sinu eins og
oft vill verða. Þar toguðust á tvö öfl,
veikleikinn og styrkleikinn og á tima
var vart hægt að sjá hvort aflið yrði
hinu sterkara, en styrkleikinn bar þó
sigur af hólmi. í bréfi til min rakti
Steingrimur þessa baráttu sina, og var
sigurglaður að vonum. Þar lét hann
fögur orð um það falla, að kona sin,
Guðbjörg hefði átt þar sterkustu að-
stoðina, enda væri hún kærleiksrikur
förunautur og reyndust það orð að
sönnu i erfiöri sjúkralegu hans, þegar
Guðbjörg fylgdi honum eftir til
Reykjavikur til að geta létt honum
siðustu stundirnar.
Steingrimur er genginn á fund feöra
sinna. Starfi hans i þessu lifi er lokið. i
heimkynnum almættisins mun hann
eiga endurfund við ömmuna góðu, er
hann lýsir svo fagurlega i bók sinni,
Bliö varstu bemskutið, og alla aðra
ástvini sina, og i samfylgd þeirra mun
hanneigafyrstujólinheima. Aölokum
votta ég og fjölskylda min börnum
Steingrims, tengdabörnum og eigin-
konu hans, Guðbjörgu, okkar dýpstu
samúö og biðjum þeim blessunar guðs.
Steingrimi sé þökk fyrir samfylgdina,
vináttu hans og viðmót.
Agúst H. Pétursson.
myndasmiði i mörg ár við ljósmynda-
stofu, sem Eyjólfur rak þar með
öðrum verkefnum sinum. Mikið ást-
riki var með Sólveigu og hjónunum i
Sólvangi og börnum þeirra og var þar
hennar heimili uns hún fluttist burt af
Seyðisfirði og gifti sig.
Þann 5. september 1929 giftist hún á
Seyðisfirði Hannesi J. Magnússyni,
siðar skólastjóra, sem var þá kennari
á Fáskrúðsfirði. Yfirgaf hún þá æsku-
stöðvarnar á Seyðisfirði, sem voru
henni alltaf kærar.
En þau hjónin dvöldu aðeins eitt ár á
Fáskrúðsfirði en fluttust til Akureyrar
1930, þar sem Hannes fékk kennara-
stöðu. Þar varð heimili þeirra upp frá
þvi, þar til þau fluttust til Reykjavikur
fyrir tiu árum. Þar andaðist Hannes
18. febrúar 1972 eftir þungbær veik-
indi. Annaöist Sólveig hann þá af frá-
bærri alúð.
Fráfall Sólveigar kom óvænt. Hún
var hress fram á siðasta dag. En
dauðinn gerir ekki alltaf boö á undan
sér.
Ég var nágranni þeirra hjónanna
um tugi ára og samstarfsmaður
Hannesar við skólastörf og i félags-
málum. Ég var þvi vel kunnugur á
heimili þeirra.
Sambúð þeirra hjóna var alltaf mjög
ástúðleg og heimili þeirra einkenndist
af þvi, hve fjölskyldan var samtaka I
daglegu starfi. A þvi heimili rikti
skilningur og friður milli barna og for-
eldra. Sólveig annaðist börnin af mik-
illi nærfærni og stuðlaði að þvi að
maður hennar fengi næði til að vinna
að störfum sinum við ritstörf og að
uppeldismálum. An þess stuðnings
hefði minna dagsverk legið eftir hann.
Þeim hjónum varð fimm barna
auðið, en elsta barn þeirra andaðist I
æsku. Hin eru Hrefna gift Jean Jean-
marie, búsett i New York, Heimir, lög-
fræöingur kvæntur Birnu Björns-
dóttur, búsettur i Reykjavífc, Sig-
riður Jakobina gift Þorsteini Svörfuði
Stefánssyni, lækni, nú búsett I Gauta-
borg og Gerður gift Marteini Guðjóns-
syni tæknifræðingi búsett i Reykjavik.
011 eru börn þeirra mannvænleg og
höfðu þau hjónin mikið barnalán. Hafa
þau verið mjög ræktarsöm við for-
eldra sina.
Ég sagði áöan að Sólveig hefði best
unað sér heima einkum meðan börnin
voru að alast upp. En eftir að hún kom
islendingaþættir