Íslendingaþættir Tímans - 12.01.1978, Blaðsíða 13

„Sveinn var tæpur meðalmaður á
vöxt, léttur og kvikur á fæti og óþreyt-
andi göngumaður framan af ævi og
reyndar til efstu ára. Hann hafði
brúnleit augu og rauðjarpt hár, safn-
aði alskeggi af svipuöu litarfari og var
litt farinn að grána, þá hann féll frá.
Hann hafði glaöa lund og mátti heita
hrókur alls fagnaðar, þar sem hann
kom. Var hann alls staðar dáður
gestur sakir sins létta lundarfars, þó
var hann nokkuð skaprikur og bráður
að eðlisfari, en fljótur til sátta. Söng-
rödd hafði hann slika, að til þess var
tekið þar i sveit. Börn hændust mjög
að honum, enda var hann vinur þeirra.
Sveinn bjó við fátækt allmikla, var
hvorttveggja aö börnin fæddust ört, og
heilsu konu hans hnignaði snemma.
Sjálfur mun hann haldrei hafa talið sig
mikinn búmann, þótt hann virtist fjár-
hyggjumaður að sumu leyti.”
Ári fyrr en hann missti konu sina lét
hann af búskap og var jafnan i lausa-
mer.nsku eftir það og stundaði barna-
kennslu á vetrum.
Börnin, sem dreifðust milli vina og
vandamanna voru þessi: Erlingur Þ,
f. 21. des. 1887, svo sem fyrr segir,
og hér er veriö að minnast, Þormóður
Þ, f. 22. sept. 1889, skrifstofu- og fræði-
maður á Akureyri, Aldis Þ, 13. okt.
1890, nú ekkja á Akureyri, Arni Þ, f. 30.
okt. 1892, lengi bóndi á Kálfsstöðum i
Hjaltadal, dó 1965, Anna Þ, f. 28. apr.
1894, lengi prestskona á Kirkjubæ á
Héraði og yngst þeirra alsystkinanna
var svo Guörún Þ, húsfreyja i
Eyhildarholti, en hún andaðist 14.
ágúst s.l., eða réttum fjórum dögum á
undan Erlingi bróður sinum.
Börn Sveins áöur en hann kvæntist
og eftir að hann varð ekkjumaður,
hálfsystkini Erlings, voru þau
Sveinfriður f. 1880 og Hannes
Sveinbergur f. 1905.
Eins og nefnt hefur verið hér að
fram hef ég tilfært ýmislegt eftir
Skagfirskum Æviskrám, sumt orðrétt,
um foreldra og ættmenn Erlings Þ.
Sveinssonar, þvi hvort tveggja er, að
mig brestur kunnugleika á ætt hans,
og æviskrárnar eru gerðar af dóttur-
syni þeirra Sveins Eirikssonar og
Þorbjargar Bjarnadóttur konu hans,
Eiriki Kristinssyni, kennara, syni
Aldisar Þ. Sveinsdóttur.
Ég þekki vart dæmi til þess, að syni
hafi brugðið meira i ætt sina en Erlingi
til foreldra sinna, eftir þvi sem ævi-
skrárnar herma, bæði um útlit og
eölisfar. Ég sá Svein föður hans, er
hann var við kennslu austur i Fljótsdaí
um 1920, þá nærri hálfsjötugur. Likari
feðga hef ég ekki séð, en hann þá, og
Erling eftir að hann hafði safnað
alskeggi eins og faðir hans hafði. Svip-
að mun hafa verið um skaplyndi
þeirra feðga eftir þvl sem æviskrárnar
segja. Ekki veit ég þó 'nversu bráð-
Islendingaþættir
lyndur Erlingur var, ég sá hann aldrei
reiöan, má vera, að i þvi efni hafi hann
likst fremur móður sinni. En hafi hann
verið bráðlyndur, eins og sagt er um
föður hans, veit ég, að hann heföi verið
fljótur til sátta ekki siður en hann, og
búmaður var Erlingur ekki, i þvi gat
hann átt sammerkt með föður sinum.
Ekki er mér kunnugt um úr hverri
ættinni Erlingur tóka að erfðum skáld-
æö sina og yndi af velgerðum ljóðum,
kannski báðum, æviskrárnar geta
ekkert um það, en vitað er að margir
Bjarmananna, föður frænda hans, eru
gæddir ágætri listgáfu.
Eigi má sköpum
renna
1 bókinni Skáldið frá Fagraskógieru
birtar minningar ýmissa
samferðamanna Daviös Stefánssonar.
Einn þeirra, Einar Guðmundsson frá
Hraunum segir frá þvi, að þeir Davið
og hann hafi búið saman veturinn
1909—10 hjá þeim hjónum séra Jónasi
frá Hrafnagili og Þórunni konu hans
og borðað þar einnig. Siðan segir
Einar orðrétt: „Þriðji pilturinn borö-
aði einnig hjá þeim, Erlingur Sveins-
son, ættaður úr Blönduhlið i Skaga-
firöi, einnig nemandi i þriðja bekk,
bráðgáfaður maöur og ýmist efstur
eöa næst efstur i bekknum, en diki að
sama skapi kjarkmikill, þvi' aö hann
treystist ekki til að halda áfram námi
vegna féleysis. En þetta gerðu ýmsir,
alls ekki betur fjáðir menn en hann,
um þessar mundir.”
í fyrra sumar (1976) áttiég þess kost
að ræða við Erling um eitt og annað,
og spurði að ýmsu, sem mér lék
forvitni á að vita um ævi hans, sem
ekki hefur verið gert að umtalsefni
áður, og verðurstuðzt við þetta samtal
okkar I þessum minningarorðum um
Erling vin minn.
Ég spurði hann m.a. Ut i þessa frá-
sögn Einars frá Hraunum og sagði
hann þá: „Já, við Davið borðuðum
saman þennan vetur hjá séra Jónasi
og aldrei hefði ég trúaö þvi eftir þá
kynningu, að svona ætti eftir að rætast
úr honum, hann lét alltaf eins og
vitleysingur.” Ég spurði Erling þá,
hvort þeir Davið, og hann „hefðuekki
ortst á og hvað hann svo hafa verið,
„vorum eitthvað að bulla” eins og
hann komstað orði, og er ég innti hann
eftir þvi, hvorum heföi vegnaö betur i
þessum yrkingum, kvaðst hann halda,
að hann hefði verið „skömminni til
skárri”og bættisvo viö, aö sig hefði þá
aldrei órað fyrir þvi, að Daviö ætti eft-
ir að verða svo mikið skáld sem hann
varð, eittaf þeim skáldum, sem hann
mæti nú mest. Tildrög þess, að hann
fór að borða hjá séra Jónasi og konu
hans, þótt hann byggi i heimavist
gagnfræðaskólans, sagöi hann hafa
verið þau, að hann hefði hafið nám
þetta haust næsta félaus, þar sem
hann heföi verið óheppinn meö kaupa-
13