Íslendingaþættir Tímans - 15.01.1977, Blaðsíða 5

skeiö var byggingarvinna hjá alnafna
sinum Sigurði Jónssyni múrarameist-
ara. Samvinna þeirra var mjög náin
og traust, likt og milli föður og sonar.
Hann eignaðist litinn vörubil á þess-
um árum, sem kom að ýmsum notum,
t.d. við heyflutninga austan úr Flóa.
bá var hann smákúabóndi suður i
Fossvogi, ég sá um að losa grasið, en
Maria sá um rakstur og hjálpaöi minu
heimili. Sigurður kom á litla bilnum,
sem svo var kallaður nú, með þunga-
vöru tilmíns bús, en tók heyið sitt með
heim, heppinneins og vant var, heyið
silgrænt stararhey. Og vist drýgði
þetta litlar tekjurog jók ánægjuna, þvi
hjónin voru miklir dýravinir. Allt ýtti
þetta á til stærri átaka, enda stóð ekki
á að svo yrði. Þau ráðast i húsbygg-
ingu með tveim höndum tómum og
bjartsýninni einni saman, að mér
fannst. bá verður til Skeggjagata 25.
Eftir fá ár selja þau það hús og nú
byggja þeirsaman bræðurnir (hann og
Guðjón) stórt og fallegt hús að Stór-
holti 23.
Nú hafði fjölskyldan stækkað. Faðir
Sigurðar kominn til sonar sins og öll
börninfjögur aðkomast á legg. En þau
eru þessi: Þórir veðurfræðingur, Þur-
iður stúdent og bókavörður, Katrin
lauk húsmæðrakennaranámi, og Jóna
Sigrún lærð garðyrkjukona. öli hafa
þau nú stofnað heimili og eiga afkom-
endur.
Á þessum árum naut ég þess bezt að
dvelja á þeirra yndislega heimili. Fjöl-
skyldan hélt enn öll hópinn, afi og
amma á heimilinu. Emelia seldi fæði
um nokkurra ára skeið, aðallega ungu
fólki. Margt af þvi varð heimilisvinir.
Þarna varð sannur unaðsreitur. Og i
Stórholtinu vorum viö hjónin alltaf
velkomin þvi, ,,sá sem rúm i hjarta
hefur, hann á alltaf ráð á skjóli”.
Skömmu eftir aö Sigurður flytur i
Stórholtið, selur hann litla vörubilinn
og kaupir stóran vandaðan bil hjá
sambandinu og gerir akstur stórra
vörubila að sinu aöalstarfi til hinztu
stundar. En þegar stóri vörubillinn er
kominn, vantar aöstöðu fyrir slikt
farartæki i Stórholtinu. Efri Viæð i hús-
inu þótti honum lika of erfið fyrir
gamla fólkið.
Og nú er byggt einu sinni enn og að
Hvassaleiti 30, glæsilegt hús sem svar-
aöi fyllstu kröfum timans bæði fyrir
fólk og alla aðstöðu fyrir atvinnutækið,
sem alltaf varð stærra viö hverja
endurnýjun.
Nú gæti margur haldið af þvi sem
hér er sagt að allt lif Sigurðar hafi
bara veriö brauðstrit. en svo var ekki.
Hann var ekki fyrr kominn inn úr dyr-
um en bók lá i hendi hans. Honum var
nautn i lestri góðra bóka og var viðles-
inn, taflmaður ágætur og slyngur
islendingaþættir
Þorsteinn
prentari
Með fáum orðum kveð ég Þorstein
Halldórsson, prentara, frænda minn
og vin. Viö vorum félagar i Prentara-
félaginu um áratugi. Hann var á 77.
aldursári, þegar ævideginum lauk,
hinn 1. nóvember s.l.
Hann fæddist á fögrum en fátækum
bridgemaðurogátti marga ljúfa stund
við tafl eða spil með góðum félögum.
Vinavandur en vinfastur, félagslyndur
og vi'ðsýnn samvinnumaður. Allt varö
að vera i fyllsta lagi bæði hvað varðaði
alla umgengni og atvinnutækið „annað
er ekki hægt” sagði hann.
Sigurður var maður æfintýrisins,
ekki það hann leitaði þeirra, hann
skapaði þau sjálfur, lifði þau og naut
þeirra. Skaphöfn hans var slik aö
honum var þetta allt svo auðvelt og i
raun verður lif slikra manna samfellt
ævintýri þegar litið er til baka eftir
langa ferð.
„Hef lofað mér i vinnu næstu þrjá
daga og svik það ekki, svo get ég kom-
ið”. Auðvitað var þetta Sigurður i
Hvassaleiti 30 sem sagði þessi orð við
mig i vor. Hjá honum þýddi já alltaf
já, ekki kannske eins og notað er af
mörgum i dag.
Traustur, kappsamur i hófi, orðvar
og orðheldinn, glæsilegur sonur fag-
urrar sveitar. Nú kemur þú
ekki til min i vor á R-6844. Ég vissi að
ekkert gat komið i veg fyrir þá ferð
nema óviðráðanleg forföll, en kemur
þú ekki samt? Ég veit þú veist að ég
heyrði aldrei þegar greftrun þin var
kynnt i fjölmiðlum, en ég segi þetta
samt. Aðfaranótt 16. nóvember hrekk
ég upp við að ég heyri nafn mitt kallað.
Mér finnst ég kannast við rödd þess
sem kallar, en i svefnrofunum sé ég
konuna þina, þó i þoku, standa á gólf-
inu, en hún hverfur nér strax sýn. NU
vissi ég hvað fram átti að fara næsta
dag, þetta var tilkynning til min, og
fyrir þetta er ég óumræðilega þakk-
látur. Þetta var innsigli á vináttu lið-
inna ára. Hjartans þakkir.
Og ykkurhjónum Sigurði og Emeliu,
sem lifðu með mér þyngstu og stærstu
stundir lifs mins þakka ég af heilum
vinarhug.
Gisli Högnason,
Læk.
Halldórsson
staö, fjallabýlinu Vörðufelli upp af
Lundarreykjadal i Borgarfiröi, þaðan
var skammt á Kaldadal.
borsteinn var mikill atgervismaður
til likama og sálar. Hann var beinvax-
inn og fagurlimaöur, hrey'fingar mjúk-
ar og hélzt til loka. Hann bar svip
landsins i andlitsfalli: heiðrikja og
mildi, en einnig mátti greina þar
trega. Kannske var það harka lands og
samtiðar.
Viö urðum snemma góöir vinir i
Prentarafélaginu þótt ólikir værum
Þorsteinn var lengi ritari félagsins og
ritstjóri blaðsins okkar, Prentarans,
Störf hans voru alltaf óumdeilanleg,
skriftin fögur, málið gott, og aldrei svo
ég muni hallað réttu orði. Hann var
heiðursfélagi Hins islenska prentara-
félags.Þorsteinn var svo glaður i hópi
vina, að menn fengu nýjan skilning á
þvi hvað er að vera glaður. Þar var
enginn skuggi bara gleðin. Hann átti
sönginn i brjósti sinu og orð móður og
föður á tungu. Hann var gott ljóðskáld
og eina skáld prentarastéttarinnar um
áratugi. Eftir hann liggja fögur ljóð.
A yngri árum lék Þorsteinn á
trompet i hljómsveit og lengi slðan
einn. Svo rik var tónþrá hans og mann-
legur skilningur, að þegar viö i miðri
heimsstyrjöld fórum á milli staða,
5