Íslendingaþættir Tímans - 21.08.1976, Blaðsíða 2
Valgerður Kristjánsdóttir
frá Hamri
f. 1. mai 1898
d. 27. marz 1976.
Kveðja frá eiginmanni.
Ef ég skyldi eiga sál
að þvi stefnir þráin
komið er að kveðja mál
konan min er dáin.
Styrk mér veitti vegleg snót
væri straumur þungur
oft fer lifsins öldurót
yfir hraun og klungur.
Hjarta átti hún göfugt gott
gaf mér þrek í raunum
ástarhlýjan yndisvott
einskis krafði að launum.
Meö henni undi ég ævi vel
umvafinn af hlýju
árin sem með sanni tei
sex og fjörutiu.
samúö hennar meö þeim, sem hjálpar
og stuönings þurftu, var heit og
skilyröislaus. Þess nutu margir, og
hún virtist ætiö eiga eitthvaö aö gefa
öörum, hversu hart leikin sem hún var
sjálf og jafnvel sárþjáö af þungum
sjúkdómi. Framan af ævi var hún
hraust kona, en kenndi þó sjúkdóma,
sem hún varð slðan að kljást viö, fyrir
miöja ævi. Hún varö á seinni árum aö
vera langdvölum á sjúkrahúsum, og
þá oft svo sjúk, aö henni var vart hug-
aö lif. En hún bugaðist aldrei, hélt ætlö
baráttustyrk slnum og lífstrú og
lifsgleði. Með þessum sálar-
styrk hratt hún oki sjúk-
leikans hvaö eftir annaö af sér, og
hvenær sem af henni bráöi, gekk hún
út I lífiö aftur með styrk og gleöi handa
öörum. Þeir, sem til þekktu, vissu vel,
aö fáir eru þess megnugir aö lyfta af
sér sliku oki meö annarri eins lifsreisn
og Arnfrlður I Sólbakka sýndi.
Arnfriöur var ákaflega skýr og
glögg á menn og málefni, kunni vel aö
segja frá, bæöi I mæltu máli og rituöu.
Nokkrar frásagnir birtust eftir hana I
tlmaritum og báru þess skýrt vitni.
Margir muna skemmtilega grein I
Heima er bezt, sem hét: „Þegar ég
var sautján ára”.
Hjónaband Arnfrlöar og Þóris var
2
Held ég seinna á hennar fund
helzt þá rata veginn
hún mig leiðir grænni á grund
um götuna hinum megin.
Einn ég dvel á eyðiströnd
af elli er lúið hjarta
lifðu glöð við herrans hönd
hetjan æsku bjarta.
Ég veit þú I æðri heim
ótal vinum mætir
lifði heil og guð þig geym
góðum kjörum sætir.
Langt var strlö á lokastig
lifið var þér byrði
en aðeins það ég átti þig
eitt var nokkurs viröi.
S.Kr.
ætiö mjög ástrikt og heilsteypt
tryggöaband. Þau veittu hvort ööru
allan styrk sinn, þegar á þurfti að
halda, en þegar mest reyndi á, taldi
maöur hennar, aö hún hefði jafnan átt
meiri styrk að gefa.
Arnfrlður var mjög félagslynd kona
og áhugasöm um samfélagsmálefni.
Hún hlifðist ekki viö átökum og átti
óþrjótandi framtakssemi. Hún starf-
aöi mjög aö fjáröflun til liknarmála I
samtökum kvenna, varlengi formaöur
Kvenfélags Húsavikur eöa sat i stjórn
þess og var lengi formaöur Kven-
félags Húsavikur eöa sat I stjórn þess
og var driff jöður við merkjasölu vegna
sjúkrahússins eða i stuöningi við hús-
mæörafræöslu. Hún sat einnig mörg ár
i stjórn Sambands þingeyskra kven-
félaga, og þegar hún hætti forystu i
þessum félagsmálum fyrir nokkrum
árum sakir heilsubrests, gerðu bæöi
þessi félagssamtök hana aö heiöursfé-
laga.
Þau Sólbakkahjón voru ætið vin-
mörg, og heimili þeirra mjög gest-
kvæmt, bæði af vinafólki úr bænum, og
þó ekki síður vina- og frændfólki
framan úr sveit. Þaö stóö þeim jafnan
opiö, og þar var aliur beini og aðhlynn-
ing veitt af rausn og örlæti hjartans.
En Sólbakka-hjónin létu ekki þar viö
sitja. Þau veittu skjól og hlif öldruöu
fólki litt eöa ekki vandabundnu, af
sömu alúö og umhyggju, bjuggu þvi
vist i húsi sinu og báru yl og birtu á veg
þeirra. Má nefna þær systur Kristrúnu
og Sigriði Bjarnadætur frá Krókum I
Grýtubakkahreppi, og Arna Jakobs-
son og Sigriði konu hans. Arni var
mjög lamaður og haföi barizt þannig
viö fátæktina langa ævi með undra-
ver.öu þolgæöi og karlmennsku á þeim
árum, sem þjóöfélagiö rétti slíku fólki
enn veikari hjálparhönd en nú. Þórir
ritaöi siðar sögu Arna, og kom hún út i
athyglisverðri bók, sem nefndist ,,A
völtum fótum”.
Af Arnfriði og lifsdæmi þeirra Sól-
bakkahjóna mætti rita langa og lær-
dómsrika sögu, en hér skal staðar
numið. Þessi fáu orð eru sett á blaö til
þess að sýna lit og þakka góöar gjafir
og kveöja mikilhæfa konu. Þóri Friö-
geirssyni og börnum þeirra sendi ég
innilegar samúðarkveðjur. Þau hafa
mikils misst, en ég veit, aö minningin
um Arnfriöi á Sólbakka er þeim dýr-
mætari en orð fá lýst.
Andrés Kristjánsson.
islendingaþaettir