Íslendingaþættir Tímans - 15.01.1977, Blaðsíða 7

Borgþór
Guðmundsson
Guðbjörg hafa nú myndað sin eigin
heimili og eru öll búsett á Akureyri.
Þó lengra yrði á milli okkar en áður
— komu þau á hverju ári austur á
Hérað eða ég skrapp norður, og áttum
viö saman ýmsar gleðistundir, t.d.
þegar Kristrún dóttir þeirra út-
skrifaðist frá Húsmæðraskólanum á
Hallormsstað eftirtveggja vetra nám.
En i þeim sama skóla hafði Brynhildur
stundað nám, sem hún minntist með
sérstakri ánægju. Þá hélt Brynhildur
veizlur fyrir dætur minar tvær, er út-
skrifuöust úr skóla á Akureyri. Þær
hafa oft haft orð á þvi hve vel gefin og
góð kona Brynhildur væri, boðin og bú-
in til að gera allt fyrir þær meðan þær
dvöldu fyrir norðan. Hún samgladdist
þeiminnilega með áfangann, en hugur
hennar mun alltaf hafa þráð lengra
skólanám en hún átti kost á.
All mörg siðustu árin átti Brynhildur
við mikla vanheilsu að striða, og þurfti
að dvelja af og til á sjúkrahúsinu á
Akureyri, oft sárþjáð. Fundum okkar
hefir oft borið saman á þessu timabili,
en aldrei hefir heyrzt æðruorð frá
henni. En oft gat hún þess, hversu
mörgu góðu fólki hún hefði kynnzt á
sjúkrahúsinu og tiltók einu sinni hve
unga fólkið, sem hún kynntist þar,
starfsfólk og sjúklingar væru verulega
gott fólk.
t fyrra haust átti ég leið um Akur-
eyri. Heimsótti ég þau hjón eins og
venjulega. Dvaldi ég þar lengi dags og
sýndi Brynhildur mér margs konar
finar hannyröir, sumt mætti telja til
hreinna listaverka. Þetta hafði hún af-
rekaö, er hún var bærileg til heilsunn-
ar, en mátti ekki vinna erfiðisvinnu.
Var hún andlega hress að vanda,
dáðist ég með sjálfri mér þá eins og oft
áöur að sálarþreki hennar. Við geng-
um útsiöla dags og stöldruðum viö út-
sýnisskifuna, horfðum til allra átta og
hrifumst af fegurð Eyjafjarðar og
rif juðum upp kvæði Davíðs, Sigling inn
Eyjafjörö. Þetta urðu siðustu sam-
fundir okkar Brynhildar.
Ófyrirsjáanleg atvik hjálpuðu til
þess, að ég dreif mig upp úr annrikinu
og varvið útför hennar. Kveðjudagur-
inn var einn sá fegursti af mörgum
fögrum á Norðurlandi á liðnu sumri.
Sarwt vorum við öll i sorgarhug-
leiöingum, sem var þó andstætt allri
hugsun Brynhildar. Hún hefði viljað
hafa hátið — og i raun og veru var
þarna allt hátiðlegt, athöfnin, kirkjan,
veörið og garðurinn, þar sem margir
andans menn og unnendur islenzkrar
tungu og bókmennta hvila. En hugur-
inn leitaði samt alltaf að hinu tor-
ráöna. Hvað er hel? Ferðalag, stutt
eða langt. En mér var það notaleg til-
finning að vita litinn ljúfling fljúga i
fang ömmu sinnar —ogég sá þaufyrir
tslendingaþættir
Fæddur 6. september 1934.
Dáinn 7. desember 1976.
Borgþór Guðmundsson var fæddur i
Reykjavik. Foreldrar hans eru hjónin
Gislina Þórðardóttir og Guðmundur
Jóhannsson félagsmála ráðunautur.
18. janúar 1958 kvæntist Borgþór
eftirlifandi konu sinni, Karen Irene
Guðnínu Jónsdóttur, frá Hafnarfirði.
Þau eignuðust fimm börn, eina dóttur
og fjóra syni. Dóttirin Vilborg dó
aðeins 10 daga gömul, en synirnir lifa
allir föður sinn. Þeir eru Guðmundur
Bergmann, kvæntur Kristinu Margréti
Hallsdóttur, Birgir Þór nemandi i
menntaskóla, Ragnar og Baldur.
Ungur lærði Borgþór vélvirkjun.
Lært hai'ði hann að stjórna flugvél og
tekið próf til að fara með einkaflugvél.
Hann dáði góða tónlist, hafði sjálfur
lærtaðspilaá orgel, þará meðal hafði
hann lært að leika á kirkjuorgel undir
leiðsögn Páls Kr. Pálssonar kirkju-
organista.
Þótt Borgþór væri aðeins 42ja ára að
aldri er hann lézt, þá hafði hann um
mörg ár átt í erfiðri baráttu við ill-
vigan sjúkdóm, unz engill dauðans
kom til hans og leysti hann snögglega
úr fjötrum sjúkdómsins.
Þar sem kona Borgþórs er bróður-
dóttir min, varð það, að ég haföi
nokkur kynni af þeim hjónum. Ég var
siðast stödd á heimili þeirra 10.
október s.l. og naut þar hins innilega
viðmóts þeirra og drengjanna þeirra
við mig. Já, ogeinnig heimilisvinarins
þeirra, hundsins, sem þau áttu og létu
sér öll mjög annt um. Hjá þeim var
málleysinginn engin hornreka. Ekkert
fer á milli mála, að hann saknar nú
horíins vinar, sem aðrir. Þá ræddum
við Borgþór lengi saman. Hann ræddi
ekki sjiikdóm sinn, heldur ýmsa þætti
mér leiðast um ókunna stigu — og enn
eitt ævintýrið verður til, sem litil börn
hafa svo gaman af.
Við hjónin sendum Bergsveini okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Hann
hefur staðið sig með prýði öll þessi
siðustu erfiðu ár, af sinni alkunnu
karlmennsku og æðruleysi.
Þorbjörg Einarsdóttir
hins daglega lifs og ráögátur þess.
Einnig hvað fögur tónlist veitti sér
mikið. Ég vissi áður, að hann hafði
þráð mjög að verða organisti við
kirkju. Það hafði hann eitt sinn sagt
mér, og lýsti þá fyrir mér þeim
hamingjustundum i lifi sinu, er hann
lék á kirkjuorgel undir leiðsögn Páls
Kr. Pálssonar. En þar var sjúkdómur
sá, er hann átti svo lengi við að striða,
honum f jötur um fót, eins og um svo
margt annað sem hann hafði helzt
þráð að gera á ævibraut sinni.
Borgþór átti mikilhæfa og styrka
konu, sem unni honum af öllu hjarta,
og með sérstakri elju og þrautseigju
barðist fyrir velferðheimilisþeirra og
barnanna. Hann unni henni og mat
hana mikils. Hann var forsjóninni
þakklátur fyrir að hann átti hana og
börnin þeirra.
Þau hjónin, Karen og Borgþór, áttu
íallegt heimili og efnilega syni, sem
þau voru samtaka um að ala upp á
þann hátt, að visa þeim leið inn á
brautir til trúar á Guð, kenna þeim að
biðja hann, þakka honum og treysta
honum til stuðnings sér i bliðu og
striðu. Arangur þessa kemur skýrt i
ljós nú, þegar þeir urður fyrir þeirri
7