Íslendingaþættir Tímans - 15.01.1977, Blaðsíða 2

A þessum árum átti ég dreng innan
við fermingu, sem erfitt var að hafa
aðgerðarlausan á götum Reykjavikur.
Guðmundur tók af mér strákinn. Mér
fannst likast þvi að ég væri að koma til
hans böldnum fola i tamningu. En
hvað skeði? Tamningin heppnaðist.
Pilturinnsótti til þeirra hjóna sumarið
eftir og næstu sumur og varð aldavin-
ur þeirra. Siðan stöndum við feðgar i
þakkarskuld við þau hjón.
Guðmundur heitinn var harðfriskur
maður. Skapmikill og ósérhlifinn við
aila vinnu og vissu fáir afl hans. Okk-
ur, sem kynnzt höfðum knáleik hans
og hreysti frá bernsku, er þvi nokkar
vorkunn, þótt viö ættum erfitt með að
trúa og sætta okkur við, að slik hreysti
bilaði meðan hann var enn á bezta
aldri. Hann mun hafa verið innan viö
fertugt, þegar hann tók að kenna þess
heilsubrests, sem varð honum að
aldurtila rúmlega fimmtugum.
Svo hafði virzt sem framtiðin brosti
við heimiliþeirraGuðmundar og Astu.
Erfiðleikar frumbýlingsáranna að
mestu að baki, búið blómlegt, jörðin
þeirra gjöful og glæsileg, börnin efni-
leg. Kappinn vildi heldur ekki gefast
upp fyrr en i fulla hnefana. Það var
fyrst eftir stór og þung heilsufarsleg
áföll,að þau brugðu búi árið 1972. Guð-
mundur hafði þá oftar en einu sinni
komizt fast að landamærunum og er
raunar fullvist talið að Astriður hafi
a.m.k. I eitt skiptið forðað bónda sin-
um frá bráðum dauða með snarræði
sinu, kjarki og kunnáttu.
Þau hjónin keyptu ibúð i Reykjavik,
og hafa börnin öll gengið þar til
mennta siðan. Guðmundur fékk
nokkra heilsu og gekk að ýmsum störf-
um hér syðra á vetrum. En hug hans
og hjarta áttu sem fyrr konan, börnin
og Húsafell. Með vorfuglunum kom
Guðmundur að HUsafelli hverju sinni.
Nú átti hann hvorki kind né kú, en
nokkuð af hestum. Hann tók að hlynna
að skóginum og girða hann. Það hafði
alltaf verið áhugamál hans að sjá
gróðurinn vaxa og dafna i friði.
TUnin sin heyjaði hann i siðasta sinn
i sumar. Hann var einmitt að leggja
siðustu hönd að heyskap sinum, þegar
hann hné að velli 30. ágúst 1976.
Þar féll góður vinur minn og sveit-
ungi, maður sem fáir gleyma sem
kynntust.
Honum þakka ég allar okkar sam-
verustundir.
Guðmundur var jarðsettur á Húsa-
felli, á þeim stað sem orðinn var hon-
um svo kær.
Konu hans og börnum færi ég ein-
lægar samúðarkveðjur.
Guðbjörn Guðmundsson
frá Böðmóðsstöðum
i Laugardal.
Þórarinn
Hallgrímsson
f. 26.9.1909
d. 20.11.1976
Þórarinn Hallgrimsson er horfinn
okkur. í fjórða sinn á 4 árúm hefur
dauðinn höggvið skarö I raðir kennara
við Laugarnesskóla.
Við höfum orðið að sjá á bak góðum
starfsfélögum sem við svo sannarlega
gerðum ráð fyrir að gætu unnið með
okkur miklu lengur.
Það er alltaf erfitt að fylla i skarð
eftir góðan kennara. Sizt datt mér það
i hug, þegar ég bað Þórarin i haust að
flytja úr kennslustofu á neðsta gólfi
upp i stofu á 3. hæð, að hann yrði ekki i
þeirri stofu nema i 2 vikur.
Eins og alltaf, ef Þórarinn var
beðinn einhvers, tók hann þessari
beiðni minni vel og flutti öll sin
kennslugögn upp stigana án þess aö
láta á þvi bera að hann væri ekki heill
heilsu. Hann átti að kenna 4. bekk sem
hann hafði kennt siðustu veturnar og
nú áttu börnin að flytja i stofu með
stærri húsgögnum. Þessi 10 ára börn
litu björtum augum til vetrarins með
sinum góða kennara sem þau þekktu
svo vel. En brátt skipast veður i lofti.
Þórarinn var kallaður til rannsóknar á
sjúkrahús og komst ekki til starfs eftir
það.
Það er erfitt fyrir okkur i Laugar-
nesskóla að átta okkur á þvi að þessi
góði félagi, sem kom ti! starfs i haust
eins og við hin, skuli núekki koma
aftur og börnin i 4. L hafa misst mikið.
En svona er gangur lifsins.
Þórarinn Hallgrimsson var fæddur
26. september 1909 I Hringveri I
Vikurhreppi Skagafjaröarsýslu. Hann
fór f unglingadeild búnaöarskólans að
Hólum 1928-1929 og I héraösskólann á
Laugarvatni 1929-30.
Eftir þaö kennir hann i Hjaltadal I
Skagafiröi 1931-’34 en fer siðan i
Kennaraskólann.
Arið 1936 var merkisár I lifi
Þórarins. Þá lauk hann kennaraprófi
frá Kennaraskóla tslands um vorið og
1. des. það sama ár kvæntist hann
bekkjarsystur sinni úr Kennara-
skólanum, Vigdisi Eliasdóttur.
Hann hóf kennslu strax um haustið
1936 i Laugarnesskóla i Reykjavik, en-
að loknum þeim vetri hóf hann störf
hjá lögreglunni i Reykjavik og starfaði
þar til ársins 1946.
Veturinn 1947-’48 kenndi hann við
heimavistarskólann að Jaðri.
Veturna 1948-’50 var hann skóla-
stjóri á Drangsnesi I Strandasýslu og
var þá Vigdis kona hans kennari hjá
honum seinni veturinn sem hann
stýrði þeim skóla.
Haustið 1950 kom hann aftur að
Laugarnesskóla og 1955 hóf svo Vigdis
störf sem kennari þar. Þau voru mjög
samhent i starfi sinu að kenslumálum
eins og öðru og vildu mjög gjarnan
vinna sem mest saman. Þetta kom
mjög greinilega i ljós þegar það gerist
i Laugarnesskóla 1960 að þeir
kennarar sem stytzt höfðu starfað við
skólann voru beðnir aö flytja sig yfir i
nýbyggöan Laugalækjarskóla þvi að
nokkur hluti barna úr Laugarnesskóla
þurfti að flytjast þangað og kennarar
jafnframt.
Vigdis var ein af þeim sem fór strax
i nýja skólann en ári seinna óskaði
Þórarinn eftir að flytjast þangað lika,
þvi að samstarf þeirra hjóna var svo
náið og með miklum ágætum.
Arið 1965 missir Þórarinn konu sina
og var hún honum mikill harmdauði.
Arið 1969 var Laugalækjarskóli
lagður niður sem barnaskóli og komu
íslendingaþættir