Íslendingaþættir Tímans - 29.05.1976, Blaðsíða 12

Sigurgeir Guðmundur
Askelsson
Vinarkveðja
Fy rir nærri ári siðan, andaðist hér i
Reykjavik Sigurgeir G. Askelsson.
W)tt síðbúiö sé, þá vil ég minnast hans,
með faeinum linum.
Sigurgeir fæddist 22. mai 1902, að
Bassastöðum i Kaldrananeshreppi.
Var hann barn vorsins og Ijóssins og
hið einstæða nafn á fæðingarbæ hans,
kom fram i lifi hans alla tið, tónviss og
söngelskur maður.
Foreldrar hans voru hjónin
Guðriður Jönsdóttir og Áskell Pálsson.
Þau eignuðust 22 börn.
Á fyrsta ári var honum komið i fóst-
ur að Bæ á Selströnd. En þar bjuggu
Jóhann Jónsson móðurbróðir hans og
kona Jóhanns, Guðriin Guðmundsdótt-
ir. Með þeim ólsthann upp til fullorð-
insára.
Ungur að árum nam Sigurgeir
söðlasmiði. Jafnframt stundaöi hann
öll algeng störf, til lands og sjávar, er
til féllu.
Þegar Sigurgeir var 25 ára, 25. marz
1926, giftist hann eftirlifandi konu sinni
Ólöfu Gestsdóttur frá Hafnarhólmi.
Stóö heimili þeirra á ýmsum stöðum i
St randasýslu. 1941 eru þau komin til
Keykjavikur og stóð heimili þeirra hér
i borg æ siöan.
Þau eignuðust 5 börn, 3 drengi og 2
stíilkur. 3 barnanna lifðu föður sinn:
Jóhanna Guðrtin, Helena gift Bæringi
Guðvarðarsyni og Garðar kvæntur
Önnu Mariu og er hún norskrar ættar.
Þau hjón urðu fyrir þeirri sáru sorg
aö missa tvo drengi sina á voveiflegan
hátt, af slysförum. Guðmundur Mars
um borð i togaranum Fylki og Garðar
Hólm er varð fyrir bil, 6 ára að aldri.
bessum sáru raunum mættu hjónin
með trUarstaðfestu hins kristna
manns.
Sigurgeir var léttur i spori og léttur i
lund, vel limaður og byggður af Guðs
hendi. Fyrirmyndar maður til orðs og
æðis. Areiðanlegur og vildi i engu
vamm sitt vita. Stundvis, háttvis og
kurteis. Hann var mjög söngelskur,
eins og áður er að vikið, átti sjálfur
vandað harmonium, lék á það, sér og
sinum til ánægju. Afbragðs heimilis-
faðir, alltaf veitandi. Siðustu árin bjó
hann með fjölskyldu sinni að Miðtúni
88 hér i borg, vönduðu einbýlishúsi.
Árið 1955 verða afgerandi þáttaskil i
lifi Sigurgeirs. Hann eignast trUarlegt
afturhvarf. Það varðog reynsla Ólafar
um svipað leyti. Þau eignuðust lifið
og lifandi trU á JesUm Krist. Sama ár
ánægjulegar samverustundir. Við
biðjum henni Guðs blessunar á nýjum
leiðum.
Eirfkur Sigurðsson
19. mai, sl. var frænka min, Sólveig
Einarsdóttir, jarðsett frá BUstaða-
kirkju. Andlát hennar bar að með
snöggum hætti. HUn hafði að visu
kennt lasleika um skeið, en gerði ekki
mikið Ur þvi. Henni var ekki tamt að
kvarta. HUn lézt á lokadaginn 11. mai.
Sólveig var af austfirzkum uppruna,
fædd 29. ágUst 1905.
Foreldrar hennar voru Einar Sölva-
son, bóndi i Fjaröarseli i Seyðisfirði og
seinni kona hans, Bergljót Einars-
dóttir. Þau eignuðust 6 börn: Sigriöi,
Margréti, Einar, VigfUs, Halldóru og
Sólveigu. A lifi eru Margrét og Einar,
bUsett á Egilsstöðum.
Um 12 ára aldur fór Sólveig Ur
foreldrahUsum til Sigriðar Jensdóttur
og Eyjólfs Jónssonar aö Sóivangi i
Seyðisfjaröarkaupstað. Fyrst hjálpaöi
hUn til við heimilisstörf og siðan vann
hUn á ljósmyndastofu Eyjólfs, þar til
hUn giftist Hannesi J. MagnUssyni,
skólastjóra og rithöfundi, þann 5,sept-
12
ember 1929. Hann er látinn fyrir
nokkrum árum. Þau eignuðust 5 börn.
Elzta barn þeirra, Sigrlður Jakobina,
dó aðeins fjögurra ára að aldri. Hin
börnin eru: Hrefna, Heimir, Sigriður
Jakobina og Gerður.
Sólveig og Hannes bjuggu flest bU-
skaparár sin á Akureyri. Hann var þar
lengi skólastjóri og þar uxu börnin Ur
grasi á menningarheimili, þar sem
góðvild og drenglund voru i heiðri
höfð. Siðar fluttu þau svo til Reykja-
vikur. Þar eignuðust þau notalegt
heimili. Þangað komu börn þeirra,
tengdabörn og barnabörn, eftirlæti
ömmu og afa.
Ég kynntist Soilu frænku strax i
bernsku. Móðir min, Ingibjörg Einars-
dóttir og Solla voru hálfsysUir. Þær
ölust ekki upp saman, en mjög var
kært meö þeim. Það voru greiöar
skipaferðir milli Noröfjarðar og
Seyöisfjarðar i þá daga og Solla
frænka heimsótti okkur oft. Þegar ég
staldra við og hugsa til þessara daga,
finnst mér, að þaö hafi alltaf verið
sölskin. I einum sólargeislanum
stendur æskurjóö og falleg stUlka á
upphlut. Það er Solla frænka. Þá var
heldur ekki amalegt aö lara í lysti-
reisu til Seyðisfjarðar, heimsækja
langömmu og frændfólkið og fá aö bUa
hjá Sollu frænku á Sólvangi, sem var
mjög skemmtilegt og glæsilegt
heimili.
Svo giftist Solla Hannesi. Hann var
þá kennari á FáskrUðsfirði. Ég var
óguriega feimin viö hann fyrst i stað,
en það lagaðist fljótt, þvi að hann var
einstaklega barngöður og traustvekj-
andi.
Ekki losnaði Solla við mig, þó að hUn
flytti til Akureyrar. Ég bjó hjá þeim i
góðu yfirlæti fyrsta veturinn minn i
M.A. Ég er þakklát fyrir öll okkar
kynni fyrr og siðar.
Solla frænka var starfsöm kona og
henni leiddist aldrei. HUn var
umhyggjusöm móðir og amma og
góður vinurbarna sinna. Þeirra missir
er mikill, en minningin björt.
Við systkinin sendum börnum henn-
ar, fjölskyldum þeirra, Margréti,
Einari og öðrum vandamönnum inni-
legar samUðarkveðjur.
Blessuð sóiin vermi ykkur öll.
Ragna Jónsdóttir.
Isiendingaþættir